Britt (22) begon zichzelf te verwonden door pesterijen op school

‘Ik heb een doodnormale en zorgeloze kindertijd achter de rug. Ik voelde me goed in mijn vel, maar dat veranderde toen ik dertien was. Tijdens die periode twijfelde ik over mijn geaardheid. Ik was destijds verliefd op een meisje, een geheim dat ik met een bang hartje deelde met mijn toenmalige beste vriendin, met wie ik al een tijdje bevriend was. Ik dacht dat ik haar blind kon vertrouwen, dat mijn geheim veilig was bij haar, maar dat bleek een utopie. Niet veel later was de hele klas op de hoogte en begonnen de pesterijen, die al snel uit de hand liepen (stil). Ik werd niet alleen door mijn klasgenoten behandeld als een stuk vuil, maar na verloop van tijd sprongen ook de leerkrachten mee op de kar. Ze smeten bordenwissers naar mijn hoofd en vonden het hilarisch wanneer ik een vraag niet juist kon beantwoorden, allemaal omdat ik verliefd was op een meisje.’

Het voelde enorm verkeerd als mijn wonden aan het genezen waren, dat mocht niet.

Even niet nadenken

‘Voor de buitenwereld droeg ik een masker en hield ik de schijn op, maar vanbinnen ging ik kapot en was ik erg eenzaam. Enkele weken nadat de pesterijen waren begonnen, las ik een interview met Demi Lovato, die ervoor uitkwam dat ze zichzelf verwondde. Diezelfde avond nog sneed ik mezelf voor de eerste keer (stil). Ik zocht een manier om te kunnen omgaan met mijn emotionele pijn, en na die eerste keer leek het alsof ik het antwoord had gevonden. Wanneer ik mezelf verwondde, kwam ik in een soort roes terecht, waardoor ik even niet nadacht over de bikkelharde realiteit. Het leek in eerste instantie vrij onschuldig, maar het mondde algauw uit in een ware verslaving. In het begin deed ik het enkele keren per week, maar op het einde van dat schooljaar zat ik aan tien keer per dag. Ik ging tijdens de lessen regelmatig naar het toilet om mezelf pijn te doen. Door mezelf te verwonden, maakte ik mijn dagen draaglijker. Kort nadat ik was begonnen met mezelf te verwonden, ontwikkelde ik ook een eetstoornis.’

‘Mijn dagen bestonden uit calorieën tellen, zo veel mogelijk bewegen en mezelf pijn doen wanneer dat volgens het stemmetje in mijn hoofd nodig was. De rest deed er niet meer toe. Hoewel zelfverwonding eerst een coping-mechanisme was, had ik na verloop van tijd geen enkele reden meer nodig. Ik deed het gewoon waar en wanneer ik daar zin in had, al hield ik mijn verwondingen wel angstvallig verborgen. Dat lukte goed, tot ik van mijn ouders voor mijn vijftiende verjaardag een make-over kreeg. Zo kreeg ik een gezichtsbehandeling, maar ook een massage, wat betekende dat ik mijn kleren moest uittrekken. De schoonheidsspecialiste kon natuurlijk niet naast mijn littekens kijken… Ze had kunnen doen alsof er niets aan de hand was, maar in plaats daarvan ging ze een gesprek met me aan en overtuigde ze me om het tegen mijn ouders te vertellen, wat ik enkele weken later ook effectief deed.’

Weten waarvoor je vecht

‘Stoppen met zelfverwonding was een enorm moeilijk proces, dat gepaard ging met vallen en opstaan. Ik heb acht vrijwillige opnames achter de rug, maar ik had destijds geen doel om te stoppen. Bovendien bleef ik de situatie minimaliseren. Het is allemaal toch zo erg niet, dacht ik, maar zelfs in opname lukte het me niet om een week te stoppen met snijden. Het voelde ook enorm verkeerd als mijn wonden aan het genezen waren (stil). Dat mocht niet. Het heeft heel lang geduurd voordat ik dat kon aanvaarden, maar sinds twee jaar ben ik clean en heb ik ook mijn eetstoornis onder controle. Dat heb ik grotendeels aan mijn twaalfde psycholoog, maar ook aan mijn lief te danken.’

‘Ik leerde mijn vriend kennen in het heetst van de strijd, maar hij heeft me vanaf dag 1 gesteund en aanvaard zoals ik ben. En mezelf aanvaarden, dat doe ik vandaag ook! Mijn littekens horen daar ook bij. Ze hebben me gevormd tot wie
ik ben en ik ben trots op de weg die ik tot nu toe heb afgelegd, al blijft het moeilijk. De drang om mezelf te verwonden zal altijd aanwezig zijn, maar dankzij alle steun van familie, vrienden en mijn geweldig lief weet ik waarvoor ik vecht. En ik wil anderen ook helpen bij hun gevecht. Ik studeer als ervaringsdeskundige en hoop in de toekomst mensen te begeleiden die in dezelfde situatie zitten als ik destijds. Want om te kunnen herstellen, is de juiste hulp ontzettend belangrijk.’

Heb je nood aan professionele hulp? Op de website www.zelfverwonding.be vind je een lijst van therapeuten in Vlaanderen die ervaring hebben met zelfverwonding en gerichte hulp kunnen aanbieden. Je kan ook contact opnemen met Verwonderd, de Vlaamse vereniging ter preventie van zelfverwonding.

Meer straffe verhalen: 

• Soraya (22) noemt zichzelf sinds twee jaar ex-moslima: ‘Ik wil niet langer geloven’
• Nathalie (27) werd als kind mishandeld: ‘Ik dacht echt dat het mijn eigen schuld was dat hij me sloeg’
• Jeugdmagistraat Femke: ‘We vrezen dat slachtoffers van huiselijk geweld de feiten nu minimaliseren’