Christina (30) werd op school én op de werkvloer gepest: ‘Ik voelde me geen seconde veilig’

‘Tot nu toe is mijn leven geen verhaal van rozengeur en maneschijn. Zo werd ik op zesjarige leeftijd het slachtoffer van een gerechtelijk misdrijf. Over wat er toen gebeurd is, wil ik niet uitweiden, maar het maakte wel dat ik als kind geen gemakkelijke start had. Voelden mijn leeftijdsgenoten aan dat ik door mijn verleden niet zo sterk in mijn schoenen stond en was ik door mijn trauma een gemakkelijker doelwit? Geen idee, maar vanaf de lagere school werd ik vaak gepest.’

‘In eerste instantie waren de pesterijen vrij onschuldig. Bij groepswerken of tijdens de lessen lichamelijke opvoeding werd ik altijd als laatste gekozen. Ook op de speelplaats werd ik buitengesloten, waardoor ik zo goed als elke pauze in mijn eentje doorbracht. Wanneer we van de leerkracht een nieuwe zitplaats in de klas kregen, protesteerde bijna elke leerling die naast mij kwam te zitten, alsof er iets grondig mis met me was, wat ik na verloop van tijd ook zelf begon te geloven (stil).’

Ze verstopten jeukpoeder in mijn boekentas en kleren en trokken aan m’n haar.

‘De keren dat ik recht in mijn gezicht werd uitgelachen en nare opmerkingen naar mijn hoofd kreeg geslingerd, kon ik op jonge leeftijd al niet meer bijhouden. Voor mij was de lagere school geen lachertje. Het waren zes vreselijke jaren die gekenmerkt werden door een gevoel van eenzaamheid, al was het niets in vergelijking met de pesterijen die ik vanaf het derde middelbaar moest doorstaan.’



‘Toen bleef het niet alleen bij uitsluiten en verbale opmerkingen, maar ging het er af en toe ook fysiek aan toe. Ik ben gelukkig nooit in elkaar geslagen, al zochten de pestkoppen allerlei manieren om mij het leven zuur te maken. Ze verstopten jeukpoeder in mijn boekentas en kleren, gooiden stinkbommetjes naast mijn voeten, trokken hard aan mijn haar, duwden me expres van de trap en zo kan ik blijven doorgaan.’

Zes maanden thuis met een depressie

‘Tegenover mijn ouders repte ik geruime tijd met geen woord over wat er op school gebeurde, vooral omdat ik bang was dat het pestgedrag zou escaleren, terwijl het al zo moeilijk was om een schooldag door te komen. Op school voelde ik me geen seconde veilig, bang voor de volgende zet van de pesters, met als gevolg dat elk stukje van mijn leven een analyse werd, in de hoop dat ik hen een stap kon voor zijn. Elke avond viel ik huilend in slaap en elke ochtend werd ik huilend wakker. Steeds vaker zocht ik excuses om toch maar niet naar school te moeten gaan, al was dat uiteraard niet altijd een optie.’

Ik heb nooit het gevoel gehad dat de directie en leerkrachten het probleem serieus namen.

‘Uiteindelijk speelde ik open kaart tegenover de directie en een aantal leerkrachten, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat zij het probleem serieus namen. In het vijfde en zesde middelbaar sprong een van de leerkrachten zelfs mee op de kar, die zei bijvoorbeeld dat ik later niet meer zou worden dan een toiletdame... Maar wat nog het meest pijn deed, was een opmerking van een klasgenote die op de hoogte was van mijn traumatische achtergrond. Zij beweerde dat ik mijn trauma zelf had uitgelokt, een uitspraak die me mentaal deed crashen, met als gevolg dat ik zes maanden thuis zat met een depressie (stil). Ik heb keihard moeten knokken om mijn middelbaar diploma te behalen, waar ik met veel moeite in slaagde, maar omdat ik in die tijd zo slecht in mijn vel zat, moest ik mijn studies aan de hogeschool al snel staken.’

Niet alleen op school

‘Ik hoopte dat ik mijn verleden achter me kon laten zodra ik begon te werken, maar jammer genoeg gebeuren pesterijen niet alleen op school (stil). Ik ben nog maar dertig en werd al drie keer met een burn-out geconfronteerd als gevolg van aanhoudende pesterijen op de werkvloer. Van verkoopster tot tandartsassistent en begeleider voor kinderen: elke job bracht zijn eigen ervaringen mee. Zo waren er collega’s die vertelden wat ik moest doen, om vervolgens achter mijn rug te gaan roddelen dat ik mijn werk niet correct uitvoerde. Of collega’s die misbruik maakten van mijn vertrouwen, om me uiteindelijk aan mijn lot over te laten. Van roddelgedrag tot seksistische opmerkingen: niets is me onbekend en sommige gebeurtenissen hebben zelfs tot ontslag geleid.’



‘Door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik enorm wantrouwig geworden. Wanneer een collega nog maar een vreemde blik naar me werpt, komen doemgedachten al snel naar boven. Door de pesterijen heb ik ook een heel laag zelfbeeld, wat me dan weer in het dagelijks leven belemmert. Relaties zijn al vaak stukgelopen omdat ik zo veel behoefte heb aan bevestiging... Ik probeer wel om het positieve te zien, maar ik kan niet anders dan toegeven dat de pesterijen me in zekere zin hebben gebroken. Mijn pestverleden laat wonden na die nooit volledig zullen genezen. Daarvoor is er te veel gezegd en gebeurd. Maar ik hoop dat ik op een dag gewoon gelukkig kan zijn met wie ik ben, ondanks mijn onzekerheden.’

 

Nog meer straffe verhalen: 

• Hanna (26) was gokverslaafd: ‘Ik sloot zelfs een lening af voor extra speelgeld’
• Het huwelijk van Judith (31) liep twee weken voor de eerste huwelijksverjaardag op de klippen
• De vriendin van Mathieu (24) koos voor euthanasie: ‘Ze wilde slapen, het liefst voor altijd’