Daniëlle (28) heeft spijt van haar gastric bypass: ‘Als ik de klok kon terugdraaien, had ik het nooit gedaan’

‘Mijn relatie met eten zat al fout toen ik nog een kind was. Mijn moeder was erg zwaar en gaf ons bovendien het slechte voorbeeld. Gedurende de dag deed ze niets anders dan snoepen, een gewoonte die wij al snel overnamen en waar zij niets van zei. Als we een ijsje gingen halen, kregen we zelfs als kleuter steevast twee bollen. Mijn moeder bestelde er zonder verpinken vijf. Kort na mijn achtste verjaardag werd ik door de huisarts doorverwezen naar een diëtist. Ik woog toen 65 kilo. Dat is 8 kilo meer dan ik nu weeg.’

Als mijn mama een slechte dag had op het werk, krijgen m’n broer en ik ervan langs.

‘Vriendjes vonden het altijd bijzonder fijn om bij ons thuis te komen, deels omdat ze dan snoep kregen. Mijn mama was dan ook héél populair. Wat mijn klas­genoten niet wisten, was dat ze ontzettend agres­sief kon zijn en losse handjes had. En niet alleen wanneer mijn oudere broer en ik iets hadden misdaan. Soms kwam het gewoon uit het niets. Dan had ze een slechte dag gehad op het werk en kregen wij ervan langs. Mijn vader was als truckchauffeur vaak van huis, waardoor mijn moeder lustig haar gang kon gaan. Hij had geen benul van de fysieke en psychologische terreur die zich onder z’n dak afspeelde. Mijn moeder bedroog hem aan de lopende band en is op een dag gewoon vertrokken zonder afscheid van ons te nemen. Ik was toen twaalf en heb haar sindsdien nooit meer gezien. Pas nadat mijn moeder ons had verlaten, durfden mijn broer en ik papa te vertellen over het lichamelijke en psychische geweld. Hij schrok zich rot.’

De spiegel liegt niet

‘Omdat mijn vader pas laat thuiskwam van z’n werk, waren mijn broer en ik ’s avonds zo goed als altijd alleen thuis. Er was amper toezicht, waardoor ik kon doen en laten wat ik wilde. Mijn moeder maakte dan wel niet langer deel uit van mijn leven, het trauma dat ik opliep door jarenlang onder haar dictatuur te hebben geleefd, bleef nazinderen. De diagnose is nooit officieel gesteld, maar na de scheiding kampte ik met posttraumatische stress. Door alles wat er was gebeurd, zat ik helemaal in de knoop met mezelf. Omdat ik bij niemand terechtkon – mijn papa kwam pas laat thuis en mijn broer ging volop door z’n puberteit – begon ik mezelf te troosten met eten. Eerst was dat een koekje, vervolgens een hele doos, en voor ik het wist, moest de hele koekjeskast eraan geloven. Ik kwam thuis, rende naar de keuken en stortte me op alles wat ik kon vinden: koekjes, snoep, nootjes, chocolade, chips... En zo ging het elke dag.’

Omdat ik bij niemand terechtkon, begon ik mezelf te troosten met eten. Eerst was dat een koekje, vervolgens een hele doos, en voor ik het wist, moest de hele koekjeskast eraan geloven.

‘Wanneer ik in de spiegel keek, had ik natuurlijk wel door dat ik fout bezig was. Er was geen ontkennen aan: ik was te zwaar. Een spiegel liegt nu eenmaal niet. Mijn papa probeerde me wel aan te manen om gezonder te eten en te gaan sporten. Maar zodra hij de deur uit was, deed ik gewoon weer m’n eigen zin. Gedurende m’n puberteit testte ik alle mogelijke diëten uit. Maar omdat ik het zo extreem aanpakte, hield ik het nooit lang vol. Dan overleefde ik op twee pro­teïneshakes en een handvol groenten per dag en ging ik dagelijks 2,5 uur sporten. Zo jojode ik jarenlang tussen 65 en 120 kilo. Ik denk dat ik in al die jaren tijd in totaal tussen 300 en 400 kilo moet zijn afgevallen. Maar elke keer opnieuw liet ik me verleiden door de vreetbuien, met alle gevolgen van dien.’

Wake-upcall

‘Na de middelbare school nam ik een job aan als dienster in een fastfoodrestaurant. Ik bleef allerlei diëten proberen, maar die haalden niets uit. Ook bezocht ik verschillende psychologen om te proberen het trauma uit m’n jeugd te verwerken. Soms ging het een tijdje goed en kon ik mijn vreetbuien onder controle krijgen, maar om een of andere reden liep het altijd weer mis. Vijf maanden nadat ik mijn vriend had leren kennen, ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik was toen drieëntwintig. Drie weken voor ik gepland stond om te bevallen, ontdekte mijn gynaecoloog dat ik een zwangerschapsvergiftiging had die was ontstaan door mijn overgewicht. Ik woog op dat moment 145 kilo en had een bloeddruk van 118/110. Na een meer dan vijftien uur durende bevalling kwam in september 2014 onze eerste dochter ter wereld. Mijn bevalling was een wake-upcall. Hoewel ik geen gezondheidsklachten als diabetes of kortademigheid had, wilde ik me toch laten opereren. En niet alleen omwille van esthetische redenen. Ik dacht gewoon: ik ben nog jong, dus als ik steeds zwaarder word, is de kans groot dat het vroeg of laat toch misloopt. Ik wilde niet de moeder zijn die niet fit genoeg was om met haar kinderen te kunnen spelen.’

Ik was nog jong, dus het moest nu. Ik wilde niet de moeder zijn die niet fit genoeg is om met haar kinderen te spelen.

‘Ik schuimde het web af op zoek naar info en praatte met mensen in mijn omgeving die ook een maagoperatie ondergingen. Na een afspraak bij de huisarts werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Eigenlijk moet je eerst negen maanden ‘ontzwangeren’ voordat je nog maar een afspraak krijgt bij de chirurg, maar omdat ik een BMI van 52 had en kampte met een baarmoeder- en blaasverzakking, zorgde mijn gynaecoloog ervoor dat het proces werd versneld. Vier maanden na mijn bevalling zat ik bij de chirurg. Die stelde een gastric bypass voor: een operatie waarbij het spijsverteringskanaal wordt omgeleid door eerst de maag te verkleinen en die vervolgens rechtstreeks aan te sluiten op de dunne darm. Drie maanden na mijn eerste afspraak met de chirurg was het zover. Ik was bloednerveus en twijfelde de avond ervoor zelfs nog om af te bellen. Toen ik na de operatie wakker werd en hoorde dat alles goed was verlopen, kon ik mijn geluk niet op. Ik zou aan een nieuw hoofdstuk van mijn leven beginnen.’

Morfine tijdens de zwangerschap

‘In het begin liep het goed. De kilo’s vlogen eraf en ik had energie voor tien. In totaal verloor ik 88 kilo. Zodra m’n gewicht stabiel was, kregen mijn vriend en ik groen licht om voor een tweede kindje te gaan. Een maand nadat ik m’n spiraaltje had laten verwijderen, was het al prijs. Hoewel ik ongelofelijk misselijk was, was ik dolgelukkig. Pas toen ik zeven weken ver was, had ik door dat er iets niet klopte. Bij mijn eerste zwangerschap had ik ook last gehad van ochtendmisselijkheid, maar niet in die mate dat ik de hele dag moest overgeven. Nu was voedsel binnenhouden echter onmogelijk en viel ik aan een sneltempo af.‘

‘In het ziekenhuis bleek ik aan hyperemesis gravidarum (een ernstige vorm van misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap, waardoor je langzaam uitdroogt en ondervoed raakt, red.) te lijden. Ik was zo uitgedroogd dat ik een vochtinfuus kreeg. Daarnaast kreeg ik medische bijvoeding, zodat niet alleen ik, maar ook mijn baby voldoende voedingsstoffen binnenkreeg. De dokters verzekerden me dat deze complicatie niets met mijn gastric bypass te maken had, wat voor mij een hele opluchting was.’

De dokters verzekerden me dat die complicatie tijdens mijn zwangerschap niets met mijn gastric bypass te maken had, wat voor mij een hele opluchting was.

‘Twee weken na mijn eerste opname belandde ik opnieuw in het ziekenhuis met ondraaglijke pijnsteken in mijn darmen. Op de MRI-scan was niets te zien. Ook het bloedonderzoek vertoonde geen abnormale resultaten. Ik werd met morfine naar huis gestuurd in de hoop dat de pijn snel zou afnemen. De dokters verzekerden me dat de dosis morfine zo klein was dat het de baby niet zou schaden. Pas twee weken daarna verdween de pijn. Nu kan ik eindelijk gaan genieten van deze zwangerschap, dacht ik.’

‘Maar toen ik veertien weken ver was, keerde de pijn in alle hevigheid terug. Ik kon opnieuw niet eten, waardoor ik helemaal in paniek raakte. Hoe kon mijn baby nu groeien zonder voedingsstoffen? Na een kijkoperatie in mijn buik bleek ik een dubbele darmhernia te hebben. Mijn dunne darm zat op twee plaatsen letterlijk in de knoop. Doordat je op korte tijd zo veel afvalt, krijgt je darm plots heel veel ruimte in je buik, waardoor die zowat een eigen leven gaat leiden. De darm zat volledig ge­kneld. Gevolg: er kon geen eten meer door en ik moest de hele tijd overgeven. Zodra de diagnose werd gesteld, moest ik onder het mes om mijn darm te laten ontwarren. Vervolgens werd ik verplicht platte rust te nemen om een vroeggeboorte te voorkomen. Op zesendertig weken beviel ik van onze tweede dochter.’

‘Het zit tussen je oren’

Drie maanden na de bevalling werd er opnieuw een darmhernia vastgesteld en moest ik weer onder het mes. Vijf weken later was de hernia terug. Ik viel bijna flauw van de pijn en moest de hele tijd overgeven. Soms duurde een krampaanval een uur, en een andere keer tien uur. Ik weet nog dat ik tegen mijn lief zei: ‘Ik beval nog liever elke dag dan deze pijn nog langer te moeten doorstaan.’ Na die laatste operatie ging het weer een tijdje goed. Enkele weken voor de eerste verjaardag van onze tweede dochter maakte ik een afspraak voor een buikwandcorrectie (een operatie waarbij de overtollige huid wordt weggenomen en de huid op de buik weer strak wordt getrokken, red.). Ik was heel blij dat ik al die kilo’s had verloren, maar als ik in de spiegel keek, was ik niet gelukkig. Vooral rondom mijn buik had ik enorm veel huidoverschot, en daar wilde ik vanaf. Ik wilde weer trots kunnen zijn op mijn lichaam.’

‘Enkele maanden na de buikwandcorrectie liep het echter weer mis. De chirurg bij wie ik mijn bypass liet uitvoeren, wilde me niet langer helpen. Hij beweerde dat het allemaal tussen m’n oren zat en zei dat ik gewoon met een psycholoog moest praten. Een halfjaar later ben ik overgestapt naar een ander ziekenhuis. Daar kwamen ze tot de ontdekking dat er een vernauwing was in de omleiding die wordt gecreëerd bij een gastric bypass. Met andere woorden: mijn dunne darm zat dicht. Er kon geen eten meer doorheen. Drie maanden nadat mijn darm werd hersteld, lag ik dus opnieuw op de operatietafel.’

‘De pijn was ondraaglijk en ik kon niet meer functioneren. De enige manier waarop ik geholpen kon worden, was door de bestaande omleiding te verwijderen en een nieuwe verbinding te maken met een nieuw stuk darm. De operatie was zodanig ingewikkeld dat mijn chirurg er een collega bij moest roepen. Met z’n tweeën zijn ze drie uur lang bezig geweest. Toen ik wakker werd, had ik immens veel pijn. Het was onmogelijk om op eigen houtje uit bed te stappen. Als ik wilde plassen, moest ik ondersteund worden door een verpleegster. Dit was mijn achtste buikoperatie. Je zou denken dat ik de pijn intussen wel gewend was, maar nog nooit in m’n leven had ik zo afgezien.’

Doorbijten of doodgaan

‘Een maand later ging het weer fout. Ze vonden opnieuw een vernauwing in mijn dunne darm, waardoor ik weer niet kon eten. Omdat ik zo uitgedroogd en ondervoed was, konden ze me niet meteen helpen. ‘Als ik je nu opereer, ga je dood’, zei mijn chirurg vlakaf. Dat was vorige maand. Ik krijg nu TPV-voeding (totale parenterale voeding, een manier van aanleveren van voedingsstoffen langs een andere weg dan het maag-darmstelsel, red.) toegediend via een PICC-lijn (perifeer ingebrachte centraal veneuze katheter, een centraal infuus dat in de ader van de bovenarm wordt geplaatst, red.) omdat ik niet kan eten. Per dag mag ik maximaal vier glazen water drinken, verder niets. De zak met voeding zit in een rugzak die ik de hele dag met me meesleur.‘

‘Als ik je nu opereer, ga je dood’, zei mijn chirurg vlakaf.

‘Binnenkort word ik opnieuw geopereerd, en dat is hopelijk de laatste keer. De dokters gaan de maagverkleining ongedaan maken omdat die me alleen maar ellende oplevert. Tijdens de ingreep zullen de nietjes waarmee ze mijn maag indertijd hebben verkleind, verwijderd worden. Zo zal mijn maag weer een normale grootte krijgen. Of ik niet bang ben dat de kilo’s er weer massaal aan zullen vliegen? Absoluut. Maar mijn chirurg acht de kans klein. Hij gokt dat ik maximaal tussen tien en vijftien kilo zal bijkomen omdat ik het nu al drie jaar gewend ben om per dag zes kleine maaltijden te eten.’

Job opgeven

‘Hoewel ik van nature positief ingesteld ben, mag het nu echt wel gaan stoppen met de miserie. Ik leef niet meer. Ik ben al twee jaar aan het overleven. Tijdens mijn tweede zwangerschap zag ik mezelf genoodzaakt mijn job op te geven. Ondanks mijn uitkering en de voltijdse baan van mijn vriend hebben we moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Twee kleine kinderen, een appartement dat moet worden afbetaald, alle medische kosten en dan maar één volwaardig loon om van te leven: ik hoef je niet te vertellen hoe zwaar dat is. Mijn vriend is mijn rots in de branding. In tegenstelling tot wat velen zouden denken, heeft de hele situatie ons als koppel sterker gemaakt. Tuurlijk zit het er weleens tegen, maar uiteindelijk zijn we het erover eens dat we samen alles aankunnen.’

‘Dat neemt niet weg dat mijn gezondheidstoestand weegt op onze relatie. Zo is ons seksleven zo goed als onbestaande. Ondanks de medicatie heb ik zo veel pijn dat vrijen wel het laatste is waar ik aan denk. Mijn lief begrijpt dat gelukkig heel goed, maar leuk is anders, natuurlijk. Ook voor de kinderen is mijn situatie allesbehal­ve prettig. Samen spelen lukt niet. Hen optillen is fysiek onmogelijk. Mijn gezondheid laat het niet toe om op vakantie te gaan of zelfs een dagje in de dierentuin door te brengen. Mijn dochters zijn misschien nog maar twee en drieënhalf, maar ze begrijpen heel goed dat hun moeder ziek is en pijn heeft. Laatst moest ik voor de zoveelste keer op controle en barstte mijn oudste in tranen uit. Mama, ik wil niet dat je naar het ziekenhuis moet, snikte ze. Dan breekt je hart.’

Blijven dromen

‘Het gevoel dat ik heb als ik in de spiegel kijk, is heel dubbel. Enerzijds ben ik bijzonder trots op mezelf omdat ik zo hard gestreden heb en zo veel moed heb gehad. Anderzijds denk ik: dit is niet hoe het hoort te zijn. Na mijn buikwandcorrectie wilde ik ook mijn borsten laten opereren omdat die door alle ge­wichtsverlies erg zijn verslapt, maar na alles wat ik heb meegemaakt, heb ik beslist niet meer aan mijn lichaam te laten sleutelen.’

Ik liet een maagverkleining doen om weer gezond te gaan leven, maar het heeft mijn lichaam alleen maar kapotgemaakt.

‘Ik durf eerlijk te zeggen dat ik spijt heb van mijn gastric bypass. Als ik de klok kon terugdraaien, had ik het nooit gedaan. Ik liet een maagverkleining doen om weer gezond te gaan leven, maar het heeft mijn lichaam alleen maar kapotgemaakt. Daarom raad ik mensen met obesitas aan twee keer na te denken voor ze een maagoperatie ondergaan. Wat mij is overkomen, kan iedereen gebeuren. Ik ben heus niet de enige. Het gaat vaker goed dan fout, maar als het misgaat, kan het ook echt een nachtmerrie worden. Ondanks alles durf ik nog te dromen. Ik ben ervan overtuigd dat het ooit goed komt met mij. In een situatie als deze móét je optimistisch blijven, anders word je gek. Ik hoop snel weer gezond te zijn en opnieuw te kunnen genieten van mijn leven en mijn gezin. Wie weet, lig ik volgende zomer wel in bikini op het strand? Dat zou heel mooi zijn.’

Lees ook: 

• Lore (38) lijdt aan zeldzame huidziekte Hailey-Hailey: ‘Ik ga soms echt door de hel’
• VIDEO: Steffi (28) heeft altijd pijn. Ze kreeg de diagnose chronische migraine en fibromyalgie
• Loraine kreeg een psychose na haar bevalling