'Ik zal altijd hetero blijven, maar mijn liefde voor Kristien overstijgt seks: ik blijf haar trouw.'
De man van Lies (30) is transgender
Als kinderen hadden Robbe en ik elkaar weleens gezien via gemeenschappelijke vriendjes. En toen ik hem op mijn zeventiende op het internet weer tegenkwam, merkte ik meteen wat een fantastische man hij geworden was. Na drie maanden chatten was ik smoorverliefd! Een stoere vent die verzot is op voetbal of andere sporten is Robbe nooit geweest. Hij was eerder een nerd. En dat was ik ook. We pasten perfect bij elkaar. Robbe en ik konden over alles praten en voelden ons altijd op ons gemak bij elkaar. Met mijn ouders had ik geen goed contact. Daarom besloten Robbe en ik al snel om ons te verloven en te gaan samenwonen. Amper een jaar na onze eerste ontmoeting deelden we onze eerste flat. Ik studeerde voor apothekersassistente en werkte om mijn studies te kunnen betalen. Hij werkte voltijds. Drie jaar lang leefden we samen als een doodnormaal gelukkig paar. Ik zocht een pak voor hem uit voor ons huwelijk en we maakten een lijstje met babynamen die we allebei mooi vonden. Niks leek onze geweldige toekomst nog in de weg te staan. Tot Robbe op een middag onverwacht bij me op het werk verscheen. Totaal in de war vroeg hij me om samen te gaan lunchen. Hij had die ochtend een documentaire gezien over transgenders en die was zo herkenbaar voor hem, dat hij helemaal van slag was. Wat hij precies voelde, kon Robbe tijdens die bewuste lunch nog niet formuleren. In zijn tienerjaren had hij weleens een fase gekend waarin hij gevoelens koesterde voor een man. Heel wat mensen in zijn familie dachten dat hij homo was, maar het moeilijk vond om uit de kast te komen. Dat vermoeden werd de kop ingedrukt toen ze zagen hoe gelukkig wij waren met elkaar.
Zal onze relatie dit overleven?
Ook ik was me van geen kwaad bewust. Onze relatie zat goed en op ons seksleven was niks aan te merken. Maar mijn grote liefde was plots zichzelf niet meer. Het hele weekend slaagde hij er nauwelijks in om met me te praten en liep hij doelloos rond. De week nadien zijn we samen naar de huisarts gestapt. Maar hij stuurde ons wandelen met de boodschap dat het vast gewoon een fase was waar Robbe doorging. Een uitleg waar we niets aan hadden. Dus namen we zelf het heft in handen en stapten naar het genderteam van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Een half jaar lang onderging Robbe de ene na de andere test en doorliep hij een reeks onderzoeken. Het probleem waar Robbe mee kampte, kon van alles zijn. Zelfs schizofrenie werd niet uitgesloten. Ik voelde me hulpeloos en bang. Zou onze relatie overeind blijven? Of stond ik op het punt om alles te verliezen wat mij dierbaar was? Ik had er geen flauw benul van. Ook Robbe voelde zich onzeker en bang. Geduldig afwachten op de juiste diagnose was het enige dat we konden doen. In bed namen we afstand van elkaar. Seks hebben was te verwarrend geworden. Maar we hielden wel nog altijd ontzettend veel van elkaar en zijn nooit gestopt met praten.
Het was heel vreemd om mijn grote liefde de eerste keer in vrouwenkleren te zien.
Mijn man in vrouwenkleren
Natuurlijk zijn er momenten geweest waarop ik het even niet meer zag zitten en dacht: wat moet ik hier nu mee? Maar toch heb ik nooit met de gedachte gespeeld om mijn grote liefde te verlaten. Daarvoor zag ik hem veel te graag. Na een jaar lang de ene na de andere psycholoog te hebben bezocht, viel uiteindelijk het verdict. Robbe was transgender. Het gevoel dat me toen overviel was ontzettend dubbel. Aan de ene kant was ik zo blij dat hij geen schizofrenie had. Aan de andere kant zag ik in één klap mijn hele toekomst in elkaar storten. Ook al had ik wel een vermoeden dat dit de uitkomst van de onderzoeken zou zijn. Er waren al verschillende momenten geweest waarop ik ons appartement niet binnen mocht omdat Robbe zich als vrouw verkleed had en zich niet wilde tonen. Mijn grote liefde, die naar mijn gevoel nog altijd een man was, de eerste keer in vrouwenkleren zien, voelde heel vreemd aan. Vooral het dubbelleven dat hij in het begin leed, was zwaar. Gingen we naar buiten, dan ging Robbe met me mee. Thuis was er dan Kristien, maar ’s avonds in bed, lag Robbe weer naast mij.
De geslachtsoperatie was voor mij geen afscheid: ik was mijn man al maanden kwijt.
De confrontatie met zijn vrouwenlichaam
Meteen nadat vastgesteld werd dat Robbe transgender was, startte hij met een hormonenkuur, begon de tweede fase van zijn leven en werd hij voorgoed Kristien. Toen we de eerste keren samen als vrouwen op stap gingen, voelde ik me verschrikkelijk bang. Hoe zouden de reacties zijn? Zou Kristien vreemd bekeken worden? Er ging van alles door me heen. Haar outing op het werk heeft ze met glans doorstaan. Het nieuws werd door haar collega’s goed onthaald en ook in haar familie konden we op veel begrip rekenen. Door de hormonen kreeg Kristien borsten en ze werkte aan haar stem om die hoger te laten klinken. Er stond haar alleen nog de geslachtsoperatie te wachten voor ze helemaal vrouw zou zijn. De dag dat Kristien onder het mes ging, was ik doodsbang dat er iets fout zou gaan. Als een afscheid zag ik dat moment niet. Mijn man was maanden daarvoor al langzaam weggegaan. Ik kreeg nu alleen nog officieel een vrouw in de plaats. De eerste maanden na de ingreep durfde ik Kristiens nieuwe lichaam nauwelijks te bekijken. Omdat ik nooit gevoelens heb gehad voor een andere vrouw, vond ik de confrontatie met haar lichaam heel eng. De liefde die ik voelde voor Robbe ben ik altijd blijven voelen, ook voor Kristien. En zij is altijd zielsveel van mij blijven houden. Daarom heb ik van bij het begin al beslist dat ik me ook op seksueel vlak wilde kunnen openstellen voor haar.
Ik zal altijd hetero blijven, maar mijn liefde voor Kristien overstijgt seks: ik blijf haar trouw.
Een dolgelukkig lesbisch koppel
Bij onze eerste seksuele ervaring was ik doodsbenauwd dat ik Kristien pijn zou doen. Maar het was uiteindelijk veel fijner dan ik me had voorgesteld. Op seksueel vlak hebben we een lange weg afgelegd. En we werken er nog elke dag aan. Diep in mij zal ik altijd een heterovrouw blijven, maar mijn liefde voor Kristien overstijgt dat alles. Daardoor zal ik haar ook altijd trouw blijven, en wil ik de behoefte aan een man niet toelaten zolang Kristien en ik gelukkig samen zijn. Vorig jaar zijn we, als twee stralende dames, getrouwd. Het was de dag waarop ik voor honderd procent de bevestiging gekregen heb dat dit het sprookje is dat ik wil voor de rest van mijn leven. Vandaag wonen we in een klein dorpje, waar niemand Kristiens achtergrond kent. Voor onze buren zijn wij gewoon een dolgelukkig lesbisch paar. Ik ben heel trots op mijn vrouw en kan nu ook echt genieten van haar rondingen. Als we samen op stap gaan kan ik het ook niet laten om met haar te pronken. Onze kinderwens hebben we even on hold gezet. Er is op korte tijd zoveel gebeurd dat we nu even tot onszelf willen komen. Maar Kristien heeft vóór haar operatie wel zaadcellen laten invriezen. Alles is dus nog mogelijk.
Interview: Jill De Bont
Foto's: Tine Schoemaker
Werd jouw leven ook van de ene op de andere dag overhoop gegooid? Beleefde jij ook iets wat je voor altijd zal bijblijven? Of heb jij nog een ander sterk verhaal dat je met ons wil delen? Mail het via strafverhaal@flair.be en we nemen graag met jou contact op.
Lees meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
