Wanneer je ouders een eigen zaak hebben, wordt er bijna van je verwacht dat je die ooit overneemt. Didy stapte als enige van vier niet mee in de ouderlijke slagerij en volgde haar eigen weg.
‘Mijn vader wist al heel vroeg dat hij een slagerij wou. Op z’n veertiende werkte hij als beenhouwer op leercontract. Hij was zestien toen hij mijn moeder ontmoette, vijf jaar later verhuisden ze van de Kempen naar Berchem om er een eigen zaak te openen. Mijn ouders bouwden hun winkel van nul op, zonder enige financiële hulp. Best gedurfd op zo’n jonge leeftijd. Twee jaar later diende er zich een tweede avontuur aan: ik (glimlacht). Omdat mijn grootouders in de Kempen woonden en dus niet dagelijks konden babysitten, zetten mijn ouders me in mijn kinderstoel in de winkel. Zo ging het ook met mijn broer en twee zussen. Mijn ouders kregen vier kinderen op zes jaar tijd, en dat terwijl ze hun zaak nog volop aan het uitbouwen waren. Pure waanzin (lacht).’
Het helse ritme waarop mijn ouders leven zou nooit het mijne kunnen zijn.
Ontbijt als vieruurtje
‘Hoewel ik ontzettend veel respect heb voor mijn ouders en hoe ze op zo’n jonge leeftijd al de drive hadden om een eigen zaak te starten, heb ik altijd geweten dat ik de slagerij nooit zou overnemen. Mijn ouders staan elke ochtend op om vijf uur en werken zestien uur per dag. En dat al bijna veertig jaar lang. Laatst belde ik naar mijn mama. Het was halfdrie ‘s namiddags. “Druk”, zei ze, toen ik polste hoe het verliep in de zaak. “Ik zit eindelijk neer.” Ik vroeg haar of ze al tijd had gehad om te lunchen. “Nee, ik ga nu ontbijten”, zei ze. Zoals ik al zei: pure waanzin. Als kind hielp ik al eens mee achter de schermen. Dan bereidde ik de slaatjes of hielp ik de winkel mee afsluiten aan het eind van de dag. Heel tof, maar om dat voor de rest van m’n leven te doen? Nee, bedankt.’
Free spirit
‘In tegenstelling tot mijn ouders die al veertig jaar hetzelfde doen, ben ik een free spirit. Ik had al verschillende jobs en verhuisde de afgelopen vijftien jaar zo vaak dat ik de tel kwijt ben geraakt. Omdat we zelden ver op vakantie gingen, vond ik dat ik – eens ik mijn diploma psychologie op zak had – mijn schade moest inhalen. Intussen hebben Azië en Zuid-Amerika geen geheimen meer voor mij. Ik trok zelfs een jaar naar Canada waar ik zowel vrijwilligerswerk deed als betaalde jobs.’
‘Intussen ben ik er bijna 36 en weet ik dat het helse ritme waarop mijn ouders leven nooit het mijne zou kunnen zijn. Ik hou van mijn vrijheid, mijn me-time. Het leven is meer dan werken alleen, toch? Vorig jaar vertrokken we voor een jaar naar Afrika. Mijn job als regioverantwoordelijke bij de sociale dienst van De Voorzorg zei ik op en samen met mijn lief kocht ik een busje waarmee we de Afrikaanse Westkust hebben afgereden tot in Zuid-Afrika. Die reis was geen optie geweest mocht ik mee in de slagerij van mijn ouders gestapt zijn.’
Mijn ouders kennen me en hebben nooit expliciet gevraagd of ik de zaak wilde overnemen.
Derde generatie?
‘Mijn ouders kennen me door en door. Ze hebben me zelfs nooit expliciet gevraagd of ik de zaak wilde overnemen omdat ze weten dat dat niet is wie ik ben. Mijn vier jaar jongere zus Mieke heeft daarentegen wel die ambitie. Toen ze zestien was, ging ze kleinhandel studeren. Dankzij een leercontract kon ze bij mijn ouders in de winkel de kneepjes van het vak leren en tegelijk naar school gaan. Ze werkt er nu al enkele jaren en doet dat super.’
‘Mijn broer Pieter, die zijn carrière in het leger begon, zal naar alle waarschijnlijkheid samen met haar de slagerij overnemen eens mijn ouders officieel met pensioen zijn. Mijn jongste zus Magalie is net gestart met haar eigen eventbureau Your Story &More, maar ik zie haar nog wel bijspringen als het druk is. Ik denk dat mijn ouders het stiekem heel fijn vinden dat de slagerij in de familie blijft. Of de volgende generatie net zo enthousiast is om hun levenswerk voort te zetten, weet ik niet. Toen ik onlangs aan mijn nichtje van elf vroeg wat ze wou worden, antwoordde ze: “Fotograaf” (lacht).’
Volg de avonturen van Didy en haar vriend via Instagram (@travelbugsandborders) en Facebook.com/travelbugsandborders.
Lees ook:
- Sofie (33) gaf haar voltijdse job als turnleerkracht op om haar eigen bedrijfje op te richten
- Sophie lanceerde middenin de coronacrisis haar start-up Okun
- Karen (28) nam na een burn-out ontslag en ging voor leerkracht studeren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
