De meeste vrouwen hebben een kinderwens. Maar wat als die droom in het gedrang komt? Dominique (25) kreeg een auto-immuunziekte die haar kinderwens bedreigde. Ze liet haar eicellen invriezen.
‘Mijn beste vriendin en ik zaten net in de auto, klaar om naar huis te vertrekken. Nog geen halfuur daarvoor had de dokter me verteld dat de kans groot was dat ik geen kinderen meer kon krijgen na de chemo. En dat ik er goed aan zou doen mijn eicellen te laten invriezen. ‘Heb je het geld daarvoor?’ had de dokter gevraagd. ‘Dat moet dan maar, zeker?’ hield ik me sterk. Maar ik had het geld niet. Tuurlijk had ik het geld niet. Ik was 24, woonde alleen en had al duizenden euro’s uitgegeven aan alle andere medische kosten die zich hadden opgestapeld. Mijn spaargeld was zo goed als opgesoupeerd.’
‘Mama worden, dat was mijn droom sinds ik klein was en nu zou een stomme geldkwestie daar een stokje voor steken. Hannelore, mijn beste vriendin, stelde voor dat ze me financieel zou helpen. Maar dat wilde ik niet. Ik moest een manier vinden om dat geld bijeen te krijgen. Een lening bij de bank, dacht ik, maar hoe ging ik dat ooit kunnen terugbetalen? Ik kwam nu al amper rond. We doen een crowdfunding, suggereerde Hannelore. Niet veel later had ze alles al voorbereid en hoefde ik alleen nog maar te beslissen of ik ermee door wilde gaan.’
Eerst MS, dan weer lupus
‘Op mijn 20ste kreeg ik plots vlekken op mijn voeten. De dokter stuurde me door naar de dermatoloog, die me dan op zijn beurt weer doorverwees naar de reumatoloog. Maar er bleek veel meer aan de hand dan alleen maar die vlekken: ik voelde me alsmaar zieker worden, was grieperig, lusteloos, had spierpijn, viel talloze keren flauw. Eerst dacht men aan MS, dan weer lupus, maar niemand wist écht wat ik had. De vlekken op mijn voeten groeiden en werden stilaan open wonden, en dus ging ik aankloppen bij het UZ in Leuven. Daar ontdekten dokters dat ik lijd aan een zeldzame auto-immuunziekte, PAN, waardoor mijn bloedvaten chronisch ontstoken zijn.’
‘Intussen had de aandoening zelfs mijn longen en lever aangetast... ‘Tachtig procent van de patiënten met PAN sterft binnen de twee jaar’, kreeg ik te horen. Mijn wereld stortte in. Ik kon alleen maar hopen dat dokters snel de juiste medicatie vonden en ik het tij kon doen keren. Maar geen enkel medicijn sloeg aan. Ik slikte de ene na de andere pil, nam twee jaar lang cortisone, maar mijn toestand bleef verslechteren. Ik was intussen 15 kilo aangekomen, voelde soms mijn rechterarm niet, had een bult op mijn rug en was nog zieker van de medicatie dan van de ziekte zelf. Soms zat ik in de auto en kon ik niet anders dan overgeven op mezelf, hopend dat ik nergens tegenaan knalde.’
Chemo was eigenlijk het laatste redmiddel. Maar diezelfde chemo zou ook mijn vruchtbaarheid aantasten.
‘Ik hield me vast aan mijn job, die ik al die tijd dolgraag had gedaan, en waar ik zoveel voldoening uit haalde. Maar toen ik in een rolstoel belandde, kon ik niet anders dan ook daarmee stoppen. De wonden waren zo fragiel geworden dat ik niet meer kon wandelen, want bij elke stap die ik zette, spatten ze open. Ik had zo ongelooflijk veel pijn dat alleen morfinepillen het leed konden verzachten.’
Groot nieuws
‘Chemo was eigenlijk het laatste redmiddel. Op die manier hoopten dokters dat de nieuwe cellen in mijn lichaam gezond zouden zijn en ik zo beter zou worden. Maar diezelfde chemo zou ook mijn vruchtbaarheid aantasten. De artsen wisten dat ik een grote kinderwens had, ook al was ik op dat moment single. Ik kwam terecht op de dienst fertiliteit, waar ze me uitlegden hoe alles in zijn werk zou gaan als ik mijn eicellen zou laten invriezen. Maar zolang ik het geld niet had, kon ik er niet mee doorgaan.’
Elke dag zat ik vol verbazing de reacties op onze crowdfundingpagina te lezen. Zo veel mensen die geld stortten, vaak vreemden of mensen die anoniem wilden blijven.
‘Uiteindelijk stelde een andere vriendin voor om mijn verhaal en onze crowdfundingactie door te sturen naar iemand die ze kende bij de krant. En toen is alles razendsnel gegaan. Mijn verhaal verscheen niet alleen in verschillende dagbladen, ook het VTM-nieuws en ATV kwamen langs. Elke dag zat ik vol verbazing de reacties op onze crowdfundingpagina te lezen. Zo veel mensen die geld stortten, vaak vreemden of mensen die anoniem wilden blijven. De ene keer ging het om 10 euro, maar soms waren er bedragen van zelfs 250 euro bij. ‘Hopelijk wordt het een mooie baby!’, schreef eentje, terwijl een ander me veel succes wenste. Ik kon mijn ogen niet geloven. Zo ontroerd dat ik was!’
‘Vóór die actie had ik eigenlijk aan niemand verteld hoe erg ik eraan toe was, alleen mijn beste vrienden waren op de hoogte. Ik postte niets op mijn Facebookpagina, en vertelde hooguit een vaag verhaal als mensen vragen stelden. Ik wilde geen medelijden, maar tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik er alleen voor stond. Mijn eigen schuld, natuurlijk. Nu denk ik: waarom heb ik dat toch gedaan? Ik had dat allemaal veel eerder moeten vertellen. Mensen konden niet weten dat ik hulp nodig had.’
Zwangere buik
‘In een maand tijd zamelden we maar liefst 9000 euro in. 9000! Dat was 4000 euro meer dan het bedrag dat we hadden vooropgesteld, en zelfs dat leek me hoog gegrepen. Zo blij dat ik was toen ik een afspraak kon maken in het ziekenhuis om mijn kuur te starten. Drie weken lang spoot ik mezelf dagelijks in en ik voelde mijn buik helemaal opzwellen. Elke morgen werd ik eraan herinnerd waar ik mee bezig was, en dat vond ik soms lastig. Het was een confrontatie met mijn ziekte. Door mijn opgezwollen buik moest ik de laatste dagen zelfs opletten in welke houding ik ging zitten. Ik voelde me zwanger.’
Toen ik wakker werd, hoorde ik de dokter aan de vrouw naast mij vertellen dat ze amper één eicel hadden kunnen afnemen. Meteen vreesde ik ook het ergste voor mij.
‘Net daarom sloeg ik tijdens de pick-up in paniek. Ik had het gevoel dat ze mijn kindjes gingen afnemen, hoe gek dat ook klinkt. De tranen stroomden over mijn wangen en hoe hard ik mijn emoties ook probeerde te verbergen, mijn hartmonitor ging de hoogte in en de dokters beslisten om me helemaal te laten inslapen. Toen ik wakker werd, hoorde ik de dokter aan de vrouw naast mij vertellen dat ze amper één eicel hadden kunnen afnemen. Meteen vreesde ik ook het ergste voor mij. Maar de dokter verscheen lachend van achter het gordijn. ‘Jij hebt hier een record verbroken’, vertelde hij trots. Maar liefst negentien eicellen hadden ze kunnen wegnemen. Het verklaarde meteen waarom mijn buik zo gespannen was. Twee weken later ging ik opnieuw onder het mes om mijn eierstok te laten invriezen. Zo kan ik die later laten terugplaatsen in de hoop dat ik toch op een natuurlijke manier zwanger kan worden.’
Volgend jaar een dikke buik?
‘Het geld van de crowdfunding is intussen helemaal opgegaan aan medische kosten. De talloze consultaties, hormonenspuiten, medicatie en onderzoeken hebben me zelfs meer gekost dan het geld dat was ingezameld. Chemo heb ik uiteindelijk niet moeten krijgen, al wordt dat wel het eerste redmiddel als mijn ziekte opnieuw verergert. Tuurlijk ben ik bang voor een terugval, want dat kan eender wanneer gebeuren. Maar ik wil me niet laten leiden door angst. Ik wil positief zijn, ook al kan ik lang niet alles meer wat ik vroeger kon. Ik heb last van reuma, kan zelfs de lakens van mijn bed niet meer verversen en ook lopen lukt me niet langer. Maar ik kan nog wel gaan sporten, en dat vind ik al fantastisch.’
‘Ik paste mijn levensstijl drastisch aan, eet heel erg gezond en veranderde van job om ook de stress tot een minimum te herleiden. Ik geníét van elke dag, elk moment. Bovendien heeft mijn ziekte ervoor gezorgd dat de vriendschap met mijn beste vriendin zo sterk en zo hecht is geworden, daar kan niets meer tussenkomen. Hannelore was er voor me bij elke doktersafspraak, ze bleef bij me slapen als ik er slecht aan toe was, ze droeg me zelfs als het nodig was. En niet lang na mijn operatie vorig jaar leerde ik ook mijn vriend kennen. Met hem droom ik van kinderen. Of dat nog lang zal duren? Goh, als het van mij afhangt, dan zit ik hier over een jaar met een dikke buik...’
Meer straffe verhalen:
