Eefje (28) werkt als ergotherapeut in een woonzorgcentrum en werd positief getest op Covid-19

Zowel de inwoners als het personeel van de woonzorgcentra lijden enorm hard onder het coronavirus. Bezoek is nagenoeg verboden en de zorgkundigen doen er alles aan om het verdriet van de inwoners op te vangen met toffe activiteiten en telefoontjes naar de familie. Maar wat als die zorgverleners zelf ziek worden? Het overkwam Eefje (28).

‘Normaal gezien werk ik als ergotherapeut in een woonzorgcentrum, maar sinds de uitbraak van het coronavirus gaan mijn sessies niet meer door. Ergotherapie zonder lichamelijk contact is zogoed als onmogelijk en is momenteel bovendien allesbehalve topprioriteit. Hoewel mijn job heel belangrijk is voor de beweeglijkheid van onze inwoners, liggen de prioriteiten voor hen natuurlijk ergens anders nu. Ik ben trouwens niet bang dat hun fysieke toestand achteruit zal gaan door het wegvallen van mijn sessies, wel door het wegvallen van hun sociale contacten, want ook dat heeft een grote invloed op hun lichamelijke gezondheid.’

Licht in de duisternis

‘Het feit dat hun mentaal welzijn zo sterk achteruitgaat, baart mij zorgen. Daarom vond ik het heel fijn dat ik hun Skypegesprekken voor mijn rekening mocht nemen. Het is belangrijk om ondanks de social distancing hun sociale contacten te onderhouden. Zo’n telefoontje naar hun kinderen of kleinkinderen kan wonderen doen en biedt hen toch een beetje licht in de duisternis. Het is schrijnend om te zien hoe eenzaam ze zich voelen, maar anderzijds heel hartverwarmend om te zien hoe goed ze reageren op de maatregelen. De meesten snappen wel degelijk waarom ze geen bezoek meer mogen ontvangen, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat ze hun kinderen en familie enorm missen.’

Wij moeten elke dag het risico nemen en naar ons werk vertrekken, wetende dat we tientallen bewoners onbewust kunnen besmetten.

‘En hoe duidelijk we het ook proberen te maken, er zijn altijd families die zich niet aan de regels houden en tóch op bezoek willen komen. Dat maakt mij ontzettend kwaad, want je kan zomaar een dode op je geweten hebben. Wij moeten elke dag het risico nemen en naar ons werk vertrekken, wetende dat we tientallen bewoners onbewust kunnen besmetten. En geloof mij, dat is geen fijn gevoel. De frustraties kunnen dan ook weleens hoog oplopen. En niet alleen omdat sommigen de regels aan hun laars lappen, maar ook omdat we heel lang hebben moeten wachten op onze tests. We hebben weken in angst geleefd. Als de regering dan ook plots nog eens beslist dat bezoek weer welkom is, gaan je haren helemaal rechtstaan.’

Alles kan

‘We proberen ons ondanks de vage regels sterk te houden. Onze emoties proberen we te verdringen om de inwoners niet nog meer in verwarring te brengen, maar via Skype samen met de familie afscheid moeten nemen van oma of opa, dat is niet makkelijk. Dat is natuurlijk een heel uitzonderlijke situatie, maar het gebeurt wel. Mensen die niet in staat zijn om afscheid te komen nemen, mogen in overleg met de directie via Skype afscheid nemen. We beseffen maar al te goed dat sommige mensen hun ouders niet meer levend terug zullen zien en het is mentaal heel moeilijk om daarmee om te gaan. Je werkt dag in, dag uit samen met die mensen en kent ze door en door. Ook als wij hen moeten loslaten doet dat pijn, Covid-19 of niet. Nu is het alleen extra moeilijk om met dat verdriet om te gaan. Gelukkig kan ik mij, voorlopig nog, optrekken aan de dankbaarheid van onze inwoners. En de tranen van geluk die ze laten als ze hun familie heel even kunnen opbellen.’

Het feit dat ik van sommige inwoners misschien geen afscheid meer zal kunnen nemen, hakt er hard in.

‘Die zal ik wel een tijdje niet meer kunnen zien, want ik ben vorige week positief getest op Covid-19. Het heeft tot dan geduurd voordat we ons konden testen op het virus en ik had helaas prijs. Ik voel mij daar verschrikkelijk schuldig over. Ik wil niet weten hoeveel inwoners ik besmet kan hebben... Ik voel mij bovendien ook heel schuldig tegenover mijn collega’s. Het was sowieso al moeilijk, maar nu ook ik wegval, komt er nog meer druk op hun schouders te liggen. Ook het feit dat ik van sommige inwoners misschien geen afscheid meer zal kunnen nemen, hakt er hard in.’

‘En ik weet het, ik moet kunnen loslaten en aan mijn eigen gezondheid denken, maar dat is verdomd moeilijk. Gelukkig heb ik heel veel goede collega’s die mij op de hoogte houden en bij wie ik mijn hart kan luchten. En als ik tijdens deze periode één ding geleerd heb, dan is het wel dat we ons in een rusthuis op álles moeten voorbereiden, want alles kan.’

Lees ook:

• 5 lezeressen vertellen over hun job in de zorg: ‘Het welzijn van mijn mensen gaat boven alles’
• ‘Dit is waarom we nu al drie weken in ons kot blijven’
• Tina (35) lag 7 maanden in coma nadat ze werd aangereden en draagt daar nog steeds de gevolgen van