Elien (31) overleefde nipt een paracetamolvergiftiging

‘Ik maak me nog regelmatig de bedenking hoe oppervlakkig ik vroeger was om een operatieve ingreep te willen om mijn tenen te laten rechtzetten. Maar wie had ooit kunnen denken dat zo’n eenvoudige routine-ingreep en de pijnstillers die ik daarna nam, me bijna het leven zouden kosten? Ik was 23 jaar, had een vriend en een mooie job, en voelde me heel gelukkig in mijn vel. Alleen mijn kromme tenen waren me een doorn in het oog.’

‘Na jaren geen sandalen te hebben durven dragen, hakte ik de knoop door en stapte ik naar de chirurg. In twee aparte ingrepen onder plaatselijke verdoving zouden mijn tenen recht worden gezet en zou ik nadien van alle ongemakken zijn verlost. Mijn rechtervoet kwam als eerste aan de beurt. Op het eerste gezicht verliep de ingreep zoals het hoorde. Maar toen ik de dag nadien uit het ziekenhuis werd ontslagen, voelde ik me ontzettend misselijk. Een nevenwerking van de verdoving die bij dergelijke ingrepen regelmatig voorkomt, stelde de ver­pleegkundige me gerust. Ik probeerde er verder dus niet te veel meer bij stil te staan.’

Lever liet het afweten

‘Maar toen ik de dag nadien thuiskwam en de verdoving was uitgewerkt, was ik nog altijd misselijk en begon ik veelvuldig te braken. Meermaals kwamen mijn pijnstillers er in hun geheel terug uit nog voor mijn lichaam ze had kunnen opnemen en ze hun werk hadden kunnen doen. Ik bleef pijn hebben, dus nam ik na het braken enkele keren een nieuw tablet in de hoop dat de pijn zou verdwijnen. Maar dat liep uiteindelijk helemaal fout. Vier dagen na de ingreep moest ik nog altijd overgeven en voelde ik me doodziek.’

‘De kerstdagen waren in aantocht en we namen contact op met de dokter van wacht. Zij vond het niet nodig dat ik langskwam en stelde me gerust. Er zijn deze periode veel mensen ziek en misselijk door de griep, zei ze. Mijn familie werd stilaan wanhopig en belde de dag nadien naar de arts die mij geopereerd had. Die stuurde me door naar de dienst spoedgevallen van het Jessa Ziekenhuis bij ons in de buurt. Daar moest ik het ene na het andere onderzoek ondergaan.’

Enkele dagen nadat ik op de urgentielijst terecht was gekomen, werd er al een donorlever gevonden. De opluchting en vreugde waren enorm, maar helaas van korte duur.

‘Toen in een uitgebreid bloedonderzoek aan het licht kwam dat door een paracetamolvergiftiging mijn lever het stilaan liet afweten, werd ik in allerijl overgebracht naar het universitair ziekenhuis van Leuven, waar ik kort na mijn aankomst in coma ben gevallen. Mijn lever werkte nog maar voor slechts 30 %. Ik werd meteen aan de MARS-dialyse gehangen, een dialyse voor de lever die slechts in hoogst uitzonderlijke situaties wordt gebruikt. Ondertussen werden mijn ouders opgeroepen. De dokters vreesden dat de kans bestond dat ik het niet zou halen. Maar de MARS-dialyse heeft me er op dat ogenblik doorgehaald.’

Levertransplantatie

‘Wat de dokters ook probeerden, mijn toestand ging van kwaad naar erger. Zelf heb ik daar niets van meegekregen, maar voor mijn familie is dat een helse periode geweest. Ik werd meteen op de urgentielijst voor een levertransplantatie geplaatst en vanaf dat moment was het bang afwachten. Enkele dagen nadat ik op de urgentielijst terecht was gekomen, werd er al een donorlever gevonden. De opluchting en vreugde waren enorm, maar helaas van korte duur.’

Was dit dan echt de manier waarop ik aan mijn einde zou komen? Ik kon het niet vatten, zakte steeds dieper weg en belandde weer in coma.

‘Het beschikbare orgaan bleek uiteindelijk niet geschikt voor mijn lichaam, waar­ door de transplantatie niet kon doorgaan. Nieuws dat bij mij insloeg als een bom. Ik werd overmand door onmacht en verdriet. Was dit dan echt de manier waarop ik aan mijn einde zou komen? Ik kon het niet vatten, zakte steeds dieper weg en belandde weer in coma. Omdat mijn toestand zo zorgwekkend was, verbleven mijn ouders in het familieverblijf van het ziekenhuis. Ik herinner me dat ze nachtenlang aan mijn bed zaten omdat mijn situatie zo ernstig was.’

Tweede donor gevonden

‘Mijn toestand werd met de dag slechter. Daarom stelden mijn gezinsleden zich uiteindelijk kandidaat als leverdonor. Maar net op het moment dat ze controle-onderzoeken ondergingen om te beoordelen of ze in aanmerking kwamen als donor, werd er toch een geschikte donorlever gevonden. Ondertussen hadden mijn nieren het ook begeven en moest ik plots een dubbele transplantatie ondergaan. Ik ging twee keer voor zes uur onder het mes en kreeg van dezelfde donor een nieuwe nier en lever. Het was op het nippertje. Volgens de dokters had het niet één dag langer mogen duren, of ik er was er niet meer geweest, en had dit alles niet meer kunnen navertellen.’

‘De ingreep verliep volledig naar wens en mijn herstel verliep bijzonder vlot. Ik probeerde zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan, alle narigheid achter me te laten en de draad van mijn normale leventje weer op te pikken. Maar dat was niet zo vanzelfsprekend als ik had gedacht. Enkele jaren na de dubbele transplantatie kreeg ik plots de emotionele weerslag van de ingreep. Ik werd overvallen door verdriet en dacht vaak aan mijn donor en aan wat mijn familie allemaal had moeten doorstaan. Ik kon ook moeilijk wennen aan de gedachte dat er iemand was gestorven om mijn leven te redden. Om dat gevoel een beetje te kunnen plaatsen, schreef ik twee keer een brief naar de familie van mijn donor om mijn dankbaarheid tegenover hen uit te drukken.’

Beter mens

‘Ondertussen leef ik al acht jaar met mijn nieuwe lever en nier. Om de afstoting tegen te gaan moet ik nog dagelijks medicatie nemen, maar met mijn gezondheid gaat het nu prima. Vlak na de ingreep moest ik wennen aan de littekens die de transplantatie hebben nagelaten, maar die kan ik ondertussen goed relativeren. Vandaag loop ik op vakantie gewoon weer in bikini rond. Door een stomme paracetamolvergiftiging was ik er bijna niet meer geweest en heeft mijn lichaam zware schade opgelopen. Ik ben door het oog van de naald gekropen, maar als mens ben ik hier sterker uitgekomen. Ik sta nu veel bewuster in het leven en ben een stuk minder oppervlakkig geworden.’

‘Soms overvalt me de angst dat ik morgen plots met afstotingsverschijnselen geconfronteerd zou kunnen worden en kijk ik met een bang hart de toekomst tegemoet, maar daar probeer ik zo weinig mogelijk bij stil te staan. Ik geniet vandaag meer dan ooit van de kleine dingen van elke dag en sta veel bewuster in het leven. Voor mijn dertigste verjaardag hebben mijn beste vriendinnen en mijn vriend zich officieel als orgaandonor laten registreren. Dat vind ik het mooiste cadeau dat ze me ooit hadden kunnen geven. Als je geregistreerd bent als orgaandonor, hoeft je familie tijdens zo’n moeilijke periode geen belangrijke beslissing te nemen voor jou. Daarom is het zo belangrijk dat je je eigen wil laat registreren. Dat kan levens redden, net als dat van mij.’

Meer info over orgaandonatie, transplantatie en verder leven na een transplantatie vind je op www.overlevendoorgeven.be 

Meer straffe verhalen:

• Loredana is slechtziend en heeft een dochtertje: ‘Mijn handicap kon me niet tegenhouden om mama te worden’
• Deborah had onlangs een miskraam en voelt zich nu nog dankbaarder voor wat ze heeft
• Femke (36) ontdekte dat ze endometriose had toen ze zwanger wilde worden