Sommige vrouwen schreeuwen al tijdens hun kindertijd dat ze ooit mama willen worden, andere weten dat ze absoluut geen kinderen willen. Maar er zijn ook vrouwen die twijfel(d)en over hun kinderwens, zoals Eline (29), die 12 jaar samen is met Sven (31). Ze verkondigde haar hele leven dat ze geen kinderen wilde, maar begon toch te twijfelen. 17 maanden geleden beviel ze van tweeling Noah en Olivia.
‘Voor mij was het klaar en duidelijk: Eline doet niet aan kinderen, en al helemaal niet aan baby ’s. Kinderen waren geen optie, en dat is het standpunt dat ik jarenlang heb verkondigd. Er is niet één reden die er tussenuit springt. Sommige vrouwen bieden al op jonge leeftijd spontaan aan om te babysitten en grijpen elke kans om een baby vast te pakken, maar ik kreeg het warm noch koud als ik kinderen zag.
Het deed me werkelijk niets, waardoor ik me op den duur nog meer van kinderen distantieerde. Ik had te weinig fantasie om me te verplaatsen in de leefwereld van een kind. Bovendien heb ik nooit een mamagevoel gehad en begreep ik niet waarom vrouwen bewust voor zo’n kwetsbare positie kiezen, want bij het ouderschap komt heel wat kijken. Ik zag kinderen vooral als een beperking van mijn vrijheid.’
‘Toen ik op mijn 17de Sven leerde kennen, begonnen mijn eierstokken dan ook niet te rammelen. Vanaf het begin van onze relatie lagen de kaarten op tafel: als Sven een toekomst met mij zag, zou dat er waarschijnlijk eentje zonder kinderen zijn. Hij benadrukte dat hij daarmee kon leven en ik geloofde hem op zijn woord, maar toen we vijf jaar samen waren, stelde ik me steeds vaker de vraag of we niet beter uit elkaar zouden gaan. Ik twijfelde niet aan onze liefde, maar ik wist dat Sven diep vanbinnen wél kinderen wilde, en ik wilde hem die droom niet afpakken.
Ik liet de keuze over aan hem. Hij besloot uiteindelijk om bij mij te blijven, al zou dat wel betekenen dat hij voor een kinder- loos bestaan tekende. Omdat ik al in mijn tienerjaren voet bij stuk hield dat ik geen kinderen wilde, vroeg niemand naar mijn kinderwens, want mijn hele omgeving wist hoe de vork in de steel zat. Vriendinnen die aan kinderen begonnen, zouden niet vragen of ik hun baby nog eens wilde vasthouden, want iedereen wist dat ik dat toch zou weigeren. Hoewel ik jarenlang geen toekomst met kinderen zag, begon ik toch te twijfelen toen ik ouder werd.
Dat heeft vooral te maken met het feit dat ik tram 3 zag naderen. Mijn mama was 35 jaar toen ik, haar enige kind, werd geboren. Dat is niet stokoud, maar mama’s van vriendinnen waren vaak een stuk jonger. Als ik dan toch kinderen wilde, wilde ik die graag rond mijn 30ste. Mijn twijfelfase heeft twee jaar geduurd. In die twee jaar lag ik met mezelf in conflict en kon ik geen knoop doorhakken. Ik hield die twijfels ook voor mezelf. Ik sprak er met niemand over, zelfs niet met Sven, want ik wilde mijn eigen beslissing kunnen maken.
Mettertijd begon ik te beseffen dat ik best veel waarde hecht aan familie. Zowel Svens familieleden als die van mij wonen bijna allemaal in hetzelfde dorp. We zien elkaar regelmatig en zo goed als elke reden is een excuus voor een feestje (lacht). Ik zag steeds meer in dat ik dat allemaal zou missen als ik niet voor een eigen gezin koos.’
Dubbele verrassing
‘In mijn hoofd had ik de klik al gemaakt toen ik Sven inlichtte dat ik toch voor kinderen wilde gaan. Dat kwam voor hem als een verrassing, al was hij dolblij met het nieuws. Op dat moment wilde ik er eigenlijk meteen aan beginnen, enerzijds omdat Sven en ik ervan uit gingen dat het toch een tijd zou duren voor we zwanger waren. Mijn schoonouders hebben tien jaar moeten proberen voor ze hun kinderwens in vervulling zagen gaan. Bij Svens tweelingbroer en zijn vrouw was het vrijwel onmiddellijk prijs.
We dachten dat het bij ons niet vanzelf zou gaan, maar ook ik was een maand later al zwanger. “Stel je voor dat we een tweeling verwachten”, zei ik al lachend tijdens de eerste echo, al zei de gynaecologe dat we ons daarover geen zorgen moesten maken. “Die kans is zo goed als onbestaande, want het gen dat de kans op meerlingen vergroot, wordt enkel doorgegeven via de moeder”, zei ze voor ze aan de echo begon. Ik had me dan ook aan geen al te grote verrassing verwacht, maar plots riep de gynaecologe dat het er toch twee waren! Mijn mond viel open van verbazing en enkele seconden later begon ik te huilen omdat ik niet wist wat ons overkwam, maar dat gevoel was de volgende ochtend gelukkig al verdwenen. Mijn schoonouders hebben zelf een tweeling opgevoed, dus we konden hen altijd om raad vragen.
Toen Sven en ik aankondigden dat we een tweeling verwachtten, viel iedereen uit de lucht. We hadden tegen niemand gezegd dat we dan toch aan kinderen zouden beginnen. Dat was een bewuste keuze, want we wilden geen druk van buitenaf voelen. Hoewel ik tijdens mijn zwangerschap weinig last van typische kwaaltjes had, genoot ik er de eerste maanden niet van. Zelfs toen de baby’s op een bepaald moment begonnen te bewegen, had ik totaal geen band met die buik, wat maakte dat ik enkele keren heb getwijfeld of mama worden wel de juiste beslissing was. Toen het einde van de zwangerschap naderde, bleek dat de baby’s niet goed lagen voor een natuurlijke bevalling.
De gynaecoloog plande de keizersnede in op 25 september, maar al op 22 september brak mijn water aan de kassa van de supermarkt. Tijdens de rit naar het ziekenhuis begon ik opnieuw te huilen, want in mijn hoofd klopte dat niet. Ik had nog twee dagen voor mezelf, maar de natuur hou je niet tegen. Twee uur nadat mijn water was gebroken, werden Olivia en Noah via een keizersnede geboren. Het heeft een maand geduurd voor ik me écht mama voelde.
De tweeling is intussen meer dan een jaar oud en ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn pasgeboren baby’tjes stiekem wel mis (lacht). Noah en Olivia groeien als kool. Ze zijn met z’n tweeën, en dan gaat het dubbel zo snel. Omdat ik een aanwezige mama wil zijn, heb ik beslist om vier vijfde te werken. Het is een keuze waar ik nog geen moment spijt van heb gehad, en nog belangrijker: ik beklaag me niet dat ik mama ben. Ik ga nu 200 % voor het moederschap. Nu, het ouderschap is geen roze wolk. Het is vaak intens, maar ik zou het niet anders willen. Een glimlach van je kind maakt alles goed.’
Lees ook:
