Men zegt weleens dat tijd alle wonden heelt. Ook die van een pijnlijke relatiebreuk. Maar wat als je na jaren nog steeds niet over je break-up bent? Ellen (33) kan haar ex maar niet loslaten.
‘Op 4 november 2018 zullen mijn ex en ik twee jaar uit elkaar zijn. Daar heb ik het nog elke dag heel moeilijk mee. Het begon zoals zoveel relaties: ik zag hem zitten aan de toog van het café. We raakten aan de praat. Dat was het begin van een mooie vriendschap. Toen ik wat later gezondheidsproblemen kreeg, zorgde hij zo goed voor mij. Toen wist ik het wel zeker: hij was meer dan een vriend voor me. De vonk sloeg over, hij werd mijn grote liefde.’
‘Mijn vriend was mijn hele wereld. Mijn alles en iedereen. Het duurde dan ook niet lang voor we gingen samenwonen. Anderhalf jaar lang genoten we van elkaar en bouwden we samen aan onze toekomst. Helaas had ons verhaal ook een keerzijde. Mijn vriend kreeg problemen met drugs. Daardoor raakte hij ook diep in de schulden. Alles kwam op mijn schouders terecht: het huishouden, de kosten, zijn problemen. Het werd zelfs zo erg dat hij liever op café ging zitten drinken dan tijd door te brengen met mij.’
Mijn hele leven stortte in toen hij bekende dat hij was overgeschakeld op heroïne, de meest verslavende drug die er bestaat.
‘Mijn hele leven stortte als een kaarthuisje in toen hij een jaar later bekende dat hij al twee maanden stiekem was overgeschakeld op heroïne, de meest verslavende drug die er bestaat. Ik wist dat we grote problemen hadden, maar ik bleef bij hem. Telkens wanneer hij me vroeg om hem te helpen, kon ik dat niet weigeren. Ik steunde hem in alles, ik zag hem gewoon graag. Ruim twee jaar lang verdroeg ik alles van hem. Wanneer hij met zijn dronken hoofd weer stommiteiten uithaalde, loste ik de problemen op. Alleen kreeg ik steeds vaker stank voor dank. Hij riep tegen me, verwaarloosde me en maakte me uit voor het vuil van de straat.’
‘Toen ik ook nog te weten kwam dat hij steeds met dezelfde vrouw op café zat, had ik er genoeg van. Hij bleef echter beweren dat er niets aan de hand was. Die vrouw was lesbisch, zei hij. Ik had niets om me druk om te maken. Dat geloofde ik natuurlijk niet. Ik begon zijn sms’jes te lezen. Dat wekte pas echt argwaan. Toen ik hem daarmee confronteerde, kon hij niet anders dan toegeven dat hij wat met haar had. We maakten slaande ruzie. Mijn leven veranderde nu pas echt in de hel. De man aan wie ik vier jaar lang alles gegeven had, was niet langer de persoon die ik kende. Ik heb hem ondanks alles nog enkele kansen gegeven, maar uiteindelijk werd de situatie zo explosief dat hij toch het huis heeft verlaten.’
Leven verwoest
‘Ik weet wat mensen denken: laat het los. Vergeet hem. Het is voorbij. Het is beter zo. Je verdient beter. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ga wel naar een therapeute om het te verwerken, maar voorlopig helpt dat niet echt. Ik heb het gevoel dat ik alles kwijt ben geraakt. Ik huil veel, heb soms zelfs het gevoel dat ik liever niet meer wil leven. Het is ook zo verwarrend. De man voor wie ik alles deed en die ik doodgraag zag, loopt verliefd te wezen met een andere vrouw terwijl ik eenzaam, ongelukkig en verwoest achterblijf.’
Door het trauma kan ik niet verdragen dat andere mannen contact met me zoeken.
‘Enerzijds mis ik de man op wie ik aanvankelijk ben gevallen, de mooie relatie die het in het begin wel was. Anderzijds ben ik woedend op hem. Hij heeft tenslotte mijn leven verpest. Ik kan door dit trauma ook niet verdragen dat andere mannen contact met me zoeken. Ik moet bijna elke dag aan hem denken, maar hem vergeven kan ik nooit.’
Lees ook:
