Sommige vrouwen schreeuwen al tijdens hun kindertijd dat ze ooit mama willen worden, andere weten dat ze absoluut geen kinderen willen. Maar er zijn ook vrouwen die twijfel(d)en over hun kinderwens, zoals Evelien (27). Ze was 21 jaar toen ze Bas (27) ontmoette en zijn nu 2,5 jaar getrouwd. Hoewel ze nooit een mamagevoel had, sloeg de twijfel toch toe, maar Evelien kan de knoop maar niet doorhakken.
‘Tijdens mijn tienerjaren was het voor mij een uitgeklaarde zaak: ik wilde later nooit kinderen. Een kat, een stofzuiger en een dak boven mijn hoofd, meer moest ik niet hebben om gelukkig te zijn (lacht). Hoewel ik een heel fijne jeugd achter de rug heb en opgroeide in een warm nest, stond een eigen gezin stichten absoluut niet op mijn to-dolijst.
Op dat vlak zijn mijn zus en ik echte tegenpolen, want zij schreeuwt al jaren dat ze maar liefst vijf kinderen wil. Ik heb, in tegenstelling tot mijn zus en heel wat andere vrouwen, nooit dat typische mamagevoel gehad. Ik heb mijn eierstokken nooit voelen rammelen en kreeg het ook niet warm als ik iemand met een baby zag. Ik zag mezelf in geen geval als mama, maar de twijfel sloeg toe toen ik Bas, de liefde van mijn leven, leerde kennen, want hij wilde wél graag kinderen.
Vanaf het begin van onze relatie was Bas heel open over zijn kinderwens. Destijds had hij al een nichtje van anderhalf en een neefje van negen maanden, die we zo vaak mogelijk een bezoekje brachten. Tijdens die eerste bezoekjes voelde ik me heel ongemakkelijk, want ik wist nooit hoe ik mezelf moest gedragen. Ik had geen voeling met kinderen en kon me moeilijk in hun leefwereld verplaatsen. Telkens als ik een baby of peuter in mijn armen kreeg of als ze uit zichzelf contact zochten, kreeg ik het Spaans benauwd. Op die momenten voelde ik me enorm stuntelig, net alsof ik weer een snotneus was die geen blijf wist met zichzelf. Een eigen kroost? No way. Ik moest er niet aan denken. Dat heb ik nooit voor Bas verzwegen, al was die er wel van overtuigd dat ik een goede mama zou zijn.’
Tussen hoofd en hart
‘Eerst voelde ik me ongemakkelijk, maar mettertijd begon mijn rol als tante me steeds beter te bevallen. Dat ging zeker niet over een nacht ijs, maar hoe meer contact ik had met het nichtje en neefje van Bas, hoe meer het ouderschap uiteindelijk toch een optie werd. Concrete plannen waren er niet, vooral omdat ik eerst op professioneel vlak een andere richting uit wilde. In overleg met Bas startte ik met een opleiding tot zorgkundige. Dat diploma heb ik nu, maar ik studeer bij voor verpleegkundige en combineer die studie met een halftijdse job als zorgkundige.
Als alles volgens plan verloopt, behaal ik over anderhalf jaar mijn diploma en houdt niets ons tegen om aan kinderen te beginnen. Maar als ik eerlijk ben, weet ik niet of ik écht een kind wil. Mijn hoofd voert al jaren een gevecht met mijn hart. Het ene moment ben ik babynamen aan het kiezen en in gedachten de kinderkamer aan het inrichten, het andere moment verklaar ik alle moeders knettergek. Ik balanceer tussen het ene en het andere uiterste.
Enerzijds vind ik ons leven fijn zoals het is. Bas en ik werken allebei in shiften en hebben bijgevolg een heel ingewikkelde planning. Op dit ogenblik maakt het niet uit als we pas om 9u ’s avonds eten of uitslapen tot 12u, maar met kinderen is dat geen optie meer. Bas en ik hebben niet alleen een onregelmatige werkagenda, maar ook een heuse dierenbende: een kat, drie kippen, zeven konijnen en een paard. Die nemen elke dag heel wat tijd in beslag, dus hoe proppen we daar in godsnaam nog de zorg voor een kind bij?
Ook het financiële plaatje baart me best veel zorgen, want een kind kost handenvol geld. We knopen de eindjes niet aan elkaar, maar door deeltijds te werken en de aankoop van ons huis hebben we het niet breed. Als ik eenmaal mijn diploma heb, kan ik weer fulltime werken, maar we moeten ons huis nog wat verbouwen, dus onze spaarrekening zal de komende jaren niet aandikken. Daarnaast ben ik bang voor de gevolgen van een zwangerschap en bevalling op mijn lijf. Ik ben jarenlang onzeker geweest en heb pas mijn lichaam leren aanvaarden zoals het is. Wat als mijn zelfbeeld weer helemaal verandert?’
Toch ook een kriebel
‘Hoewel ik veel nadelen zie, kriebelt het ergens ook wel. In april werd ik meter van Fleur, de dochter van mijn schoonbroer. Haar geboorte bracht bij mij best wel wat teweeg. Ik ga zelfs zonder Bas op bezoek en vind het heel fijn om dingen met haar te doen. Bij andere nichtjes en neefjes had ik dat veel minder. Die hield ik in het ziekenhuis wel even vast, maar pas vanaf het moment dat ze begonnen te spelen, bouwde ik er een band mee op.
Bij Fleur is dat anders. Ik ververs haar pamper zonder morren en geef met plezier een flesje. Ik kan Fleur urenlang vasthouden en geef haar telkens met veel tegenzin af. Op zo’n moment is er een klein stemmetje in mijn hoofd dat zegt: eentje van jezelf kan je zo lang en veel vasthouden als je zelf wil. Op Pinterest heb ik een heel bord met alles voor mijn baby. Ideetjes voor geboortekaartjes, doopsuiker, namen, noem maar op… Allemaal voor een kindje dat er misschien nooit komt.
Ik blijf maar twijfelen, wat voor Bas allesbehalve makkelijk is. Bas en ik hebben een heel sterke relatie, maar het heeft even gebotst tussen ons. Telkens ik over baby’s begon, kreeg hij hoop. Bas en ik konden eigenlijk niet anders dan botsen, want allebei moesten we onze dromen en idealen even aan de kant schuiven. We hebben die storm doorstaan en vandaag is onze relatie sterker dan ooit. Ik kan Bas nog steeds niet garanderen dat er kinderen komen, maar dat is geen obstakel, want hij zegt dat hij het belangrijker vindt om bij mij te blijven. Da’s een geruststelling, maar ik heb soms het gevoel dat ik hem zijn levensdroom ontneem.’
Twijfelen is oké
‘Voor velen is het ouderschap iets vanzelfsprekends. Toen Bas en ik trouwden, kregen we honderd keer de vraag of er snel kinderen zouden volgen. Niet iedereen begrijpt dat je kan twijfelen over kinderen. Ik wou dat het ook klaar en duidelijk was, maar dat is nu niet zo. Ik denk dat ik vooral bang ben dat ik spijt ga hebben, wat onze definitieve beslissing ook moge zijn. Wat als ik na al die twijfels voor een baby kies en uiteindelijk spijt krijg? Wat als ik mijn kind vooral zie als een beperking van mijn vrijheid?
Ik weet nog altijd niet of ik uit het juiste hout ben gesneden om mama te zijn. De zorg voor een kind komt ook vooral op de vrouw terecht. Mocht ik met Bas kunnen ruilen en mocht hij het kind dus kunnen dragen, was de kogel allang door de kerk (lacht). Ik blijf erin geloven dat de puzzel ooit op z’n plaats zal vallen. Het is ook oké om te twijfelen. Er zijn geen geschreven regels dat je voor je 30ste moet weten hoe je toekomst eruit zal zien. Het is oké om honderd keer van gedachten te veranderen, zelfs al gebeurt dat op dagelijkse basis.’
Ben jij ook een twijfelmoeder en heb je nood aan contact met lotgenoten? Neem dan een kijkje op de Facebookgroep ‘Twijfel Over Kinderwens’.
Lees ook:
