Elk jaar is 10 oktober World Mental Health Day, een dag waarop extra aandacht wordt besteed aan psychische problemen, in alle vormen. Depressie, verslaving, anorexia, angst: het zijn maar enkele aandoeningen die voor heel wat mensen een dagelijkse realiteit zijn. Fien (36) had lange tijd last van verlammende paniekaanvallen, maar kreeg ze dankzij de hulp van een psycholoog en een nieuwe passie onder controle.
‘Met een sterke geest kan je de wereld aan, daar was ik van overtuigd. Tot mijn lichaam me iets helemaal anders vertelde. Op een ochtend reed ik met de fiets naar het werk toen ik daar te horen kreeg dat ik die dag eigenlijk een opleiding had. Ik spurtte naar huis, stapte in mijn auto en probeerde zo snel mogelijk bij de opleiding te zijn. Maar ik ben er nooit aangekomen. Halverwege de rit kon ik mijn lichaam niet meer bewegen en was ik compleet verstijfd van angst. Ik slaagde er nog net in mijn auto aan de kant te zetten. Ik had enorm veel geluk: niet alleen omdat ik mijn auto nog in de berm kon parkeren, maar ook omdat niet veel later een vriendin met haar man passeerde. Zij slaagden erin me te kalmeren en zorgden dat zowel ik als mijn auto veilig thuis geraakten.’
De teleurstelling in mezelf was enorm, net als het verdriet waar ik mee zat: hoe was het zo ver kunnen komen met mij?
‘De rest van de dag bleef ik thuis om te bekomen. Maar de volgende ochtend zat ik weer achter mijn bureau op het werk. Ik vond dat mijn werkgever niet hoefde te lijden onder mijn privéproblemen. Dat mijn job eigenlijk deel uitmaakte van het probleem, wilde ik niet toegeven. Ik moest sterk blijven, dacht ik, dan werd ik zo weer de oude. Tot ik negen maanden later niet anders kon dan toegeven dat het niet meer ging. Mijn probleem was zo groot geworden dat ik geen boodschappen meer kon doen, geen face to face gesprekken meer kon hebben en ik op den duur niet meer buiten durfde te komen uit angst voor een paniekaanval. Het liefst van al zat ik tussen de vier muren van ons huis, dat was mijn veilige cocon. Het besef dat ik die eerste paniekaanval ook elders had kunnen hebben, zorgde er bovendien voor dat ik de hele tijd met angst achter het stuur zat. Maar ook de teleurstelling in mezelf was enorm, net als het verdriet waar ik mee zat: hoe was het zo ver kunnen komen met mij? Ik, die er altijd voor koos om sterk te zijn.’
De angst gaat voorbij
‘Als je een keuze maakt, moet je die volhouden. Daar was ik van overtuigd. Ik had op mijn achttiende gekozen voor boekhouden, dus kon ik niet anders dan dat de rest van mijn leven doen. Anderen werkten toch ook twintig, dertig of zelfs veertig jaar in één job? Ik moest mijn interesses maar in mijn vrije tijd uitvoeren, dacht ik. Dat ik beetje bij beetje mezelf kwijt raakte, daar wilde ik niet aan toegeven. Ik begon plots te zeuren over allerlei zaken, op mijn job en daarbuiten, terwijl dat iets was wat ik eigenlijk nooit deed. Bovendien was ik altijd streng voor mezelf, legde de lat steevast hoog – te hoog. Ik vond dat ik niet meer terug kon, want ik had die job al tien jaar volgehouden. Ik moest maar wat op mijn tanden bijten.’
‘Tegelijkertijd wist ik niet wat ik dan wél wilde doen. Ja, ik was altijd al geboeid door mooie huizen en reed op mijn zeventiende vaak rond met mijn man – toen nog vriend – op zoek naar de leukste gebouwen. Fantaserend over ons eigen huis, maar ook gewoon genietend van mooie architectuur. Het besef dat ik van die interesse mijn job kon maken, groeide pas bij de psycholoog. Dus ging ik een opleiding interieurinrichter volgen die ik combineerde met mijn job als boekhouder. Want hoe diep ik ook heb gezeten, ik ben geen dag afwezig geweest op mijn job. Dat ik op den duur halftijds ging werken, was pas na advies van de psycholoog. Een voltijdse job, een opleiding, de zorg voor de kindjes en dan ook nog eens die angstaanvallen waar ik mee kampte? Zelfs ik moest toegeven dat het te zwaar was. Meer dan eens kreeg ik zo’n aanval ook tijdens een vergadering op het werk, en zat ik op mezelf in te praten dat het voorbij zou gaan. Want hoe erg zo’n aanval ook aanvoelde, ik wist dat het vroeg of later beter zou gaan De kans bestaat dat zelfs niemand zag wat er gaande was.’
De angstaanvallen zijn nu als het ware een barometer geworden.
‘Een tweetal jaar geleden begon ik met een webshop in interieurspullen. Dat deed ik graag, maar het was nog niet helemaal wat ik écht wilde doen. Die webshop is een opstap geweest naar wat ik nu doe: persoonlijke interieurs creëren, advies geven en uitvoeren, op basis van wie klanten zijn en wat ze doen. Tijdens mijn ziekte heb ik namelijk ontdekt dat ruimtes een enorme invloed op mij hebben, op hoe ik me voel, en die kennis gebruik ik nu in mijn ontwerpen. Ik kan ook zoveel van mezelf kwijt in mijn job: niet alleen dat creatieve aspect, maar ook psychologie, werken met mensen. Ik heb een heel gevarieerde job.’
‘De angstaanvallen zijn sinds een half jaar zo goed als weg, maar in periodes van stress komen ze lichtjes terug. Dan weet ik: ik ben te veel aan het doen. Ze zijn als het ware een barometer geworden. Enerzijds vind ik het jammer dat ik vier jaar van mijn leven kwijt ben doordat ik niet luisterde naar mezelf en naar mijn lichaam. Maar anderzijds ben ik blij om wat er is gebeurd, anders zou ik nooit op dit punt in mijn leven gekomen zijn. Het meeste spijt heb ik dat ik niet heb geluisterd naar mezelf. Ik heb zoveel signalen gemist, ik heb mezelf tekortgedaan. Want als ik één advies aan de Fien van vijf jaar geleden zou geven, is het wel dat ik mijn eigen gevoel moet volgen, dat ik er zo ook wel kom. Doe je eigen ding, Fien. Dát zou ik haar zeggen. Al moet ik toegeven dat ik soms de lat voor mezelf nog altijd hoog leg. Dat is eigen aan wie ik ben, zeker?’
Meer straffe verhalen:
