Zeg verslaving en we denken aan alcohol en drugs. Maar een gokverslaving zet een leven evengoed op zijn kop, en kan het zelfs verwoesten. Hanna (26) raakte in de ban van blackjack en roulette. Haar verslaving kostte haar haar sociaal leven, haar relatie en 100.000 euro.
‘Als tiener bracht ik veel tijd door achter de computer. Spelletjes interesseerden me al van jongs af aan. Toen ik zestien was en mijn broer poker had zien spelen, wilde ik dat graag ook eens proberen en begon ik naar gratis pokerwebsites te zoeken op internet. De eerste keren speelde ik voor nepgeld. Maar toen ik achttien werd, evolueerde dat naar spelen voor echte dollars.’
‘Poker lag me, ik werd vrij goed in het spel en begon ook regelmatig te winnen.Maar na verloop van tijd werd ik het pokeren beu en maakte ik de overstap naar blackjack en roulette, twee spelen die bijzonder verslavend werken en waar ik na enkele keer winnen al snel van in de ban raakte.’
‘In het begin zette ik per spel zeer lage bedragen in. Het begon met drie of vijf dollar per keer. Maar hoe vaker je speelt en wint, hoe groter de zin wordt om voor meer geld te spelen. Op het hoogtepunt van mijn verslaving durfde ik soms honderd dollar per toernooi in te zetten. Omdat ik een studentenjob had in de horeca en zakgeld kreeg van mijn ouders, lukte het me een tijd lang om aan geld te komen om te spelen. Maar al snel ging alles op aan gokken.’
Van online naar een echt casino
‘Naast gokken online begon ik na verloop van tijd ook echte casino’s te bezoeken. Daar kreeg ik de smaak pas echt te pakken. De sfeer die in een casino hangt is zo fantastisch. Je wordt er uitgebreid in de watten gelegd met gratis drankjes en de mensen die er rondlopen stralen een en al plezier uit. Een hemelsbreed verschil met wanneer je thuis zielig en alleen achter je computer zit.’
Een sociaal leven had ik na verloop van tijd bijna niet meer, en ook mijn relatie ging aan de verslaving ten onder.
‘Ik studeerde nog, dus ging overdag naar school. Maar eenmaal terug thuis kroop ik achter mijn computer en zat ik soms tot diep in de nacht te gokken. Op het hoogtepunt van mijn gokverslaving, toen ik al alleen was gaan samenwonen, speelde ik soms zes tot acht uur per dag. Een sociaal leven had ik na verloop van tijd bijna niet meer, en ook mijn relatie ging uiteindelijk aan de verslaving ten onder. Omdat mijn vriend ook met een verslaving kampte – hij blowde – haalden wij alleen maar het slechtste in elkaar naar boven en is onze relatie uiteindelijk op de klippen gelopen.’
Dubbelleven en diepe depressie
‘Beginnen met gokken doe je niet zomaar. Aan elke gokverslaving ligt altijd wel een of andere concrete aanleiding ten grondslag. In mijn geval zit verslaving in de genen. Ik heb een oom die ook aan gokken verslaafd is. Maar de grootste motivatie om te gaan gokken bleek voor mij de angststoornis te zijn waar ik me op dat ogenblik zelf nog niet van bewust was. Ik heb een panische angst voor de dood, en gokken was voor mij een middel om die angst te onderdrukken.’
‘Mijn gokverslaving zorgde ervoor dat ik al snel een compleet dubbelleven moest gaan leiden. Tegen vrienden loog ik wanneer ze vroegen om af te spreken, en zei ik dat ik ziek was in plaats van toe te geven dat ik geen geld had om op stap te gaan. En ook tegenover mijn ouders, broers en zussen hield ik de schijn hoog op dat alles prima met mij ging. Ik schaamde me diep over het feit dat ik mezelf niet onder controle kon houden.’
‘Ik verzweeg mijn problemen omdat ik ze absoluut eerst zelf wilde oplossen. Maar naarmate de tijd vorderde, kwam ik steeds meer in de financiële zorgen te zitten. Het kwam zelfs zover dat ik bij de bank een lening afsloot, om mijn achterstallige rekeningen te kunnen betalen en over extra speelgeld te beschikken. Maar lang duurde de ademruimte die dat geld me bezorgde niet. Naarmate mijn verslaving groeide, werd de situatie uiteindelijk onhoudbaar en zakte ik weg in een diepe depressie. Mijn studies moest ik noodgedwongen stopzetten en een zware behandeling drong zich op.’
Drastische maatregelen
‘Tijdens die therapie kwam mijn angststoornis naar boven en is het echt tot mij doorgedrongen dat ik met een verslaving kamp. Ik kwam tot het besef dat ik mezelf gewoon niet kon vertrouwen als het om gokken gaat, en dat was heel heftig om te moeten vaststellen.’
Ondanks alle ellende is de band met familie en vrienden een stuk sterker geworden. Dat beschouw ik als een cadeau.
‘Ik heb ontzettend lieve ouders en familie. Zij hebben me zeer goed opgevangen en geholpen toen het hoge woord van de verslaving eruit was. En dat was een héél grote opluchting voor mij. Omdat mijn gokprobleem veroorzaakt werd door een angststoornis en verslaving in de genen zit, toonden mijn vrienden en omgeving vrij veel begrip. Maar dat maakte het afkicken er natuurlijk niet gemakkelijker op. Via cognitieve therapie moest ik me bewust worden van mijn gedrag. Er werden ook een aantal praktische, zeer drastische maatregelen genomen. Mijn laptop moest meteen de deur uit. Ik moest bij mijn bankkaart uit de buurt blijven en kreeg de opdracht om gewoon niet meer te spelen en meteen met iemand te bellen als de drang om te gokken begon op te borrelen. En dat was niet gemakkelijk.’
Met vallen en opstaan afgekickt
‘De eerste weken van mijn verslavingsbehandeling verliepen uitzonderlijk goed. Vijf maanden lang heb ik totaal niet meer gegokt. Daarna moest ik ook met mijn angstbehandeling beginnen. Toen kreeg ik het lastig en ben ik een paar keer hervallen. Ik voelde me daar iedere keer erg slecht bij, maar besef nu dat herstellen van een verslaving met vallen en opstaan gaat.’
‘Ondertussen zijn we nog een half jaar verder en gaat het erg goed met me. Ik ben nu al verschillende maanden gokvrij, heb mijn studies terug opgepikt en hoop dit jaar te kunnen afstuderen. Ik vind het nog steeds moeilijk om te moeten toegeven dat ik een verslaving heb gehad. En ik weet dat ik daar voor de rest van mijn leven gevoelig voor zal blijven.’
‘Alles bij elkaar heb ik de afgelopen tien jaar ongeveer 100.000 euro vergokt en blijf ik nu nog met een schuld achter. Maar ik ben me veel bewuster geworden van mijn gedrag en heb de afgelopen maanden geleerd om hulp te vragen als ik het moeilijk heb. Daardoor is de band met mijn familie en vrienden ook een stuk sterker geworden. Dat beschouw ik als een cadeau, dat uiteindelijk is voortgekomen uit alle narigheid die ik achter de rug heb, en daar ben ik zeer dankbaar voor.’
‘Mijn gokverleden heeft me empathischer en begripvoller gemaakt voor andere mensen met problemen. Daarom overweeg ik om mijn professionele carrière als psychologe te gaan uitbouwen in de verslavingszorg. De afgelopen jaren zijn zwaar geweest, ik heb heel diep gezeten, maar vandaag kijk ik weer vol goede moed naar de toekomst.’
Meer straffe verhalen:
