Helena (31) en Dries (30) zijn zes jaar getrouwd en hebben drie kinderen: Layra (5) en de tweeling Aaliyah en Maceo (3). Helena werkt rond de wetgeving van medicijnen als regulatory affairs manager en zit zo’n vijf weken per jaar in het buitenland.
‘De meisjes weten dat als ik vroeg vertrek voor het werk en enkel papa thuis is, hun haar in een losse staart gaat of dat er een diadeempje in moet. Hun haar vlechten – wat ze zo mooi vinden, want het zijn echte meisjes – is het enige wat Dries niet kan (lacht). Al wordt hij ook daar beter en beter in. Het huishouden verdelen we. Als Dries woensdagvoormiddag thuis is, neemt hij het stof af of gaat hij rond met de stofzuiger. Hij kookt ongeveer de helft van de tijd. Ik steek ’s avonds de kinderen in bad en bed, ’s ochtends maak ik hun boekentassen klaar. En ik doe dus hun haar. In het weekend is de was en strijk voor mij, terwijl Dries dan eerder de vaatwasser uitruimt of het gras afrijdt. Daar zijn we dus wel traditioneel in (lacht). Maar voor de kinderen zorgen we evenveel, en dat zie je ook. Onze kinderen hebben geen voorkeurouder. We kunnen hen allebei troosten, en ze spelen met ons allebei even graag.’
‘Het enige wat Dries níét kan, is het haar van de meisjes vlechten.’
Drie kindjes in bad
‘Ik moet geregeld naar het buitenland voor mijn job. Onlangs zat ik vier dagen in Parijs, de maand ervoor was ik vier dagen in Nederland. In het verleden moest ik ook regelmatig naar de VS. Toen de kinderen kleiner waren, kwam een van de grootmoeders Dries dan weleens helpen. Vooral de zorgmomenten waren lastig met drie kleintjes. Als je drie kinderen in bad moet zetten, van wie er twee amper recht kunnen zitten, of je tweeling krijgt op hetzelfde moment honger… dan is dat niet makkelijk. Nu kan hij het makkelijk alleen aan. Hij zegt weleens lachend dat hij jaloers op mij is als ik naar de States vertrek en hij moet achterblijven. Maar dan grap ik terug dat ik daar wel eens goed ga shoppen voor hem, meer woorden maken we er niet aan vuil. Aan de kindjes beloof ik dan dat ik een klein cadeautje zal meebrengen.’
Nooit naar de opvang
‘We hebben een tijd allebei voltijds gewerkt. Met één kindje in de crèche lukte dat. Ik zette Layra af om 7 uur ’s ochtends en een van ons ging haar na het werk halen. Maar toen ze naar school ging en de tweeling erbij kwam, werd dat moeilijker. Dries werkte toen in ploegen en schakelde speciaal over naar de nachtploeg. Hij werkte tot zes uur ’s ochtends, bleef dan nog twee uur wakker om Layra naar school te kunnen brengen, sliep overdag, ging haar weer halen en vertrok dan naar zijn werk. Praktisch lukte dat, maar leefbaar was het niet. Hij had ook het gevoel dat hij van alles miste, dat het leven overdag aan hem voorbijging. Toen het aanbod kwam van een winkel bij ons in de buurt om er halftijds te gaan werken, kwam dat perfect uit. Dries is elke woensdag en elk weekend thuis en mocht zijn uren aanpassen aan de schooluren. Daardoor kan hij de kinderen naar school brengen en ze ook op tijd gaan halen. Kindjes die nooit in de opvang moeten, dat is een echte luxe, dat beseffen we.’
Workaholic
‘Bij mij thuis was het omgekeerd. Papa werkte hard buitenshuis, mama hield thuis alles draaiende. Dat mama ons naar school bracht en ons erna opwachtte met een vieruurtje vond ik fantastisch, en dat wilde ik ook altijd voor mijn eigen gezin. Maar hoe? Ik ben altijd ambitieus en gedreven geweest. In alles wat ik deed. Ook zwemmen en judo waren voor mij competitie. Ik wist al vroeg dat ik wilde doctoreren en in de farma-industrie werken. Voor ik Dries tegenkwam, was ik een echte workaholic. Tijdens mijn masterjaar klopte ik dagen van vijf uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds in het labo, met de glimlach.’
Soms vertrek ik om vijf uur ’s ochtends al naar het werk, zodat ik om vier uur thuis ben.
‘Mijn gezin heeft daar de scherpe kantjes vanaf gehaald. Ik kan niet zonder hen. En dus maak ik ook opofferingen. Ik heb een andere job gezocht zodat ik af en toe eens thuis kan werken. Het deed me pijn toen de oudste zei: Mama, jij brengt me echt nooit naar school. Zoals alleen een kind dat met veel hartenpijn kan zeggen. Dus werk ik nu minstens één dag per week thuis zodat ik dat kan doen. Soms vertrek ik om vijf uur ’s ochtends al naar het werk, zodat ik om vier uur thuis ben. Maar als ze in bed liggen, gaat de laptop wel weer open. Ik blijf ambitieus.’
Best of both worlds
‘Ik heb zelf tien jaar in het buitenland gewoond: eerst vier jaar in Amerika en twee jaar in Nederland, omdat de job van papa ons naar daar bracht. En mijn studies medische genetica heb ik in Newcastle gedaan, omdat mijn Engels op dat moment beter was dan mijn Nederlands (lacht). Die tijd in het buitenland was een enorme verrijking, voor mezelf en voor ons gezin. Je wordt zelfstandiger, focust meer op wat belangrijk is. Ook wij zouden dat graag doen. Het is een optie in mijn job, dus mocht de kans zich voordoen, overwegen we dat zeker. En ik besef heel goed dat het enkel dankzij Dries is, en de opofferingen die hij maakt, dat ik dat kan.’
We zijn getrouwd, en ik verdien meer, maar Dries heeft daar geen enkel probleem mee.
‘Sommige mensen vinden het super dat we dit zo geregeld hebben. The best of both worlds. Ik kan werken, maak carrière en heb een leuk gezin daarnaast. Maar we hebben ook al rare dingen gehoord. Leeft je man dan uit jouw zak of wat? Komaan zeg. Zou je dat ooit vragen aan een man wiens vrouw halftijds werkt? We zijn getrouwd, en ik verdien meer, maar Dries heeft daar geen enkel probleem mee. Alles gaat in één pot en ja, daar draag ik meer aan bij, maar dat is ons geld. En eigenlijk heeft niemand anders daar toch zaken mee?’
En Dries?
‘Ik heb geen hoger diploma, Helena heeft dat wel. Het voelde voor ons allebei logisch dat haar carrière voorrang zou krijgen. Ze droomt hier al van sinds ze tiener was, ik heb dat nooit gehad. Ik denk wel dat mensen soms onderschatten hoe lastig het is om met die drie bandieten alleen thuis te zijn. Als ik stop met werken, zeggen mijn collega’s soms: Amai, ik ben jaloers, jij mag al naar huis. Maar ik denk dan: het zware werk begint nu pas (lacht). Maar het helpt dat Helena nu ook af en toe thuis werkt en dat de kinderen groter worden. Ze kunnen zich al eens alleen bezig houden.’
Het stoort me totaal niet dat ik daarnaast huisman ben. Ik heb daar eigenlijk ook nooit slechte commentaar op gehad.
‘Ik heb weinig tijd voor mezelf nodig, maar ik ben vorig jaar wel trainer geworden van een minivoetbalclubje. Elke vrijdagavond ben ik daarvoor nu op de baan, en het is fijn om die tijd voor mezelf te hebben. Ik ben ook fan van AA Gent en ga geregeld naar een wedstrijd kijken. Heel wat van mijn vrienden spelen voetbal, ook naar hun wedstrijden ga ik af en toe eens kijken. Dat is een opoffering die Helena dan weer maakt: zij heeft zo goed als nooit tijd voor zichzelf. Het stoort me totaal niet dat ik daarnaast huisman ben. Ik heb daar eigenlijk ook nooit slechte commentaar op gehad. Ik heb het gevoel dat vrienden of collega’s er zelfs eerder jaloers op zijn dat ik zoveel tijd met mijn kinderen kan doorbrengen. En zo zie ik het ook, als een geschenk.’
