Hildes relatie van vier jaar zat in een dip. En toen was daar die grappige, lieve collega. Ze maakte een slippertje, maar haar partner vergaf het haar.
‘Tom en ik waren vier jaar samen, woonden anderhalf jaar samen. En toen was er Sven. Een collega die grappig, lief, zacht was. Mijn Tom is een beetje een macho. Daar val ik wel op, maar na die jaren had ik een beetje een dipje, denk ik. Ik was heel gevoelig voor Sven omdat hij zo goed kon luisteren en me het gevoel gaf dat ik meetelde en dat wat ik zei belangrijk was. Bij Tom leken vooral zijn vrienden belangrijk te zijn. Als zij belden, liet hij alles vallen. Met hen sprak hij geregeld af. Terwijl ik dan achterbleef in ons appartement. Nee, zo had ik me samenwonen niet voorgesteld. Misschien had ik het een beetje geromantiseerd, dat kan. Ik zat niet goed in mijn vel, was zoekende. En Sven luisterde heel graag. Op een avond, toen we bleven plakken na een werkdrink, kuste hij me. En ik trok mijn gezicht niet weg… Op weg naar huis voelde ik me verschrikkelijk schuldig. Dit had nooit mogen gebeuren. Dit zou ook nooit meer gebeuren. Een week later lag ik in Svens bed…’
‘Tom, de stoere macho, huilde als een kind’
‘Anderhalve maand heeft het geduurd. Ik genoot ongelofelijk van de verliefdheid die ik voelde en de aandacht die ik kreeg, maar het schuldgevoel was allesverterend. Elk moment van de dag én nacht was ik bang dat het zou uitkomen en dat ik Tom zou verliezen. Ik wilde hem niet kwijt, echt niet. En toch kon ik niet stoppen met afspreken met Sven, zijn liefde voor mij was verslavend.En toen kwam ik thuis en wist Tom het. Een vriend had me met Sven zien kussen. Ik ben meteen eerlijk geweest, ontkennen had geen zin. Tom is rechtgestaan en weggegaan, drie dagen lang wist ik niet eens waar hij was. Het enige wat ik kon doen, was zijn voicemail vol babbelen, hem de ene mail na de andere sturen en hem dag en nacht whatsappen. Er kwam geen enkele reactie.’
Net op het moment dat ik dacht dat het voorbij was tussen ons, stond hij voor de deur. Hij wilde praten, zei hij.
‘Net op het moment dat ik dacht dat het voorbij was tussen ons, stond hij voor de deur. Hij wilde praten, zei hij. Razend was hij op me geweest. Hij had gezworen dat het voorbij was en dat hij me nooit meer wilde zien. Maar hij miste me. Mijn grote, stoere macho zat bij me in de zetel en brak. Hij huilde als een klein jongetje.Hoe lang ik ook leef, ik ga nooit vergeten hoe ik me op dat moment voelde. Al dat verdriet bij de man van wie ik zo veel hield en ík had het gecreëerd… Ik heb hem gesmeekt om een kans. Ik heb hem heel eerlijk verteld hoe het was gekomen, waar het mis was gelopen. Maar dat dat geen enkel excuus was en nooit mocht zijn.’
‘Veel praten heeft ons gered’
‘Tom heeft me die kans gegeven. Het eerste jaar was zwaar, heel zwaar. Elke mail die binnenkwam, elke sms die ik kreeg: Toms voelsprieten stonden meteen overeind. Hij is boos op me geweest, zo vaak. Zelfs maanden later, wanneer ik dacht nu hebben we het wel gehad, kon hij opeens weer twee dagen kort en koud zijn. Maar ik heb het geslikt, keer op keer. Ik was in de fout gegaan, ik moest mijn verantwoordelijkheid opnemen. En we hebben het gehaald. Ik dacht dat een stukje tussen ons voor altijd kapot zou zijn, maar Tom heeft me echt vergeven. En wat meer is: het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. We zijn beginnen te praten over hoe het was gebeurd, hoe hij zich voelde, hoe ik me voelde. Dat hadden we ervoor nooit zo open en eerlijk gedaan. Nu nog, jaren later, praten we.’
‘Soms pijnlijk eerlijk, maar dat is ook nodig. Nu kan ik – na een drukke vrienden-periode van hem – ook zeggen: “Hé, ik begin me verwaarloosd te voelen, ik ben er ook nog” en dan houdt Tom er rekening mee. Een paar maanden geleden begon hij opnieuw over mijn affaire. Na tien minuten zei hij sorry. “Het is jaren geleden, het is voorbij. Het hoeft niet meer in elke ruzie terug te komen”, zei hij. Ik denk niet dat iemand ooit zoiets moois tegen me heeft gezegd…’
Lees ook:
