'Ik heb zo vaak gedacht: dit is de druppel, nu ben ik weg. Maar elke keer vond ik een reden om te blijven.'
Isabel moet al 15 jaar elke dag seks hebben met haar man: ‘Alleen tijdens mijn zwangerschappen wilde hij me niet aanraken. Dan vond hij me dik’
Stel je voor dat seks niet meer iets is om van te genieten, maar een verplichting, een eis van je man. Stel je voor dat je eigen man je elke dag dwingt tot seks en vernederende seksspelletjes. Voor de meeste onder ons een nachtmerrie, voor Isabel bittere realiteit.
‘Als je mijn man op café tegenkwam, zou je denken: wat een leuke kerel! Vrolijk, sociaal, altijd een grap klaar. Ook ik laat me soms nog misleiden door zijn mooie praatjes. Dan kijk ik naar hem en denk ik: zo slecht is hij toch niet... Maar nog geen minuut later valt de bittere realiteit ineens op mij. Dit is geen leuke kerel, dit is de man met wie ik al vijftien jaar lang elke dag seks moet hebben, de man die mij regelmatig verkracht.’
Blindelings vertrouwen
‘Ik kan het me nu nog nauwelijks voorstellen, maar de eerste jaren van ons huwelijk vrijde ik graag met Frank. Hij had een hoog libido, wilde elke dag minstens een keer, in het weekend zelfs twee tot drie keer, maar echt abnormaal vond ik dat niet. We waren jong, het hoorde zo, dacht ik.’
Als ik na mijn werk nog iets met collega’s ging drinken, belde hij woest naar kantoor.
‘Frank was wel van in het begin heel dominant. Met vriendinnen op stap gaan, mocht ik niet meer. Als ik na mijn werk nog iets met collega’s ging drinken, belde hij naar kantoor. Woest, want ik moest thuis zijn, bij hem. Ik voelde toen al dat er iets niet klopte, maar als ik er een opmerking over maakte, zei Frank me dat ik abnormaal was, dat de plaats van een getrouwde vrouw bij haar man was en nergens anders. En ik geloofde hem. Of beter: ik wilde hem geloven, want anders moest ik onder ogen zien dat mijn huwelijk al voorbij was voor het goed en wel was begonnen.’
Net een hoer
‘Na drie jaar werd ik zwanger. Wat een opluchting, want toen bleek dat Frank niet van mijn zwangere buik hield. Alleen tijdens mijn twee zwangerschappen wilde hij me niet de hele tijd aanraken. Hij vond me dik, kon niet wachten tot ik opnieuw slank was. Na de bevallingen was zijn zin in mij jammer genoeg wel heel snel terug. Na een week stuurde hij al opnieuw aan op seks. Ik zei dat ik niet wilde, dat het te vroeg was. Hij schold me uit voor preutse non en nam hetgeen waarop hij recht dacht te hebben.’
Al ons hele huwelijk is de eerste vraag die hij stelt als hij thuiskomt: “Wanneer kan het?”.
‘Pas bevallen, ziek, ongesteld of geen zin waren nooit argumenten voor Frank. Al ons hele huwelijk is de eerste vraag die hij stelt als hij thuiskomt: “Wanneer kan het?” Hij is nog maar net binnen en hij zit al met z’n handen onder mijn rok of aan mijn borsten. Hij vraagt me ook voortdurend om sexy, of liever sleazy lingerie aan te trekken. Hij bestelt die voor mij uit zo’n post-ordergids. Ik walg van die setjes, ik voel me er net een hoer in, maar hij kickt erop.’
Huilen op toilet
‘Als Frank zin heeft, houdt niets of niemand hem tegen. Hij krijgt een waas voor zijn ogen en dan moet het gebeuren, hier en nu. Hoe vaak heeft hij me niet ‘genomen’ onder een deken in de woonkamer, terwijl de kinderen een paar meter verderop zaten te spelen. Een keer heeft hij me zelfs verkracht in mijn slaap. “Het was lekker vannacht”, zei hij toen we wakker werden. Ik heb hem gezegd dat ik zou vertrekken als hij dat nog een keer riskeerde. Daar moest hij eens om lachen...’
Dat ik deze man ooit graag heb gezien, kan ik me nog moeilijk voorstellen.
‘Ik kan de keren dat ik na de seks uren op het toilet heb gehuild, al niet meer tellen. Dat ik deze man ooit graag heb gezien, kan ik me nog moeilijk voorstellen. Als hij op me kruipt, kan ik alleen maar denken: laat dit zo snel mogelijk voorbij zijn. Ik walg van hem: van zijn lichaam, zijn geur, zijn handen die altijd aan mij zitten. En toch blijf ik bij hem.’
‘Eén keer ben ik vertrokken. Ik had alles aan mijn ouders verteld en ben met de kinderen bij hen ingetrokken. Frank heeft me gesmeekt om terug te komen. Hij zou veranderen, me niet meer aanraken. Met die beloftes in mijn achterhoofd ben ik teruggegaan. De eerste avond al kroop hij op mij.’
Abnormale vrouw
‘Ik stel me de laatste jaren vaak de vraag waarom ik dit allemaal pik. Ik voel me zo’n loser. Ik heb zo vaak gedacht: dit is de druppel, nu ben ik weg. Maar elke keer vond ik een reden om te blijven: een communiefeest van de kinderen, een geplande reis, kerst... Ik dacht altijd: vandaag kan er nog wel bij. Omdat ik niet kon vertrekken, heb ik al verschillende andere oplossingen proberen te bedenken.’
Ik heb zo vaak gedacht: dit is de druppel, nu ben ik weg. Maar elke keer vond ik een reden om te blijven.
‘Ik heb Frank voorgesteld om een sekspartner te zoeken, hem gevraagd of hij alsjeblieft zichzelf kon bevredigen, maar daar wil hij zelfs nog niet over nadenken. Hij is wel op mijn aanraden mee naar een seksuologe gegaan. Het enige wat hij daar zei, was wat hij al vijftien jaar lang herhaalt: dat ik een abnormale vrouw ben die haar man niets gunt.’
Het grote slachtoffer
‘Frank is het grote slachtoffer, daar komt het altijd op neer. Hij werkt toch zo hard voor zijn gezin, waarom kan ik hem niet geven waar elke gezonde man recht op heeft? Elke andere vrouw heeft elke dag zin, en ik, de non, niet. Ik heb een probleem, niet hij. Vroeger geloofde ik dat. Ik heb een keer huilend bij de gynaecoloog gezeten, heb hem gesmeekt om me een pil te geven zodat mijn libido omhoog zou gaan. Het heeft me jaren gekost, maar nu besef ik dat hij fout is, dat hij diegene is met het probleem.’
Ik realiseer me ook dat hij nooit meer zal veranderen. Ik kan dus maar één ding doen: vertrekken.
‘Ik realiseer me ook dat hij nooit meer zal veranderen. Ik kan dus maar één ding doen: vertrekken. Want dit hou ik geen heel leven vol. Ik voel me vies, misbruikt, nog amper een vrouw. Een aantal weken geleden heb ik de beslissing genomen dat hij me niet meer mag aanraken. Ik kan gewoon niet meer, krijg al rillingen als hij nog maar naar me kijkt. Het enige wat hij zegt, is: “Wacht niet tot ik ontplof, want dan sta ik niet in voor de gevolgen”. Hij probeert elke dag om me over te halen.’
‘Net nog stuurde hij een sms om te vragen wanneer het weer kan. Ook beloert hij me als ik in de douche stap, steekt zijn hand tussen mijn benen, maakt obscene gebaren... Hij staat op springen, een wandelende tijdbom is hij. Het is erg om te zeggen, maar misschien is dat wel waar ik op wacht: als hij ontploft, geeft hij me misschien net die extra reden om mijn koffers te pakken....‘
Auteur: Tine Trappers
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
