Je hebt een leuke job, veel vrienden, een bloeiend sociaal leven en ziet er goed uit. Maar om de een of andere reden wil het in de liefde niet lukken. Jana heeft bijvoorbeeld nog nooit een lief gehad en is het beu dat de buitenwereld haar daardoor anders bekijkt.
‘Ik werk als psychiatrisch verpleegkundige bij adolescenten die op een of andere manier vastgelopen zijn in hun leven. Ik doe het heel graag en denk dat ik me wel kan herkennen in hun situaties en gevoelens. Het is een mooie gedachte dat ik mensen ondersteun tijdens een van de moeilijkste periodes van hun leven. Ik heb zelf best een turbulente jeugd gehad, zonder daar te veel over uit te wijden. Gelukkig is het bij mij nooit zo ver gekomen dat er een opname nodig was, maar er zijn toch ook momenten geweest dat ik even op pauze moest drukken. Ik ben ook een aantal keer op gesprek geweest bij een psycholoog om alles een plaatsje te kunnen geven.’
Botsen op een muur
‘Mijn jeugd heeft er wel voor gezorgd dat ik lang geen ruimte heb gehad – mentaal dan – om te flirten of voor een relatie. Jongens waren het laatste waar ik aan dacht. Ik was ook heel gesloten: ze moesten niet te veel moeite doen, want dan botsten ze toch op een muur. Tuurlijk ging ik af en toe wel uit, maar het was gewoon geen prioriteit. Ik moest eerst voor mezelf een evenwicht vinden voor ik iemand anders kon toelaten. Ik vind dat sowieso al niet vanzelfsprekend, en zeker niet als je het gevoel hebt dat je leven niet op vaste grond staat. Ik zie dat wel vaak om me heen: mensen die zich in een relatie storten, alleen maar omdat ze bepaalde dingen missen die ze alleen niet vinden. Ik ben liever zeker van mezelf voor ik ergens in vlieg.’
Vroege shifts, late nachten en weekends
‘Sinds mijn zestiende werk ik in de weekends en in de vakanties om op reis te kunnen gaan. Ik ga toch een drie- à viertal keer per jaar een weekje weg. Zalig om hier even weg te zijn en mijn hoofd te kunnen leegmaken. Ik heb ook hard gestudeerd en twee diploma’s behaald. Maar psychologie en verpleegkunde blijken twee richtingen te zijn met voornamelijk vrouwen (lacht). Op mijn 24ste ben ik beginnen te werken in de geestelijke gezondheidszorg. Eerst op een crisisopnamedienst, dus met vroege en late shifts, nachtdiensten en twee weekends op de vier werken. Ook niet bevorderlijk voor je sociaal leven. Ik schrok er ook wel van hoeveel een job van je vergt, het duurt toch even om daaraan te wennen.’
Geen muurbloempje
‘Ik heb een grote en gevarieerde vriendenkring, ik doe mijn job met passie. Ik ben geen muurbloempje en spreek geregeld af met mijn vrienden. Ik heb ook een grote familie die veel tijd opslorpt, en een jonger zusje van wie ik meter ben en met wie ik veel tijd probeer door te brengen. Zij vindt het geweldig om bij haar grote zus te blijven slapen. Ik doe af en toe yoga en ga squashen. Ik ben zeker geen huismus. Maar toch gebeurt het de laatste jaren ook niet echt. Terwijl ik er nu wel ruimte voor heb, denk ik. Ik ben ook veranderd van job, zodat ik minder shifts en weekends moet werken. Zo komt er tijd en ruimte vrij – ook in mijn hoofd – voor een partner. En gewoon al geen nachten meer moeten werken, doet wonderen voor mijn lijf en leven (lacht).’
Vriendinnenpraat
‘Ik voel me nu alleszins meer klaar voor een relatie, maar ik wil niks forceren. Als het komt, komt het. Zo niet, dan niet. Ik ben niet actief op zoek, want dat zit niet echt in mij. Ik ga niet alleen iets drinken of feesten met het idee: vanavond ga ik eens op een man jagen. Als ik al open ben en wat flirt, is dat meer een ingeving van het moment (lacht). Maar ik onderzoek wel actief hoe ik mezelf meer kan openstellen. Of stel in vraag waarom bepaalde situaties of bepaalde mannen toch weer die muur naar omhoog doen gaan. Toelaten, openstellen, vertrouwen proberen te voelen: daar ben ik wel mee bezig. En ja, ik praat daar vaak over met sommige van mijn vriendinnen. Hoe kom ik over bij die persoon? Wat denk jij van die gast? Typisch meisjes zeker?’
Tom Hardy, please!
‘Door de jaren heen zijn er uiteraard mogelijkheden geweest om een relatie aan te gaan. Ik heb wat gedatet, had een aantal minder serieuze flings. Het is niet dat ik mij volledig afsluit voor mannen. Maar nooit heb ik iemand ontmoet van wie ik het gevoel had: die wil ik aan mijn vrienden of familie voorstellen. Nooit iemand met wie ik mezelf een toekomst zag uitbouwen. En dan kies ik er liever voor om te wachten tot het juist aanvoelt, dan me halsoverkop in een relatie te storten. Ik ben nog maar één keer echt smoorverliefd geweest, helemaal van mijn sokken geblazen. Maar dat is ook alweer tien jaar geleden. Als ik mag kiezen? Tom Hardy, please (lacht). Mijn toekomstige partner moet ook humor hebben, anders begin ik er zeker niet aan.’
The pressure!
‘Weet je, ik wil er zelf niet te veel druk op zetten. Dat gebeurt door familie en vrienden al genoeg. Soms expliciet, als ik op familiefeestjes altijd de vraag krijg: Waar is die van u? Of als mijn moeder polst of er nu nog niemand is en laat vallen dat ze graag kleinkinderen wil. Soms is het ook meer impliciet, doordat ik rondom mij steeds meer vrienden zie samenwonen, trouwen, kinderen krijgen. Je voelt je dan soms wat opgejaagd. Mis ik iets? Intimiteit, soms. Het gezellige van samen in de zetel zitten ’s avonds. Maar dat komt en gaat. Vaak ben ik blij dat ik alleen thuis ben en mijn eigen ding kan doen. Ik probeer zo veel mogelijk in het moment te leven. Huizen kopen, kinderen krijgen... hopelijk komen die dingen ooit, maar ik ben daar niet te veel mee bezig. Ik concentreer me nu op mezelf, en op reizen. Veel reizen!’
Meer straffe verhalen:
