'Soms ging het zelfs zo ver dat ik ’s ochtends al alcohol dronk, nog voor ik naar de les moest.'
Jarenlang verborg Jill (27) haar alcoholprobleem, maar na een opname besefte ze dat het zo niet verder kon
De meeste verslavingen starten onschuldig, maar voor je het zelf beseft, beheerst het je leven. Ook lezeres Jill (27) is verslaafd aan alcohol, en wist dat jarenlang verborgen te houden.
‘Ik was 14 toen ik voor het eerst een glaasje wijn dronk met twee vriendinnen. Op die leeftijd hoort experimenteren bij het leven, maar op den duur ging een behoorlijk deel van ons zakgeld naar alcohol uit de nachtwinkel en triggerden we elkaar om steeds meer en sneller te drinken. De smaak van alcohol kon me niet bekoren, maar ik hield wel van het gevoel dat het me gaf. Ik voelde me zo veel beter wanneer ik aangeschoten of dronken was, dat ik na verloop van tijd ook in mijn eentje begon te drinken. Ik zag daar eigenlijk geen graten in, zelfs niet toen het alsmaar vaker gebeurde en ik zonder moeite een fles wijn leegdronk.’
Narcistische vader
‘Wanneer ik dronk, kon ik vluchten uit de realiteit en dacht ik niet na over mijn thuissituatie. Ik ben enig kind en heb nooit een warme thuis gekend. Elke tiener ligt weleens in de clinch met zijn ouders, maar het was meer dan dat. Jarenlang werd ik psychisch mishandeld door mijn papa, die een narcist was en me vaak de grond inboorde met zijn verwijten. Hij zei dat ik geen echte vriendinnen had, lui was en dat ik niet veel zou bereiken. Voor papa was het nooit goed genoeg, hoe hard ik ook mijn best deed. (stil) Ik had geen broers of zussen bij wie ik terechtkon en mijn mama liet hem begaan. Ik herinner me niet dat ze ooit tussenbeide kwam. Mama vond dat ik oud genoeg was om de problemen met mijn vader zelf op te lossen, terwijl het onmogelijk was om een normaal gesprek met hem te voeren.’
Ik drink snel om het niet te moeten proeven, zo vies vind ik de smaak van alcohol. Toch wil ik altijd meer.
‘Door die moeilijke thuissituatie worstelde ik met mezelf. Ik had een laag zelfbeeld en voelde me vaak alleen. Ik zat meer dan eens in de put, en op zulke momenten was alcohol mijn reddende engel, mijn troostende vriend. Wanneer het me allemaal even te veel werd, was het een gewoonte om mijn gevoelens en gedachten weg te drinken. Alcohol was voor mij de manier om mijn problemen te vergeten en mijn innerlijke pijn te verdoven. Meestal dronk ik stiekem op mijn slaapkamer, waar ik een kleine voorraad had staan die ik vakkundig verstopte. Flessen smokkelde ik in en uit huis op tijdstippen waarop mijn ouders niet aanwezig waren. Het is weleens gebeurd dat ze lege flessen vonden. Mijn ouders waren toen wel bezorgd, al werd er geen groot spel van gemaakt. Ze weten dat vooral aan de puberteit.’
Twee flessen wijn per dag
‘Toen ik op kot ging en er totaal geen sociale controle meer was, nam mijn alcoholgebruik nieuwe proporties aan. Ik vond mijn weg niet aan de hogeschool. Ik deed mijn opleiding wel graag, maar ik voelde me nog altijd eenzaam. Ik had weinig contact met mijn medestudenten en voelde me vaak het vijfde wiel aan de wagen. Ik had het gevoel dat ik anders was, een buitenbeentje, wat extra aanzette tot nog meer drinken. Al snel liep de situatie uit de hand en dronk ik bijna elke dag twee flessen wijn of een andere alcoholische drank, om toch maar niets te voelen. Soms ging het zelfs zo ver dat ik ’s ochtends al alcohol dronk, nog voor ik naar de les moest. Ik zag toen nog niet in dat ik verslaafd was, al besefte ik wel dat ik niet goed bezig was. Toch was de drang keer op keer te groot om ermee te stoppen.’
Het is moeilijk om eerlijk te zijn over mijn drinkgedrag. Ik drink soms meer dan ik laat uitschijnen.
‘Hoe ouder ik werd, hoe meer ik kwam vast te zitten in een negatieve spiraal. Ik bleef maar dieper vallen en begon te worstelen met suïcidale gedachten. Ik had last van sterke stemmingswisselingen. Zo kon ik van heel blij naar extreem verdrietig gaan, zonder een echte aanleiding. Zelfs alcohol kon me toen niet meer verdoven. Na het tweede jaar van mijn opleiding ben ik gecrasht. Ik voelde me zo depressief dat ik me vrijwillig liet opnemen in een ziekenhuis, waar ik op de psychiatrische afdeling belandde en de diagnose borderline kreeg. Die diagnose opende een nieuwe wereld voor mij. Het leek of de puzzel eindelijk in elkaar viel. Dankzij de vele sessies kreeg ik inzicht in mezelf en leerde ik om weer naar de toekomst te kijken. Maar als ik mezelf écht wilde helpen, moest ik ook inzien dat ik wel degelijk een alcoholprobleem had, want dat wisten mijn hulpverleners in eerste instantie niet. Ik had er nog met geen woord over gerept, terwijl ik op mijn kamer wel stiekem wijn had staan.’
Eén glaasje voor de gezelligheid
‘Na overleg startte ik met Antabuse, een geneesmiddel dat de werkzame stof disulfiram bevat. Mijn opname dateert van zes jaar geleden, maar Antabuse is vandaag nog steeds een grote houvast. Wanneer ik die medicatie neem, kan ik geen alcohol drinken. Je kan er doodziek van worden en in het ziekenhuis belanden wanneer je het toch doet. Door Antabuse heb ik een bepaalde veiligheid ingebouwd. Dan weet ik dat ik écht geen alcohol kan drinken, maar de neiging is soms zo groot dat ik af en toe een stop-week inlas. Elke keer neem ik me voor om maximaal één glaasje te drinken, gewoon voor de gezelligheid. Maar dat kan ik niet. Ik wil steeds meer terwijl ik alcohol nog steeds niet lekker vind. Wanneer ik drink, kap ik het goedje meestal zo snel mogelijk binnen, om het gewoon niet te moeten proeven. Zo vies vind ik het. Het is nog steeds het gevoel, dat zorgeloze, waar ik niet genoeg van krijg.’
Zonder hulpmiddelen
‘Vroeger stopte ik stiekem met Antabuse, maar intussen heb ik al meer dan twee jaar een vriend, die op de hoogte is van mijn verslaving. Wanneer ik een pauze wil inlassen, vertel ik hem dat. Hij is het er niet mee eens, maar accepteert mijn beslissingen mits goede afspraken. Toch is het moeilijk om eerlijk te zijn over mijn drinkgedrag. Ik drink soms meer dan ik laat uitschijnen. (stil) Het is zelfs al eens gebeurd dat ik op het werk de verleiding niet kon weerstaan, maar meer wil ik daar niet over kwijt. Ik hoop dat ik op een dag kan zeggen dat ik mijn verslaving volledig onder controle heb, dat ik geen Antabuse meer hoef te nemen, dat ik ook zonder hulpmiddelen van de drank kan blijven. Doorheen de jaren heb ik al een hele weg afgelegd, maar op dat punt ben ik vandaag nog niet, al zal ik er alles aan blijven doen om dat ooit te bereiken.’
Wie vragen heeft over zelfmoord, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of op www.zelfmoordlijn1813.be.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
