Glynis (28) en Julie (29) zijn al zestien jaar besties. Dankzij Julie ontdekte Glynis de kanker in haar borst op tijd.
Glynis: ‘Vanaf de eerste dag dat ik haar leerde kennen in het eerste middelbaar, wist ik dat Julie een specialleke was. Hart op de tong, grote mond, net als ik. Dat ze zo’n lieve, trouwe, ongelofelijke vriendin is, heb ik pas daarna ontdekt… We zijn elkaar na het middelbaar een paar jaar uit het oog verloren. Ondanks de belofte elkaar te blijven zien, verwaterde het contact door de drukte van het leven. Tot we elkaar een paar jaar later terugvonden via Facebook. De vreugde was groot, de vriendschap werd hechter dan ooit. Toen ik moest bevallen van mijn jongste bijvoorbeeld, bleven mijn twee oudste kinderen bij haar.’
Samen vechten tegen die rotkanker
‘We wonen niet bij elkaar in de buurt, maar slaagden er toch in elkaar om de twee weken te zien. En tussendoor bellen, natuurlijk! Julie was de eerste die ik vertelde over het knobbeltje in mijn borst. Het zat er al even, het maakte me bang. Borstkanker zit bij mij in de familie, ik weet hoe verwoestend de ziekte te werk kan gaan. Net de reden waarom ik het niet durfde te laten onderzoeken… Aan Julie kon ik vertellen hoe bang het me maakte, waar ik van wakker lag en waarom ik niet naar het ziekenhuis durfde. Mijn man begreep dat niet, hij wilde gewoon dat ik naar de dokter ging. Mijn moeder begon meteen over de doemscenario’s van tantes die kanker hadden gehad. Net wat je op zo’n moment niet wil horen, natuurlijk… Alleen Julie pakte me op de – voor mij – goeie manier aan. Zonder woorden vaak, ze begreep wat ik voelde. Dat deed zo’n deugd… Ze bleef op me inpraten, stopte niet met pushen, kwam er iedere keer op terug. Toen ze op een gegeven moment belde en zei: “En nu ga je een afspraak maken voor onderzoek, of ik doe het!” wist ik dat ze het meende. Ik héb de afspraak gemaakt, heb haar gebeld vanop de parking van het ziekenhuis toen ik hoorde dat ik effectief een tumor had.’
Tegen haar mag ik klagen, op haar mag ik boos zijn – zelfs als ze dat helemaal niet verdient. Ze wéét wie ik ben, ze neemt me zoals ik ben.
‘Het is een lijdensweg geweest, met operaties en veel pijn. Momenten waarop ik wegkroop en amper mensen in mijn buurt kon verdragen. Ik had al mijn energie nodig om te vechten tegen die rotkanker. Julie mocht wél in de buurt komen. Tegen haar mag ik klagen, op haar mag ik boos zijn – zelfs als ze dat helemaal niet verdient. Ze wéét wie ik ben, ze neemt me zoals ik ben. Dankzij haar is de kanker weggehaald. Op het jaar dat het knobbeltje er zat, was het van de grootte van een erwt gegaan naar een tumor van drie centimeter. Kan je je voorstellen wat er was gebeurd als zij me niet zo had gepusht?’
Julie was er áltijd
‘Er zijn mensen die niet goed omkunnen met pijn en verdriet. Vriendschappen gaan er op kapot, mensen blijven weg uit angst. Maar Julie niet. Ze is er op elk moment voor me geweest. Ze belt, stuurt berichtjes, pept me altijd weer op. Ze was degene die ik belde toen er een maand geleden na een routinecontrole weer een tumor werd ontdekt. Hij blijkt goedaardig, maar moet worden opgevolgd. Ik leef nu in schijven van drie maanden – de tijd tussen de controles – en altijd met de angst voor wat er gaat komen. Binnenkort wordt het genetische onderzoek gestart en weet ik of ik erfelijk belast ben. Als dat zo is, sta ik voor de zware keuze van een borstamputatie. Ik wéét dat Julie er dan zal zijn. Ze is degene die zegt: “Ik wilde dat ik het van je kon overnemen” en van wie ik weet dat ze het meent.’
Ze weet wat ik denk nog voor ik zelf doorheb waarom ik het denk. Ze begrijpt wat ik voel zonder dat ik het moet uitleggen.
‘Wat wij hebben samen, dat kan je bijna niet beschrijven. Alsof onze hersenen samen zijn gemaakt, of zoiets. Ze weet wat ik denk nog voor ik zelf doorheb waarom ik het denk. Ze begrijpt wat ik voel zonder dat ik het moet uitleggen. Soms hoef ik zelfs niets te zeggen, dan zie ik aan haar blik dat ze weet wat er gaat komen. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat er tussen ons veel wordt gezwegen. Praten, daar zijn we goed in. Uren aan een stuk als het kan. En lachen! Ondanks alle problemen, ondanks het verdriet moet ik ergens toch blij zijn. Want door het voorbije jaar weet ik meer dan ooit dat ik de beste vriendin ter wereld heb…’
Julie: ‘Glynis is de sterkste vrouw die ik ken. Ik vind het een eer dat ik haar vriendin mág zijn. Zoals zij omgaat met wat haar overkomt, wauw. Ik verdien helemaal geen eer, hoor. Wat ik heb gedaan, dat is niets. Wat zij doet, elke dag opnieuw, dat verdient pas respect…’
