'Ik heb me erbij neergelegd dat het bij ons niet van een leien dakje zal lopen, maar we gaan er alles aan doen om een kleintje op de wereld te zetten.'
Julie kreeg te horen dat ze een vruchtbaarheidsziekte heeft: ‘Plots moesten we ivf overwegen’
Voor Julie en haar vriend sloeg het nieuws in als een bom: Julie heeft PCOS, een vruchtbaarheidsziekte. Al 6 maanden lang neemt ze tot 19 pillen per dag, in de hoop dat haar kinderwens toch in vervulling kan gaan. Met haar verhaal wil ze de stilte en het taboe rond vruchtbaarheidsziektes doorbreken.
‘Als mensen mij vroeger de vraag stelden wat ik later wilde worden, antwoordde ik daar altijd “mama” op. Ik heb al van jongs af aan een kinderwens en had er dan ook nog niet echt bij stilgestaan dat ook ik kans had op een verminderde vruchtbaarheid. Na twee maanden zonder regels ging ik langs bij de huisarts, gewoon om er zeker van te zijn dat er niets aan de hand was. Hij stelde me gerust en benadrukte dat “ontpillen” een tijdje kan duren. Met een gerust hart stapte ik zijn praktijk buiten. Twee maanden en verwoede pogingen later kregen we in het ziekenhuis dan toch het vreselijke verdict te horen: ik had Polycystisch Ovariumsyndroom, ofwel PCOS.’
Vroeger schreef ik over dingen die mij blij maakten, nu heb ik het gevoel dat ik met mijn verhaal eindelijk iets belangrijks kan vertellen.
‘Vroeger waren mijn regels heel regelmatig, dus ik begreep niet dat ik opeens een verminderde vruchtbaarheid had. Tot drie keer toe vroeg ik aan de dokter wat PCOS precies betekende en tot drie keer toe legde ze het in geuren en kleuren uit: mijn eitjes rijpen niet, waardoor ik onregelmatige of gewoon geen regels meer heb, en ook mijn vruchtbaarheid wordt aangetast. Want geen eisprong, is geen kans op een bevruchting, en dus geen kans op een zwangerschap. Dat nieuws sloeg voor ons in als een bom, maar ook deze keer werden we gerustgesteld. We moesten ons geen zorgen maken, want volgens de dokter zouden we binnen de zes maanden die volgden zwanger zijn.’
Gewoon pech
‘Ook dat bleek uiteindelijk niet het geval te zijn. Toen ik na zes mislukte pogingen van de gynaecoloog nog eens “vier keer gewoon moest proberen” was de maat vol en besloot ik een afspraak te maken in de fertiliteitskliniek van Jette. Daar gaf de gynaecoloog aan dat we moesten overstappen naar inseminatie of ivf. Nooit hadden we gedacht dat we ivf zouden moeten overwegen. Toen had ik voor de eerste keer echt schrik. Schrik om nooit kindjes te kunnen krijgen.’
Ik heb al van jongs af aan een kinderwens en had er dan ook nog niet echt bij stilgestaan dat ook ik kans had op een verminderde vruchtbaarheid.
‘Ik gaf en geef de moed nog steeds niet op, maar wat wel pijn deed, waren sommige opmerkingen uit onze omgeving. Ze zeiden ons dat we “geduld moesten hebben en vooral niet moesten panikeren”, maar probeer zelf maar eens een maand aan een stuk elke stap te nemen die wij moeten nemen, met in je achterhoofd de gedachte dat het misschien allemaal voor niets is.’
‘In het begin voelde ik mij dan ook heel alleen. We kregen geen psychologische begeleiding en niemand leek te begrijpen hoe we ons voelden. Zelfs mijn beste vriendinnen maakten onbewust pijnlijke opmerkingen en ook naar het ziekenhuis bellen was geen lachertje, want de kans dat de vrouw aan de andere kant van de lijn vroeg of je belde voor een zwangerschap, was heel groot. Ik krijg gelukkig ook heel veel steun van vrienden en familie en dat helpt. Ik sta positief in het leven en doe er alles aan om dat kleintje toch op de wereld te zetten.’
‘What doesn’t kill you...’
‘Daarom heb ik beslist om mijn verhaal in de toekomst op mijn blog te delen. Niet alleen om koppels te steunen die in hetzelfde schuitje zitten, maar ook om informatie te geven aan mensen die de impact van onvruchtbaarheid niet kennen, zodat die pijnlijke opmerkingen in de toekomst vermeden kunnen worden. Ik wil een soort openheid creëren over een wel heel herkenbaar en gevoelig iets. Vroeger schreef ik over dingen die mij blij maakten, nu heb ik het gevoel dat ik met mijn verhaal eindelijk iets belangrijks kan vertellen.’
Op een gegeven moment zit iedereen weleens in de shit.
‘Ik wil zeker niet de indruk geven dat ik altijd blij en positief in het leven sta, want ook ik heb dagen waarop het verdriet de bovenhand neemt. Ik probeer gewoon naar mezelf te luisteren en aanvaard dat iedereen op een gegeven moment weleens in de shit zit. What doesn’t kill you makes you stronger. Ik heb een fantastisch lief, een mooi huis en een geweldig leven. Het kan niet altijd rozengeur en maneschijn zijn, dus ik stel mijzelf nooit de vraag waarom dit mij overkomt.’
‘We blijven vechten. Volgende week moeten we nieuwe testen doen en op basis daarvan weten we of we toch voor inseminatie kunnen gaan, of meteen de stap naar ivf moeten zetten. Wanneer ik denk te stoppen? Hopelijk nooit. Als ik dat baby’tje volgend jaar, of het jaar daarna, of binnen vijf jaar in mijn armen kan hebben, zal het des te beter voelen. De wonderen zijn de wereld nog lang niet uit, dus we blijven erin geloven dat het goedkomt.’
Je kan Julies verhaal nu via haar blog en haar Instagrampagina volgen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
