Pleegouders zijn bijzondere ouders. Elke dag staan ze klaar om kwetsbare kinderen op te vangen en dat met de grootste liefde. Het is een uitspraak die Keytama alleen maar kan bevestigen, want ook zij heeft een bijzondere band met haar pleegmama Sandra.
‘Mijn beide ouders waren verslaafd aan drugs. Mijn mama deed haar best – we hadden ook echt een goede band – maar het was natuurlijk niet normaal dat er niemand oplette of ik al dan niet naar school ging. Of dat drugs kopen belangrijker was dan voor eten zorgen voor mijn zusje en mij. Toen kreeg mijn mama ook nog kanker, dus was ze niet meer in staat om te werken. Het huishouden kwam op mijn schouders terecht. Ik ging vaker niet dan wel naar school. Wat was het nut? Ik zou toch eindigen zoals mijn ouders.’
Veilige haven
‘Sandra was een schoolvriendin van mijn mama en een van mijn voogden. Soms was de situatie thuis zo erg dat ik enkele weken bij Sandra ging logeren om tot rust te komen. Haar huis was mijn safe place. Na mama’s dood werd alles nog erger. We konden niet meer bij mijn vader blijven en zijn toen in de crisisopvang terechtgekomen. Na een dag belde de jeugdrechter al naar Sandra met de vraag of we niet mochten komen voor de eindejaarsfeesten. De kamer stond al klaar, zei ze. We zijn er nooit meer weggegaan. Toen we bij aankwamen, trokken we grote ogen: er lagen cadeautjes voor ons onder de kerstboom! Dat kenden we niet. Ik weet dat het niet vanzelfsprekend is dat we hier wonen. Sandra en Ronny hadden al zes kinderen, dus met mijn zusje en mij erbij wordt dat acht. In het begin was het even zoeken. Iedereen moest zich aanpassen. Een van Sandra’s dochters is mijn beste vriendin, maar samen slapen en leven was toch wat veel. Maar we hebben een evenwicht gevonden, en de hele familie en vriendenkring heeft ons met open armen ontvangen.’
Familieraad
‘Ineens moest ik laten weten of ik thuiskwam voor het eten en hoe laat ik thuis zou zijn van een fuif. Wat? Dat kende ik allemaal niet (lacht). Sandra heeft lang nodig gehad om ons duidelijk te maken dat ze bezorgd was om ons. Soms vergeet ik nog om een berichtje te sturen dat ik thuis ben. Ze wil ook dat we elke avond om 18u thuis zijn om samen te eten. Elke zondagmiddag is het familieraad. Dan komt iedereen naar huis en praten we over welke zaken goed lopen, welke stroever gaan en wat we daaraan kunnen doen. In die vier jaar dat we hier wonen, zijn ze meer ouder voor mij geweest dan mijn ouders ooit waren. Dat is cru om te zeggen en te beseffen, maar het is zo. Ik ben hen ongelooflijk dankbaar. Dit voelt echt als mijn thuis.’
Cirkel doorbreken
‘Sinds ik hier woon, heb ik de kans gekregen om me te ontplooien. Ik studeer verpleegkunde, mijn piercings zijn weg, ik rook niet meer en ik durf zelfs geen uurtje les meer te missen (lacht). Ik zal nooit vergeten dat iemand uit de jeugdzorg zei dat het voor mij wellicht al te laat was. Dan zou ik wel eens het omgekeerde bewijzen! Het is niet zonder slag of stoot gegaan, en ik heb nog steeds moeilijke momenten. Mijn mama blijft belangrijk voor me: ik zit midden in het proces om mijn achternaam te veranderen naar die van haar en ik draag altijd een beetje as van haar om mijn hals. Dat is mijn ultieme eerbetoon aan haar. Maar tegelijk wil ik de vicieuze cirkel doorbreken en echt iets van mijn leven maken. Ik wil een voltijdse job, een appartementje, een stabiel leven. En een beetje reizen af en toe, de wereld ontdekken. Ik heb eindelijk zicht op een echte toekomst, en dat is dankzij mijn pleeggezin.’
Pleegmama aan het woord
Sandra: ‘Al toen Keytama klein was, was ze vaak bij mij. Voor mijn man en mij was het duidelijk dat wij hen zouden opvangen na de dood van hun mama. We konden hen toch niet aan hun lot overlaten? We hebben het overlegd met de kinderen en hebben vrij snel ja gezegd. Daarna hebben we een foto van de hele familie op Facebook gezet, met daarbij de boodschap: Dit is ons gezin nu. Als je vragen hebt, stel ze dan en roddel niet achter onze rug. Mensen hebben altijd wel iets te zeggen, dus het is niet makkelijk. We vechten nog elke dag om iedereen op het juiste pad te houden en het is altijd schipperen om iedereen genoeg aandacht te geven. Soms staan er vijf meisjes bij mij in de badkamer als ik een bad neem, allemaal om hun verhaal te doen! Dus ja, ik moet ook wel vechten voor een beetje tijd voor mezelf. Maar ik zie ze allemaal zo graag en ik heb niets liever dan dat iedereen hier op zondag rond tafel zit.’
Meer straffe verhalen:
