Vrouw geeft bedrijf op voor de droom van haar man. Vrouw werkt deeltijds om voor de kinderen te zorgen. Vinden we normaal. Maar omgekeerd? Laura en Kobe tonen dat er niets mis is met van de norm afwijken. Laura baat samen met haar vriend Kobe guiltfree bakkerij Madam Bakster uit.
‘Ik blogde gezonde bakrecepten en bakte op kleine schaal en op bestelling desserts zonder geraffineerde suiker. Ik wilde iets positiefs doen, een verschil maken in de wereld, mensen laten genieten van gezonde dessertjes. Maar toen won ik de prijs voor student-ondernemer van het jaar, en Madam Bakster ontplofte. Ik deed mijn master taal- en letterkunde, mijn examens in juni moesten nog van start gaan, toen ik ineens een bestelling voor vierhonderd koekjes kreeg. Je moet weten dat de mixer die ik toen gebruikte in één keer maximaal 200 gram havermout kon fijnmalen en dat mijn oven maar twaalf koekjes per bakronde aankon. Dat betekende dus de nacht doordoen. Vaak kwam Kobe thuis van zijn werk, deed hij een schort aan en bakte hij tot ’s ochtends mee. De volgende dag moest hij dan ook nog leveren, want ik heb geen rijbewijs. Ocharme (lacht). Ik stond voor de keuze: ofwel stopte ik ermee, ofwel ging ik naar de next level en bouwde ik dit professioneel uit. Het werd het tweede.’
Slapeloze nachten
‘Kobe was ook net met z’n eigen bedrijfje begonnen, en op een gegeven moment waren we allebei op zoek naar een co-founder. Toch dachten we niet aan elkaar (lacht). Eigenlijk was dat absurd. Zeker omdat we zo’n complementair duo zijn. Ik denk dat het vooral de twijfels uit onze omgeving waren die ons tegenhielden. We hebben meer tijd gestoken in onze families overtuigen dan onszelf. Zorg dat je goed ingedekt bent, wat als je failliet gaat en hij gaat lopen? Of: Dat gaat niets voor hem zijn, hij gaat zich vervelen binnen een paar maanden. Maar zelf hadden we die twijfels niet. Ik had iemand nodig die strategisch kon meedenken.’
Achteraf ben ik ervan overtuigd dat ik dit met niemand anders had kunnen doen dan met hem.
‘Wat wilde ik bereiken met dit bedrijf en hoe konden we groeien zonder onze kernwaarden als authenticiteit niet uit het oog te verliezen? We hebben twee maanden slapeloze nachten gehad. Doen we dit of niet? Toen hebben we de knoop doorgehakt en hebben we met een klein hartje bij de notaris de papieren om ons bedrijf op te richten ondertekend. Een maand later zijn we verhuisd naar ons pand in Gent en zijn we begonnen met de bakkerij. Achteraf ben ik ervan overtuigd dat ik dit met niemand anders had kunnen doen dan met hem. Hij is de enige die ik 100 procent vertrouw en die me vanbinnen en vanbuiten kent, en me een spiegel kan voorhouden wanneer nodig. Dat heb je nodig als je zo’n avontuur aangaat.’
Taart vergeten
‘Volgens ons eerste bedrijfsplan zouden we twee jaar lang elke dag met ons tweeën bakken. Er was zelfs geen sprake van een koffiebar. Maar we groeiden zo snel dat we ons aan het uitputten waren. Elke dag bakten we van 8 tot 23 uur, daarnaast deden we de leveringen, de administratie en alles wat bij een bedrijf komt kijken en probeerden we nog plannen te maken voor de toekomst… Dat was niet leefbaar. Op een bepaald moment stond hier een klant, en bleek dat ik vergeten was z’n taart te bakken. We zijn allebei naar buiten gegaan en zijn in huilen uitgebarsten. Toen wisten we dat we iemand in dienst moesten nemen. Nu zijn we met een trots team van zes.’
Heftige jaren
‘Kobes mama is onlangs overleden en dat heeft ons flink door elkaar geschud. Het heeft ons vooral doen inzien wat het belangrijkste is in ons leven. No matter what, ons persoonlijk geluk gaat voor. Ik zei altijd dat ik onmiddellijk zou stoppen als ik zou merken dat onze relatie zou lijden onder Madam Bakster. Maar dat sluipt er langzaam toch in. Als je samen een bedrijf leidt, is dat zakelijk, en volwassen, en strikt, en soms uitputtend. Het is heftig geweest de laatste twee jaar. Terwijl wij ook gewoon twee mensen zijn die elkaar graag zien en die een relatie hadden waarin we zotte kleine dingetjes deden voor elkaar. Tikkertje spelen op straat, elkaar verrassen, uren praten. Dat speelse waren we wat verloren. En daar waken we nu echt over.’
We hebben wat boze mails gehad, een klant die het niet vond kunnen dat ik niet persoonlijk in de zaak stond. Ik heb het daar moeilijk mee, maar Kobe helpt me om dat van me af te schudden.
‘Onlangs hebben we in het weekend een kussenfort gebouwd in ons bed. Zalig! Deze zomer zijn we twee weken samen op reis geweest, voor het eerst in lange tijd. We hebben wat boze mails gehad, een klant die het niet vond kunnen dat ik niet persoonlijk in de zaak stond. Ik heb het daar moeilijk mee, maar Kobe helpt me om dat van me af te schudden. Ik heb dat moeten leren, dat je niet iedereen tevreden kan stellen. Binnenkort zijn we vijf jaar samen. Wel, hij heeft een trip bedacht om me te verrassen en we gaan samen drie dagen weg. We willen ons koesteren.’ (spoiler alert: Kobe vroeg Laura ten huwelijk, en ze zei ja!, red.)
Mensen samenbrengen
‘Ik denk niet dat ik deze stap gezet zou hebben zonder Kobe. Ik zou allicht een klein bakkerijtje begonnen zijn en nog ergens halftijds werken om de risico’s te minimaliseren. Voorzichtig groeien. Hij heeft me het zelfvertrouwen gegeven om dit meteen groot en goed aan te pakken. We hebben ook dezelfde visie op het bedrijf. We willen iets maatschappelijk verantwoords in de wereld zetten met ruimte voor creativiteit en uitbreiding. Ik wil ons niet enkel vastpinnen op het bakken. We zien het ruimer. Desserts zijn voor mij altijd een manier geweest om mensen samen te brengen. En eigenlijk is dát onze missie, meer dan ooit, om mensen samen te brengen. Hoe we dat concreet willen invullen, daar sleutelen we nog aan, maar het is wel duidelijk dat we er samen voor gaan.’
En Kobe?
‘Ik ben de barista, hou me bezig met de financiële kant van de zaak en denk na op strategisch vlak: hoe kunnen we blijven groeien? Ik was net een eigen zaak begonnen, als consultant voor kleine bedrijfjes in marketing en businessstrategie, toen Madam Bakster de wind in de zeilen kreeg. Toen ik meeschreef aan Laura’s businessplan, kwam het besef: waarom doen we dit niet samen? Zelfstandig worden was voor mij een manier om in alle vrijheid en creativiteit te kunnen werken. Hoe kan je dat beter doen dan in je eigen bedrijf? Ik heb niet het gevoel dat ik mijn eigen ambitie aan de kant heb geschoven. Haar droom is onze droom geworden en we bouwen samen verder.’
Toen we deze zomer een pop-up in Brugge hadden en we apart werkten, misten we elkaar echt.
‘Ik kan het me zelfs niet meer inbeelden om één dag gescheiden van elkaar te werken. Toen we deze zomer een pop-up in Brugge hadden en we apart werkten, misten we elkaar echt. Maar natuurlijk hebben anderen dat in vraag gesteld. Waarom ga je nu in een bakkerijtje werken? Bij je vriendin? Daar werd wat denigrerend over gedaan. Onze families zijn ook geen ondernemers, ze waren bang omdat we de stap samen zouden zetten. Wat als het misliep? Maar voorlopig loopt het goed. Mooi toch, voor iets wat Laura in het begin zag als een hobby. Ik hoor het haar nog zeggen: ik wil dat dit een passie blijft, en geen bedrijf. Dat is dus wat uit de hand gelopen (lacht).’
Meer straffe verhalen:
