'De gynaecoloog noemde het een speling van de natuur. Ik voelde me verschrikkelijk.'
Lesly verloor een kindje toen ze 18 weken zwanger was en kreeg een tweede miskraam op 22 weken
Je bent zwanger en geniet van het prille leven in je buik. Dan gaat het plots mis en blijf je achter met intens verdriet en een onbeschrijflijke leegte… Lesly (29) verloor een kindje toen ze 18 weken zwanger was en kreeg een tweede miskraam op 22 weken. Naar aanleiding van Pregnancy and Infant Loss Awareness Month delen we haar verhaal.
‘Zeven jaar geleden werden we zwanger van ons eerste kindje. Toen het tijd was voor de 20-wekenecho, gingen Kevin en ik vol verwachting naar de gynaecoloog. Maar daar viel de hemel op ons hoofd. Ons zoontje zat levenloos in mijn buik en moest zo snel mogelijk geboren worden. Kevin en ik wisten niet wat ons overkwam. Ik was toch niet ziek geweest? Had ik iets verkeerd gedaan? De gynaecoloog noemde het een speling van de natuur. Ik voelde me verschrikkelijk. Er zat een dood kindje in mijn buik!’
‘De dag erna ben ik bevallen. En na de geboorte van ons jongetje, zijn we even met hem alleen gebleven. We hebben een aantal foto’s van hem gemaakt en hem de naam Brian gegeven. Ons zoontje, net een piepklein popje…’
Enorme leegte
‘De leegte die hij achterliet was enorm. Daarom wilde ik zo snel mogelijk weer zwanger worden. En dat lukte. Een klein jaar later werd Liam geboren. Ik ben geen dag gerust geweest tijdens de zwangerschap van Liam, maar alles kwam goed. Kevin en ik waren intens gelukkig. Toch bleef het moeilijk om mijn verdriet om Brian af te sluiten. Ook Kevin had het moeilijk, al toonde hij zijn tranen niet.’
De leegte die ons zoontje achterliet was enorm. Daarom wilde ik zo snel mogelijk weer zwanger worden.
‘Toen Liam twee jaar oud was, verlangde ik naar een tweede kindje. En opnieuw werd ik snel zwanger en verliep alles prima. Op 16 weken kregen we te horen dat we een derde jongetje verwachten. Een week later heb ik hem voor het eerst gevoeld.’
Twee kleine urnen in de kast
‘Tot ik op 21 weken ineens geen beweging meer voelde in mijn buik. In het ziekenhuis hebben we zijn hartje nog gehoord. Maar bij de gynaecoloog, drie dagen later, was ons jongetje dood. En opnieuw moest ik dezelfde, vreselijke bevalling ondergaan als bij de komst van Brian. Uit onderzoek bleek dat ik een erfelijke chromosoomafwijking heb.
Meteen drong de vraag zich op of het wel verstandig was om opnieuw, langs de natuurlijke weg, zwanger te worden. Via ivf zwanger worden met een pre-implantatie genetische screening zagen we niet zitten. Maar de drang naar een tweede kindje was zó sterk, dat we er nog één keer voor gegaan zijn. We kregen een meisje: Indy, die géén drager is van mijn chromosoomafwijking. Indy en Liam weten nu dat ze twee broertjes hadden: Brian en Yari. Hun kleine urnen staan samen in de kast. En de twee rozenstruiken in onze tuin, die met een deel van hun as werden geplant, blijven ons dagelijks aan hen herinneren.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
