Sommigen weten als kind al dat ze ooit mama willen worden, maar er zijn ook vrouwen die geen rammelende eierstokken of nestdrang hebben. Lezeressen Kim (33), Kim (33) en Sophie (21) vertellen de reden(en) waarom ze geen kinderen willen.
Kim (33) heeft werkelijk niets met kinderen
‘Sinds mijn dertiende weet ik dat ik geen kinderen wil en ik ben nooit van gedachten veranderd. Mijn biologische klok heeft nooit getikt, zelfs niet nu ik 33 ben. Ik vind kinderen te druk, te luid en te veeleisend. We zijn allemaal ooit kind geweest, maar ik heb liever geen kinderen in mijn buurt. Ik smelt zelfs niet als ik een baby zie. Ik heb er geen voeling noch interesse voor, laat staan dat ik zin heb om mijn leven volledig om te gooien in functie van een kind. Het past niet in mijn agenda. Ik heb een eigen zaak en doe veel te graag waar ik zin in heb, al zijn er daarnaast meerdere redenen waarom kinderen uitgesloten zijn. Een kind opvoeden is een verpletterende verantwoordelijkheid, die mensen soms veel te licht opnemen.’
Geen rooskleurige toekomst
‘Sommigen beginnen aan kinderen omdat ze denken dat het zo hoort of omdat ze gepusht worden door hun omgeving, en blijken achteraf toch niet zo gelukkig te zijn. Zo iemand wil ik in geen geval worden. Maar ik zie de toekomst ook niet al te rooskleurig, zeker niet op vlak van ons klimaat en de toenemende bevolking.’
Het lijkt me wreed om nog kinderen op een wereld te zetten die misschien weldra niet meer leefbaar zal zijn.
‘Men klaagt vandaag al over de vluchtelingenproblematiek, wacht dan maar tot er steeds meer klimaatvluchtelingen zullen zijn. Ik denk niet dat het er beter op wordt of dat men het tij kan keren. Het lijkt me dan ook wreed om nog kinderen op een wereld te zetten die misschien weldra niet meer leefbaar zal zijn. Dat zou ik niemand willen aandoen.’
Positieve reacties
‘Het merendeel van mijn vriendenkring kiest net als ik voor een kinderloos bestaan. Misschien is het toevallig of heb ik dat onbewust opgezocht, ik weet het niet, maar zelfs mensen met kinderen reageren meestal positief op mijn beslissing. Ik ervaar totaal geen druk om me voort te planten. Mijn man is zelfs gesteriliseerd, zo zeker zijn we van onze zaak. Toch kan ik me voorstellen dat het voor veel mensen allemaal niet zo duidelijk is. Maar wat als je dan toch voor kinderen gaat en achteraf spijt krijgt? Hoe vertaalt zich dat dan naar die kinderen? Dat lijkt me ook niet echt gezond. Ik hoop dat ik later niet treur dat ik geen kinderen of kleinkinderen heb, al ben ik daar vrij gerust in. Ik ben best tevreden met mijn leven. Kinderen zijn voor mij geen verrijking of toegevoegde waarde.’
Als tiener wist Kim (33) al dat ze kinderloos door het leven zou gaan. Een beslissing waar ze zo zeker van is dat ze twee jaar geleden koos voor een sterilisatie
‘Ik weet niet waarom ik geen kinderen wil, al weet ik wel al sinds mijn tienerjaren dat ze niet aan mij besteed zijn. Er is geen specifieke reden die er tussenuit springt. Ik krijg het warm noch koud als ik kinderen zie. Ik heb gewoon geen moederinstinct – niets meer, niets minder – maar zonder dat gevoel wil ik me niet in het babyavontuur storten. Als je eenmaal mama bent, komen die gevoelens vanzelf, zeggen mensen weleens, maar dat vind ik toch een zeer wilde gok als je nog nooit iets in die trend hebt gevoeld. Sommige meisjes worden dan wel geboren als moeder, maar ik niet. Ik weet niet hoe het voelt om te verlangen naar een kind.’
Geen hormonen meer
‘Ik ben zo zeker dat ik kinderloos blijf dat ik op mijn 31ste koos voor een sterilisatie. Ik had destijds een spiraaltje en toen de termijn van vijf jaar ten einde kwam, stelde ik mezelf de vraag of ik hormonen wilde nemen tot mijn menopauze. Mijn man, die tien jaar ouder is en een achttienjarige zoon heeft, was toen al gesteriliseerd, maar na een controle bleek dat er nog altijd een kleine kans bestond dat we zwanger zouden worden. Het was niet sluitend, en om die reden moesten we wel verdere bescherming gebruiken. Ik ben altijd heel paranoïde geweest over zwanger worden. Voor mij was 99 % dus niet voldoende, en vandaar dat ik tijdens een jaarlijkse controle bij de gynaecoloog informeerde over sterilisatie. Ik had verwacht dat mijn gynaecoloog zou zeggen dat ze sterilisatie alleen uitvoeren bij vrouwen boven de veertig of wanneer je al kinderen hebt, maar hij zei dat het mijn beslissing was.’
Toch emotioneel
‘Ik heb niet meteen ja gezegd, maar na veel nadenken kwam ik tot de vaststelling dat ik het niet nodig vond om mijn lijf nog langer vol te pompen met hormonen. Enerzijds was het een praktische beslissing, anderzijds ben ik er zo 100 % zeker van dat ik nooit zwanger kan worden.’
Voor veel vrouwen is sterilisatie toch een brug te ver, precies of je iets verschrikkelijks hebt gedaan.
‘Voor ik gesteriliseerd was, was een ongewenste zwangerschap toch lange tijd een van mijn grootste nachtmerries. Toch liet ik een traan op de dag van de ingreep. Het was best emotioneel, maar los daarvan ben ik heel blij dat ik de stap heb gezet. Het is nu ook heel duidelijk naar mezelf toe. Er is geen ruimte meer voor twijfel. Het is een uitgemaakte zaak en mijn man en ik zijn niet meer afhankelijk van voorbehoedsmiddelen om toch maar niet zwanger te worden.’
Zeggen dat het niet kan is makkelijker
‘Weinig mensen weten dat ik gesteriliseerd ben. Ik hang dat niet aan de grote klok, want voor veel vrouwen is dat toch een brug te ver, precies of je iets verschrikkelijks hebt gedaan. Ik sta achter mijn beslissing en heb geen behoefte aan het oordeel van anderen, al heb ik vaak het gevoel dat ik mezelf moet verantwoorden waarom ik geen kinderen heb. Ik merk vaak dat men er nog te veel van uitgaat dat élke vrouw een kind wil. Het is dan ook soms gemakkelijker om te zeggen dat het niet lukt om een kind te krijgen dan dat je geen verklaring hebt voor die afwezige kinderwens.’
De jeugd van Sophie (21) was vaak een strijd, waardoor ze zichzelf niet meteen kinderen ziet krijgen
‘Ik ben nog jong en had nog nooit een relatie, maar ik denk dat ik kinderloos zal blijven. Dat heeft verschillende redenen: enerzijds ervaar ik het krijgen van kinderen als een verplichting, maar anderzijds heeft mijn eigen jeugd een grote invloed op hoe ik ertegenover sta. Mijn thuissituatie was verre van ideaal. Jarenlang sliep ik op een kamer met beschimmelde muren. We hadden het niet breed, maar wat veel erger was, waren de narcistische karaktertrekken van mijn papa. Hij gaf mij en mijn zussen regelmatig het gevoel dat we ongewenst waren. Meermaals zei hij in ons gezicht dat hij geen kinderen wilde (stil).’
Ik steek nog zoveel tijd in mijn eigen welzijn, ik kan me niet inbeelden dat ik ook nog voor een ander moet zorgen.
‘Het was geen gezond klimaat om in op te groeien. Ik mocht geen emoties tonen en heb heel lang het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond. Op mijn zestiende werd ik naar de schoolpsycholoog gestuurd omdat ik niet goed in mijn vel zat, waar ik heb moeten leren huilen om al die opgekropte gevoelens eruit te krijgen. Ik heb moeten leren om anderen te knuffelen, want dat deden mijn ouders niet. Het is al twee jaar geleden dat ik thuis vertrok, maar ik draag de sporen van mijn verleden nog altijd met me mee. Ik moet nog te veel tijd in mijn eigen welzijn steken. Dat is een levenslang proces, zodat ik me niet kan inbeelden dat ik ook nog voor een ander wezen moet zorgen.’
Lees ook:
