Je bent jong en helemaal klaar om het leven bij de ballen te grijpen. Tot de wereld die eerst aan je voeten lag, helemaal instort. Het overkwam deze moedige lezeressen. Van de ene dag op de andere gaf hun lichaam er de brui aan.
Laurien (25) moest haar droomjob opzeggen om haar gezondheid op de eerste plaats te zetten.
‘Ruim drie jaar geleden besloot ik het roer van mijn professionele leven helemaal om te gooien. Ik nam ontslag in de supermarkt waar ik werkte, volgde anderhalf jaar lang een opleiding in het volwassenenonderwijs en ging aan de slag als verzorger op de psychogeriatrische afdeling van een woonzorgcentrum. Werken met ouderen met een psychische aandoening zal voor veel mensen niet klinken als een droomjob, maar voor mij was het dat wel. Helaas kwam die droom al na twee jaar tot een abrupt einde. Mijn rug en bekken bleken niet stabiel genoeg om dat werk te kunnen uitoefenen. Als ik mijn job toch zou blijven doen, zou ik op termijn in een rolstoel belanden.’
De kans bestaat dat mijn bekken zelfs te instabiel is om kinderen te baren.
‘In twee dagen tijd moest ik de diagnose verwerken en afscheid nemen van mijn werk en mijn collega’s, die ondertussen aanvoelden als familie. Bovendien bestaat de kans dat mijn bekken zelfs te instabiel is om kinderen te baren. Dat heeft natuurlijk ook een emotionele impact op me. Toch geef ik de moed niet op en ga ik binnenkort met behulp van een loopbaanbegeleider op zoek naar een actieve job waarin je niet moet tillen, rechtstaan of neerzitten.’
Dalila (36) heeft sinds kort last van hartritmestoornissen.
‘Al bij mijn geboorte ontdekten de dokters een hartafwijking. Ik onderging drie zware operaties, waarna het probleem van de baan leek. Jarenlang had ik nergens last van en leefde ik zoals ik wilde. Tot ik een tijdje geleden weer last kreeg van hartritmestoornissen. Dat was een slag in mijn gezicht. Ik ging opnieuw onder het mes in de hoop dat ik daarna de draad weer kon oppikken. Dat bleek helaas wishful thinking. Ik, die altijd sterk was en zo veel levenslust had, kon plots niet meer doen wat ik wilde. Een halfjaar lang zit ik nu al thuis. Gaan werken is voorlopig geen optie en ook uit eten gaan vraagt te veel energie. Als ik toch eventjes naar buiten kan, is dat enkel om iets te gaan drinken. Ik woon alleen, dus ben ik voorlopig weer bij mijn moeder moeten intrekken, zodat zij me wat kan helpen. Ik wil heel graag de draad weer oppikken, maar ik zal nog een beetje geduld moeten hebben.’
Lotte (32) kreeg de diagnose fibromyalgie en belandde in een depressie.
‘Al mijn hele leven ben ik een piekeraar. Mijn zelfvertrouwen was ver te zoeken en ik haalde mezelf elke dag naar beneden. Toen ik na mijn studies aan een doctoraat begon, kwam ik bovendien in een negatieve omgeving terecht. Mijn promotor deed er alles aan om het weinige zelfvertrouwen dat ik had, volledig af te breken. Geen dag had ik rust. Ook al was ik goed in mijn werk, er was altijd iets waaraan ik niet voldeed voor hem. Toen ik in die periode zwanger werd en vaak last had van bloedingen, was ik ook nog eens bang om mijn kindje te verliezen. Toen onze dochter gezond en wel geboren werd, dacht ik dat de stress voorbij was. Maar elke dag was ik bang dat ze ziek zou worden, te weinig zou eten en zich niet normaal zou ontwikkelen.’
Na een opname, wekelijkse bezoekjes aan de psycholoog en intensieve groepstherapie kom ik er langzaam weer bovenop.
‘Na vijf maanden moest ik weer beginnen werken. Drie maanden heb ik dat volgehouden. Toen zorgden het getreiter, mijn onzekerheid en de stress over mijn werk en mijn dochter ervoor dat mijn lichaam compleet crashte. Schildklierproblemen, luidde de eerste diagnose. Later evolueerde die naar fibromyalgie. Ik belandde in een depressie. Na een opname, wekelijkse bezoekjes aan de psycholoog en intensieve groepstherapie kom ik er langzaam weer bovenop. Ik wil met mijn verhaal naar buiten komen om aan te tonen hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren je eigen grenzen te trekken voor het te laat is.’
Linde (27) heeft een chronische ontstekingsziekte.
‘In december 2017 kreeg ik officieel de diagnose van reumatoïde artritis. Ik voelde me voordien al een paar maanden niet zo goed. Ik had pijn aan mijn handen en benen, en ik had altijd een verkrampt gevoel. Eind november werd het zo erg dat ik niet meer kon wandelen zonder pijn aan mijn voeten. Lange tijd deed ik het af als iets tijdelijks. Je weet wel: stress op het werk, altijd druk... Op een bepaald moment voelde ik echter dat die pijn niet meer normaal was en dat er écht iets niet klopte.’
Lange tijd deed ik het af als iets tijdelijks. Je weet wel: stress op het werk, altijd druk...
‘Mijn huisdokter verwees me meteen door naar een reumatoloog. Daar werd het al snel duidelijk dat ik inderdaad een vorm van reuma had. Ik schrok natuurlijk, want reuma is een ziekte die je automatisch aan oude mensen linkt en waarvan je zelden hoort dat het ook een jonge vrouw als ik kan treffen. Nu, ruim anderhalf jaar later, gaat het overwegend goed met me. Mijn medicatie zorgt ervoor dat de pijn meestal onder controle is. Maar wat ik vooral heb geleerd, is om altijd naar mijn lichaam te luisteren en mezelf voldoende rust te gunnen.’
Hanne (24) zocht na veel medische onderzoeken een psycholoog. Die kon haar wél helpen.
‘Mijn lichaam gaf het op toen ik 21 jaar was. Ik studeerde toen nog. De druk op school was aanzienlijk en ik was veeleisend voor mezelf. Het liefst legde ik de lat zo hoog mogelijk, en dat op alle vlakken in mijn leven. Tijdens een van mijn lessen ging het spreekwoordelijke licht plots uit. Niets drong nog door. De prof stond wel te praten, maar ik pikte niets meer op. Het lukte zelfs niet meer om op de lijntjes van mijn cursusblok te schrijven. Ik kreeg het warm en benauwd, hoorde een tuut in mijn hoofd en had het gevoel dat ik ging flauwvallen. In het midden van de les ben ik naar buiten gegaan en ben ik op een bankje neergeploft. Mijn vriendinnen hebben mijn spullen bijeen geraapt, zijn me achterna gekomen en hebben me naar mijn kot gebracht.’
Tijdens een van mijn lessen ging het spreekwoordelijke licht plots uit.
‘De dag erna raakte ik niet eens uit mijn bed. Ik kon me niet inbeelden dat ik vijf minuutjes te voet naar school moest wandelen, terwijl ik eigenlijk altijd heel gedisciplineerd was en stipt op tijd in de les zat. Het heeft zes maanden geduurd voordat ik me weer goed in mijn vel voelde. Omdat de dokters na tientallen onderzoeken niets verkeerds hadden gevonden in mijn lijf, besefte ik dat ik gewoon over mijn grenzen heen was gegaan en heb ik het er op medisch vlak bij gelaten. Wel heb ik mijn huisarts gevraagd om me door te verwijzen naar een psycholoog, omdat ik het in mijn eentje niet kon verwerken. Ondertussen zijn we drie jaar verder en gaat het goed met me. Hoewel ik niet kan zeggen dat ik nu een ideale formule of remedie heb, heb ik alleszins veel meer liefde en aandacht voor mijn lijf en mijn brein dan toen.’
Lees ook:
