Vaak zeg je al snel ‘zand erover’, maar soms is het leed dat je werd aangedaan te groot. Zo kan Lies (27) de pesters uit haar jeugd niet vergeven.
‘Het is vreemd hoe wat je in je kinder- en tienerjaren meemaakt, zo op je inhakt. Ik heb ondertussen als volwassene al zoveel akkefietjes en ruzies gehad en ben al meer dan één keer gekwetst geweest. Toch ben ik niet iemand die koppig boos blijft, ik vergeef heel snel. Mensen kunnen zich door omstandigheden even slecht in hun vel voelen en zich gedragen op een manier die kwetsend overkomt. De nuchtere kijk die ik daarop heb, verdwijnt helemaal als ik terugdenk op de pesterijtjes uit mijn jeugd. Waren het zware pesterijen? Niet eens. Rond mijn veertien was ik een beetje mollig en werd ik door twee “coole” kerels vaak nageroepen op de fiets met de woorden: “Ah, ik wist niet dat koeien kunnen fietsen.” En maar lachen.’
Pesterijtjes die waarschijnlijk de helft van de kinderen wel eens meemaken, maar ze hakten er bij mij geweldig diep in.
‘Ook was er het clubje van de zogezegd vier “hippe” meisjes in de klas die me maar al te graag duidelijk maakten dat ik er niet bij hoorde door over me te fluisteren en te gniffelen, door te zorgen dat ik geen plaats aan hun tafel had. Pesterijtjes die waarschijnlijk de helft van de kinderen wel eens meemaken, maar ze hakten er bij mij geweldig diep in. Als ik nu nog maar de namen van dat zestal tegenkom op Facebook, dan draait mijn maag om. Ergens ben ik nog altijd kwaad op hen, en ik voel dat die kwaadheid niet minder wordt met de jaren. Soms heb ik nog nachtmerries waarin ik hen eens goed mijn gedacht zeg. Daarnaast heeft het me ook een lichte afkeer van al te “coole” mensen bezorgd. Het type hippe meelopers dat mijn pesters toen al waren.’
