Linde Merckpoel was deze week in een interview eerlijk over de angst en onzekerheid die bij haar zwangerschap komt kijken en kreeg daarop kritiek. We vroegen jullie hetzelfde te doen.
21 mama’s (to be) over angsten, onzekerheden en frustraties waar ze amper over durven spreken
StuBru-gezicht Linde Merckpoel is vijf maanden zwanger. In een interview met De Standaard gaf ze toe dat er van een roze wolk niet echt sprake is. ‘Het klinkt erg, maar ik ben echt in de rouw geweest over wat ik allemaal dreig te moeten opgeven’, gaf ze toe.
Begrijpelijk, denken wij dan, maar toch kreeg Linde heel wat negatieve reacties van mensen die vinden dat ze dankbaar zou moeten zijn, en niets anders dan dat. Nochtans zou er over het moederschap geen enkel taboe meer mogen bestaan. Het is zo al zwaar genoeg, toch? Een (toekomstige) moeder, hoe dankbaar ook, maakt zich zorgen, zowel over haar baby als over zichzelf. Het is haar volste recht om die zorgen uit te spreken. Door erover te praten laten we elkaar weten dat zulke gedachten normaal zijn en dat ze je allesbehalve een slechte moeder maken.
We vroegen toekomstige mama’s en huidige ploetermoeders om de kleine en grote paniekskes die zij tijdens de zwangerschap of na de bevalling voelden te delen. Want we durven er te weinig over spreken. Hé, het is nochtans oké om niet stralend zwanger te zijn, je kinderen soms achter het behang te willen plakken en af en toe gewoon je oude zelf te willen zijn. Maar het is niet oké om andere vrouwen aan te vallen omdat ze uitspreken wat ze voelen.
Severine (27)
‘Momenteel ben ik 36 weken zwanger. De geboorte kan dus voor elk moment zijn. Ons kleintje werd na een lang medisch proces met veel slecht nieuws uiteindelijk toch natuurlijk verwekt. We zijn dus uiteraard ongelooflijk gelukkig dat dit wondertje in mijn buik er is. Toch heb ik vaak paniekaanvallen. Wat als we er toch niet klaar voor zijn? Wat als ik nooit genoeg ga kunnen slapen? Ga ik dat wel goed doen, mama zijn? Wat gaat een kindje krijgen doen met onze relatie? Omdat we ook nog aan het verbouwen zijn, is de babykamer nog niet klaar. Mijn valiezen zijn nog maar sinds deze week klaar en ik ben nog de geboortesuiker in orde aan het brengen. Veel toekomstige mama’s willen na 36 weken hun kindje al in hun armen sluiten. Ik zie dat kleintje nu al graag, maar het mag toch nog enkele weken wachten. Ik voel me mentaal nog niet klaar voor de geboorte.’
Tessa (26)
‘Mijn vriendin en ik zijn net begonnen aan het traject voor kunstmatige inseminatie met donorsperma. Al zolang ik me herinner heb ik dat echte moedergevoel. Ik kon dan ook niet wachten om met het traject van start te gaan. Nu het allemaal zover is, slaat de grote paniek toe. Zijn we er wel klaar voor? Staan we er financieel wel goed genoeg voor? Dit zijn maar voorbeeldjes van een hele resem angsten. Ik probeer mezelf voor te houden dat al die angsten normaal zijn. Door verhalen van andere mama’s te lezen voel ik mij veel geruster en niet abnormaal.’
Julie (27)
‘Ik ben 40 weken zwanger dus de bevalling kan elk moment beginnen. Tijdens de voorbije 40 weken heb ik veel gepiekerd voor het slapengaan. Gaan we het goed doen? Ga ik mijn vriendinnen nog genoeg zien? Zal ik niet vervreemden van mijn vriendinnen doordat ik in een andere leefwereld terechtkom? Gaat mijn schoonmoeder zich niet te veel moeien en zal ik iets durven zeggen als het zo is? Ik zit niet de hele tijd op een roze wolk, dus ik kan me zeker vinden in wat Linde zegt. Iedereen beleeft zijn zwangerschap anders en ik vind het goed dat dit besproken wordt. Tijdens de voorbije negen maanden wilde ik ook niet hele tijd over mijn zwangerschap praten of alleen daarover berichten krijgen. Mijn zwangerschap beheerst een deel mijn leven maar ik blijf nog altijd de Julie van ervoor. Ik ben nog altijd super benieuwd naar de spannende dates of zatte verhalen van mijn vriendinnen.’
Emma (29)
‘Ik ben zwanger van mijn eerste kindje, uitgerekend voor binnen enkele dagen! Ik heb me tijdens mijn zwangerschap veel zorgen gemaakt over hoe mijn lichaam eruit zal zien post-baby. Ik ben jarenlang erg onzeker geweest over mijn lijf. Pas de laatste jaren ben ik een stuk zelfverzekerder geworden. Ik ben een beetje bang om na de bevalling terug bij af te staan. Verder ben ik ook de eerste van mijn vrienden die een baby zal krijgen. Wij zijn een hechte, grote groep en doen normaal gezien alles samen. We gaan graag op café, op restaurant, naar feestjes,... Ook op dat vlak ben ik soms wat ongerust over hoe dat met de baby zal gaan, want wij zullen niet meer overal bij kunnen zijn of niet last-minute mee kunnen als iemand iets voorstelt. Ik zal mogelijks te moe zijn door de korte nachten om elk weekend op café te gaan. Ik heb nu al last van mogelijke fomo. Maar niets van deze ‘zorgen’ betekent toch dat ik niet blij ben met onze baby? Ik ging er eigenlijk vanuit dat elke zwangere vrouw hier toch af en toe mee bezig is. Het lijkt me zelfs vreemd als dat niet zo is.’
Lisa (31)
‘Vorig jaar was ik voor het eerst zwanger. Ik zat volledig op m’n roze wolk, tot bij de echo op twaalf weken duidelijk werd dat ons kindje dood was. Ondertussen ben ik opnieuw zwanger, maar deze zwangerschap kan ik helaas niet zo onbezonnen en gelukkig beleven. Ik voel daardoor een enorm schuldgevoel naar mijn kleintje toe. Na de eerste onzekere 20 weken, voelde ik de kleine man eindelijk stampen. Eindelijk wat rust in mijn hoofd. Fysiek voelde ik mij heel goed. Jammer genoeg spatte op 24 weken de roze wolk weer uiteen. Begrijp mij niet verkeerd: ik ben dolgelukkig dat er een kleintje op komst is en ik kan niet wachten tot hij er is. Maar het ongelukkige gevoel dat ik nu heb, overvalt me enorm. Zijn dit de hormonen? Zit ik in een prenatale depressie? Waarom kost alles mij zoveel energie? Het werk, het huishouden, moeilijke gesprekken voeren, ... Durf ik erover spreken, dan ben ik een zwakkeling. Ik weet niet waarom ik me zo voel, noch kan ik het juist onder woorden brengen. Ik ben van nature een heel sociale en stabiele vrouw. Ik heb het er heel moeilijk mee dat ik nu zo labiel ben. Het is soms gewoon vermoeiend in mijn hoofd. Ik hoop dat dit weer weg is als mijn vriendje er is...’
Emma (25)
‘Ik ben na een hele rollercoaster eindelijk zwanger geworden door een hormoonbehandeling. Intussen ben ik 25 weken zwanger met af en toe een klein kwaaltje en een overactieve dochter in mijn buik. In het begin was ik constant ongerust. Ik voelde mijn kleintje nooit bewegen, wat het nog erger maakte. De angst was zo erg dat ik er ongelukkig van werd. Ik, die zo lang had gesmeekt en gehoopt om ooit zwanger te worden, was niet gelukkig nu het eindelijk zover was. Ik voelde mij alleen en eenzaam omdat ik met niemand durfde delen dat ik me zo voelde. Ik was zo blij met het kleine wezentje in mijn buik, maar niet met de ongerustheid waar ik iedere ochtend mee opstond. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor het geluk dat mij gegund is, want het is niet iedereen gegund en daar voel ik me schuldig over. Ondertussen word ik ‘s morgens wakker met een stampertje en kan ik er meer van genieten. Maar ik weet niet of ik dit nog een tweede keer zou willen...’
Jill (27)
‘Mijn vriend en ik waren al een tijdje aan het proberen om zwanger te worden. Omdat het moeizaam ging, maakten we een afspraak bij een fertiliteitskliniek. Na een aantal gesprekken en onderzoeken bleek ik spontaan zwanger te zijn. We ontdekten het op vier weken. Ondertussen ben ik bijna elf weken zwanger. Ik heb nu pas kunnen aanvaarden dat er een kleintje komt. Ik ben enorm bang voor het leven hierna. Hoe gaat onze relatie zijn? Hoe ga ik eruitzien na de zwangerschap? Hoe gaan we alles geregeld krijgen? Ik ben ontzettend blij dat we zwanger zijn, maar toch heb ik me al afgevraagd of dit wel een goed idee was. Nadien voel je je ontzettend schuldig bij die gedachte, maar ik heb ondertussen ondervonden dat ik zeker niet de enige ben die zo denkt!’
Hanne (29)
‘Ik vind het moederschap nogal overweldigend. Van het ene op het andere moment ben je niet meer alleen partner, dochter van, vriendin van, ... maar word je ook nog mama, een gigantische rol waarop je onmogelijk kan worden voorbereid. Een rol waar je dag in dag uit 24 uur mee bezig bent, want zo’n kleintje heeft aandacht nodig. Maar je hebt ook tijd voor jezelf nodig. Wat hunker ik naar een heerlijk ontspannend bad, een namiddag of avond met vriendinnen, ... Maar de baby moet eten, en net wanneer je bad is volgelopen beslist er eentje anders over. Ik zie mijn baby echt doodgraag, ik ben stapelverliefd, maar het moederschap is zwaar!’
Jutta (29)
‘Mijn man en ik maakten altijd graag verre, grote reizen. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik het er heel moeilijk mee dat dat de eerstkomende jaren niet zou lukken. Onze dochter is er nu en we hebben we al heel veel plezier gehad in Center Parks!’
Laura (25)
‘Ik ben nu 29 weken zwanger en heb zwangerschapsdiabetes. Daardoor kan je grote en zwaardere baby’s hebben. Nu zit ik er heel erg hard mee in dat ik mijn kind niet mooi zal vinden of niet die moedergevoelens zou krijgen als ik bevallen ben. De onzekerheid begint echt parten te spelen, ook al verlang ik zo naar ons kind. Ik moet ook eerlijk toegeven ik zwanger zijn niet leuk vind. Mensen bekijken je raar als je dat zegt, maar het is zo. Ik verlang naar ons kind maar die negen maanden ertussen mogen voor mijn part gerust overgeslagen worden. Ik voel me mezelf niet meer. Alles verandert aan mijn lichaam en ik heb er geen controle over. Daardoor ben ik heel erg onzeker. Maar ondanks alles ben ik er wel van overtuigd dat we binnen een paar weken het mooiste cadeau krijgen dat er is!’
Tatiana (33)
‘Ik ben “per ongeluk” zwanger geworden. Ik wist wel dat het zou kunnen gebeuren, maar was ervan overtuigd dat ik niet vruchtbaar was. In het begin heb ik even getwijfeld: houden of niet... Ik heb een goede relatie van meer dan zeven jaar, we hebben samen een huisje gekocht en verbouwd, dus ergens is het logisch dat dit de volgende stap zou zijn. Maar zelfs nadat we hadden besloten om het te houden, twijfelde ik nog of ik dit wel 100% wou. Ik ben altijd een eeuwige twijfelaar geweest als het op kinderen aankomt. Eigenlijk was ik eerder geneigd om het niet te doen, want mijn leven was goed zoals het was. Ondertussen moet ik bijna bevallen en heb ik al een echte band opgebouwd met mijn ongeboren meisje. Ik kijk er nu echt naar uit. Het was even wennen aan het idee dat ik mama zou worden, maar nu ben ik er superenthousiast over!’
Sofie (27)
‘Ik droomde allang van een kindje. Mijn eerste kindje zou dat kleine meisje zijn waar ik al zo lang op wachtte. Tot de resultaten van de NIP-test kwamen: de baby is een jongen. Wat? Een jongen? Dat kan niet! Weken zijn voorbijgegaan voor ik het een plaatsje kon geven. Uiteindelijk verdween de paniek om de vraag of ik een jongetje wel graag zou zien. Ik heb het er met niemand over gehad, want als je het internet moet geloven is het een schande om een voorkeur te hebben. Zonde, want aan je gevoelens kan je niets veranderen.’
Marjan (30)
‘Ik ben bijna negen weken zwanger als BAM. Ik heb al veel slapeloze nachten achter de rug door de angst. De angst dat er iets zal mislopen met de baby, maar ook de angst ik geen sociaal leven meer zal hebben. Ik kijk enorm uit naar mama worden, maar het lijkt wel alsof je een keuze moet maken tussen mama worden of een actief sociaal leven hebben. Ik ben ook bang dat ik de combo werken en zwanger zijn niet zal aankunnen. Ik begin weer te werken op 1 september, maar de vermoeidheid is verschrikkelijk. En dan is er nog de angst dat ik de combinatie werken, mama zijn en een huishouden runnen niet aankan. Veel angsten waar je niet veel aan kan doen, dus. Gek genoeg ben ik me er ergens wel van bewust dat het op een of andere manier toch goedkomt.’
Kyra (28)
‘Ik verloor enkele jaren geleden 35 kg. Ik heb toen gezworen om nooit meer over de 100 kg te gaan. Dat was de grens en die mocht nooit nog overschreden worden. Enkele jaren later kwam er door omstandigheden terug 15 kilo bij. Ik wilde dit jaar dan ook eerst terug diëten en dan pas zwanger worden. Dat leek me best voor ons kindje. De gynaecoloog waarschuwde me dat het bij veel koppels een jaar duurt voor ze zwanger zijn. Ik dacht dus wel tijd te hebben en stopte alvast met de pil, maar het was meteen raak. Met een startgewicht van 92 kg zal ik de 100 kg waarschijnlijk wel weer overschrijden, dacht ik. Nee, vreesde ik. Dit mocht niet gebeuren. Ondertussen ben ik 6, 5 maand zwanger en kwam ik 800 gram bij. Eigenlijk ben ik dus afgevallen. Ik eet hetzelfde als vroeger en de baby groeit goed. Toch voel ik me steeds in tweestrijd tussen mijn eigen lichaam en de gezondheid van mijn kindje. Het feit dat er artikels zijn die beschrijven dat er giftige stoffen vrijkomen bij diëten tijdens de zwangerschap helpen daar niet echt bij. Het is zo moeilijk om goed te doen als je niet weet wat nu het beste is...’
Alexandra (32)
‘Ik was tijdens mijn zwangerschap zo zwaar ziek (hyperemesis gravidarium) dat ik op een gegeven moment schrik had dat ik het niet zou halen en dus liever niet meer zwanger wou zijn. Zoiets durf je aan niemand vertellen. Vooral omdat ik zo lang van onze dochter had gedroomd en ze nu een gelukkige baby van 5 maanden is. Na die enge gedachte vrees je echt dat je een slechte mama zal zijn...’
Karen (36)
‘Mijn man en ik hebben al een dochter van acht jaar. We zijn dus al helemaal uit de pampers, buggy’s, ... Toch heeft een tweede kindje me nooit losgelaten. Door allerlei omstandigheden verwachten we nu pas baby nummer twee. En hoewel ik daar dolgelukkig mee ben, bekruipt de angst me dat zo’n baby’tje ook veel meer drukte zal opleveren. Ik ben ook al heel wat dingen vergeten van de beginjaren van onze dochter. Welke groenten ze vanaf welke leeftijd mogen eten, om er maar eentje te noemen. Bovendien voel ik heel goed dat mijn lichaam niet meer dat van een twintiger is. Zo heb ik veel last van bekkeninstabiliteit. Maar na vijf maanden zwangerschap, waarvan 3,5 maand misselijk, kijken we wel enorm uit naar het nieuwe leven in mijn buik!’
Sayra (29)
‘Ik ben net mama geworden van een mooie dochter Elena. Oh boy, heb ik het moederschap zwaar onderschat. Tijdens de zwangerschap krijg je van iedereen de raad om genoeg te slapen, want dat is voorbij eens het kindje er is. Ze drukken je op het hart dat een kindje je hele leven op zijn kop zet. Zoals elke toekomstige mama wuifde ik de goedbedoelde adviezen weg en ging ik ervan uit dat alles wel in orde zou komen. Nu zijn we inmiddels 6 weken verder en kan ik zeggen dat het inderdaad zwaar is. Weinig slaap, groeispurtjes, je hele leven dat nu in het teken staat van een klein afhankelijk wezentje. Het moeilijk hebben met mensen die geen kinderen hebben en kunnen doen en laten waar ze zin in hebben. Een terrasje doen? Check. Naar het strand gaan en een hele dag luieren? Check. Een hele dag niksen en slapen? Dubbel check. En het constante schuldgevoel dat samen met de baby werd uitgeperst telkens je iets voor jezelf wil doen. Zelfs iets klein als een halfuurtje een lekker bad of douche nemen. Tel daar dan nog eens corona bij en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat. Niemand kan je klaarstomen om mama te worden en je doet uiteindelijk ook maar je best om dat kleine baby’tje te laten opgroeien. Het zou niet mogen dat we negatief commentaar krijgen omdat je als mama een slechte dag hebt of omdat je graag wil weten of je ooit weer jezelf zal zijn. Het is zo al moeilijk genoeg. Maar als ik mijn kleine meid oprecht blij zie lachen naar me na een dutje of haar hoor kirren omdat ze geniet van de muziek op haar mobile dan ben ik enorm dankbaar dat ik dit mag beleven. Ik zou zeker niets veranderen.’
Charissa (29)
‘Een spontaan avondje met vrienden bestaat niet meer. Alles moet op voorhand gepland worden. Nemen we de baby mee? Waar gaat hij slapen? Buggy? Reisbedje? Nemen we een babysit? Gaat hij op logement? Niet vergeten om heel onze inboedel mee te verhuizen! Ik mis het spontaan afspreken met vrienden enorm. En een beetje me-time zonder baby zou ook veel deugd doen.’
Jolien (27)
‘Tijdens de zwangerschap voelde ik geen band met de baby. Ik was vooral gefrustreerd door alles wat niet mocht en dat weet ik volledig aan de baby. Gelukkig kwam het na de bevalling helemaal goed.’
Elien (26)
‘Verdrietige gevoelens, teleurgestelde gevoelens, negatieve gevoelens: tijdens mijn zwangerschap zat ik op het randje. Ik had hier zo hard van gedroomd, er zo naar uitgekeken, maar ik was niet gelukkig. Ik kreeg het gevoel geen goede mama te kunnen zijn. Misschien was mama zijn niet voor mij? Wie weet zou ik nooit gelukkig zijn met een dochter of zoon? Ik heb het internet afgeschuimd, op zoek naar verhalen van vrouwen die zich ook zo voelden. Was ik echt alleen? Het was zo erg dat ik zowat elke avond om 18u in bed lag, meestal in tranen. Eind goed al goed, want die gedachten zijn nu helemaal weg en onze prachtige dochter is in de plaats gekomen!’
Hanne (29)
‘Anderhalf jaar na ons eerste zoontje kregen mijn man en ik een tweeling. Onze meisjes zijn ondertussen bijna een jaar oud. Je hoort vaak: geniet ervan, ze zijn snel groot! Wel, daar droom ik stiekem van... Het afgelopen jaar was slopend. Ik durf het bijna niet zeggen omdat ik massa’s hulp had van vrienden en familie. Maar toch, ik heb echt geen tijd om ervan te genieten. Ik hou zielsveel van mijn kids, maar ik leef op automatische piloot. Van voeding tot voeding, van ochtend tot avond. De laatste maanden waren natuurlijk ook zwaarder door corona. Minder hulp en minder mogelijkheden om eens buiten te komen. Ik kijk uit naar iets zelfstandigere kinderen. Als ik had geweten hoe zwaar het zou zijn, had ik liever wat langer gewacht voor een tweede...’
Lees ook:
- 7 redactrices over borstvoeding geven: ‘De zwangerschap mis ik niet, borstvoeding geven wél’
- 8 vervelende vragen die aan elke zwangere vrouw worden gesteld (en hoe ze te beantwoorden)
- VIDEO: Stephanie (30) probeert al vier jaar zwanger te worden, maar dat wil niet lukken
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
