Een posttraumatische stoornis wordt vaak gelinkt aan oorlogen en/of aanslagen, maar het is een stoornis die veel meer gezichten heeft. Maria (25) vertelt hoe zij PTSS kreeg en beleeft.
‘Als vijfjarige onderging ik in Siberië – waar ik ben geboren – een neuscorrectie. Een operatie die in heel wat landen onder plaatselijke of volledige verdoving gebeurt, maar in Siberië ging het er destijds prehistorisch aan toe. Ik was erg jong en had geen flauw idee wat me te wachten stond, maar ik weet nog dat ik in het ziekenhuis plots werd weggerukt van mijn moeder, wat al voor enige paniek zorgde. Ik werd meegenomen naar een klein zaaltje, waar ik plaats moest nemen op een operatietafel. Om de correctie te kunnen uitvoeren, moest de chirurg eerst mijn neus breken. Ik weet niet wat hij exact deed, maar ik herinner me nog wel de pijn en al dat bloed, want de ingreep vond plaats zonder enige vorm van verdoving. Ik was volledig bij bewustzijn en werd tijdens de operatie vastgehouden door een verpleegster. Ik schreeuwde het uit, maar ik kon geen kant op. Ik kon niet anders dan het gewoon te ondergaan.’
Vluchten met een gebroken been
‘Sindsdien ben ik doodsbang voor alle medische handelingen. Wanneer ik een spuitje kreeg, moesten ze me met een paar man in bedwang houden, want anders was er geen beginnen aan. Een medisch onderzoek stelt niets voor, maar ik raakte al in paniek bij de gedachte alleen.’
‘Met de jaren nam mijn angst alleen maar toe, zeker toen ik op mijn zestiende een zwaar ongeval meemaakte. Ik was rustig toen ik in het ziekenhuis arriveerde, maar zodra ik vernam dat de dokters niet anders konden dan opereren, probeerde ik te vluchten, en dat met een gebroken been. Na die operatie ging het bergaf met me. Als ik een uur of twee per nacht sliep, was het al veel. Ik was op den duur ook bang om te slapen, want dan had ik de vreselijkste nachtmerries. Ik kon me niet meer concentreren en werd ook angstig in situaties die totaal niets te maken hadden met dokters of medische ingrepen. Niemand zag dat ik in de clinch lag met mezelf, terwijl er diep vanbinnen een oorlog werd gevoerd, al had ik zelf ook niet door wat er aan de hand was. Ik voelde me gewoon anders.’
Niet gestoord of mislukt
‘Toen ik achttien was en al studeerde aan de universiteit, besefte ik dat het zo niet verder kon. Via studentenbegeleiding kwam ik in contact met een psychiater, die na de eerste sessie zei dat ik aan PTSS leed. Toen die diagnose werd gesteld, leek het of de puzzelstukken op hun plaats vielen. Ik was opgelucht omdat ik erkenning kreeg, maar ook eindelijk de bevestiging dat ik niet gestoord of mislukt was.’
Toen ik de diagnose kreeg, was op opgelucht dat ik eindelijk de bevestiging had dat ik niet gestoord of mislukt was.
‘Geruime tijd ging ik twee keer per week naar de psychiater voor een gerichte behandeling. Dat wierp z’n vruchten af. Ik was nog wel bang voor dokters, maar sindsdien lukte het om te blijven zitten wanneer er bloed werd getrokken of als ik een vaccinatie kreeg. Toen ik twee jaar geleden onder het mes moest, was dat nog steeds met een bang hartje, maar ik ben niet gevlucht, wat voor mij een overwinning was.’
‘Ik was aan de beterhand, maar sinds ik zwanger ben, herbeleef ik alles opnieuw en is het heftiger dan ooit. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn angsten onder controle had en dat ik het trauma een plekje had gegeven, maar zodra ik die positieve zwangerschapstest zag en het allemaal wel heel concreet werd, stortte ik in.’
Bevallen onder volledige narcose
‘Van een bruisende fulltime werkende persoon ging ik naar een kasplantje dat niets meer kon. Ik deed bijna niets anders dan wenen en al bibberend in bed liggen. Hoewel het kindje meer dan gewenst is, was mijn angst enkele maanden geleden zo groot dat ik een abortus overwoog. (stil) De enige reden waarom ik het niet deed, is omdat je dan ook een ingreep moet ondergaan.’
Ik droom dan ook van een geplande keizersnede onder volledige narcose.
‘Sinds ik opnieuw in behandeling ben, gaat het beter. Ik ben er niet meer 24/7 mee bezig, maar ik ben uitgerekend voor begin januari, een datum die steeds dichterbij komt. Ik heb geen idee hoe ik zal reageren zodra ik moet bevallen. (stil) Ik droom dan ook van een geplande keizersnede onder volledige narcose, maar het is lastig om een dokter te vinden die in dat verhaal meegaat. Dat ik een keizersnede wil, klinkt misschien absurd, zeker als je op natuurlijke wijze kan bevallen, maar de psychologische weerslag weegt voor mij zwaarder door dan de pijn achteraf bij een keizersnede.’
Meer getuigenissen over PTSS:
