Maud (29) heeft uitgezaaide borstkanker

‘Dat je als prille twintiger een diagnose zoals borstkanker krijgt, acht je niet mogelijk. Laat staan dat je op 26-jarige leeftijd na een jaarlijkse controle verneemt dat er uitzaaiingen zijn en vervolgens de keiharde boodschap volgt dat je ongeneeslijk ziek bent. Het lijkt een onwerkelijk scenario, toch is het mijn realiteit… Toen ik op mijn 21ste tijdens het douchen een knobbeltje in mijn rechterborst voelde, dacht ik helemaal niet aan borstkanker. Ik was me in feite van geen kwaad bewust. Enerzijds omdat ik piepjong en in de fleur van mijn leven was, anderzijds omdat ik totaal geen last had van andere kwaaltjes en klachten. Naar mijn gevoel was ik kerngezond, en bovendien komt borstkanker niet voor in mijn familie.’

‘Hoewel het knobbeltje niet vanzelf verdween, ging ik niet meteen naar de huisarts. Dat gebeurde pas enkele maanden later, toen er in Nederland veel ophef was over een anticonceptiepil, de pil die ik toevallig al enkele jaren slikte. Toen ik de dokter tijdens de consultatie over het knobbeltje vertelde, maakte die zich – net als ik – geen zorgen, al was zijn standaardprocedure wel om door te verwijzen voor een echo. De volgende dag kon ik al terecht in het ziekenhuis. Daar werden er niet één maar drie echo’s van mijn borst gemaakt. De normale gang van zaken, dacht ik. Maar toen de radiologe de resultaten kwam bespreken, zag ik onmiddellijk aan haar gezicht dat ze geen goed nieuws voor me had. Ze gaf me een hand en zei dat ze vermoedde dat ik borstkanker had.’

Triple positief

‘Nadat de radiologe haar vermoeden had geuit, de echo’s had laten zien en had verteld dat ik weldra gecontacteerd zou worden voor een punctie die uitsluitsel zou bieden, stond mijn wereld even stil. Mijn emoties gingen alle kanten op en tegelijkertijd voelde ik me helemaal leeg. (stil) Borstkanker. Dit kan toch niet? Tijdens die eerste uren zat ik in een soort van ontkenningsfase. Ik dacht even dat de radiologe zich had vergist, dat ze mijn dossier per ongeluk had verwisseld met dat van een andere patiënte. Anderzijds was ik op dat moment ook heel praktisch ingesteld, want als de radiologe het bij het rechte eind had, viel er geen tijd te verliezen.’

De radiologe heeft zich vergist, dacht ik nog. Mijn dossier werd verwisseld met dat van een andere patiënt. Helaas.

‘De punctie kon gelukkig de volgende dag al plaatsvinden. Nog geen week later werd zwart op wit bevestigd dat er een kwaadaardig gezwel met een doorsnede van zes centimeter in mijn rechterborst zat. Volgens de oncologe bleek de tumor bovendien triple positief te zijn. Dat betekent dat het gezwel hormoongevoelig is, maar ook reageert op een specifiek eiwit dat de groei van de tumor stimuleert en de kans op uitzaaiingen vergroot. “Je hebt een heel agressieve vorm van borstkanker, maar we gaan je beter maken”, zei mijn oncologe. Ik geloofde haar op haar woord, wat maakte dat ik me ook volledig kon vinden in haar behandelplan.’

Zorgeloos en krachtig

‘Een borstamputatie, acht zware chemokuren, anderhalf jaar nabehandeling via een infuus en hormoontherapie volgden. Een periode met slechte én goede dagen. Hoewel ik door de zware behandeling mijn vechtlust af en toe kwijt was, bleef ik aan de heilige woorden van mijn oncologe denken, waardoor ik ook op slechtere dagen de kracht had om te blijven doorgaan. Straks ben ik beter en kan mijn leven weer zijn normale gangetje gaan. Voor mij was het dan ook een mijlpaal toen de behandeling was afgerond.’

‘Het klinkt misschien gek, maar op dat moment was ik zorgeloos. Hoewel ik genoeg redenen had om het vertrouwen in mijn lichaam kwijt te zijn, voelde ik me na al die tijd weer goed in mijn vel. Ik voelde me zo krachtig dat ik het K-monster had overwonnen en had het gevoel dat ik de wereld weer aankon. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn portie miserie achter de rug had en dit nu achter me kon laten, al zou ik weliswaar met een andere visie en geest door het leven gaan. Door ernstig ziek te zijn, kreeg ik zeker en vast bepaalde levenslessen mee. Meer genieten, mijn dromen najagen en het leven vieren, dat zou ik doen! En dat doe ik ook tot op de dag van vandaag, en al zeker nu ik sinds september 2017 weet dat ik ongeneeslijk ziek ben.’

Na de behandeling was ik zorgeloos. Ik voelde me zo krachtig dat ik het K-monster had overwonnen en kon de wereld weer aan.

Uitgezaaide borstkanker

‘Voor mij was de controle van september 2017 een formaliteitje. Tijdens de voorgaande jaren had ik na elke scan goed nieuws gekregen. Dat het deze keer wel eens anders zou kunnen uitdraaien, schoot niet eens door mijn hoofd. Toch volgde het ongelofelijke bericht dat de kanker flink was uitgezaaid: naar mijn longen, lever, botten en de lymfeklieren in mijn nek. (stil) Ik vroeg mijn oncologe hoe we dat zouden oplossen, maar de boodschap die toen volgde, ging door merg en been.’

‘“Ik kan je niet meer beter maken”, zei ze. “Je bent ongeneeslijk ziek.” Mijn moeder, die naast me zat, begon luidkeels te schreeuwen. Een schreeuw die ik me nog levendig kan herinneren. Zowel voor mij als voor mijn vriend, familie en vrienden was het verschrikkelijk om dat bericht te vernemen, maar het is helaas de bikkelharde realiteit. In diezelfde maand ben ik opnieuw gestart met chemo, om zo tijd te rekken. Met succes: dankzij chemo en immunotherapie werden alle uitzaaiingen kleiner, tenminste tot een jaar geleden… Nadien ben ik met een nieuwe chemoreeks gestart.’

Elke minuut een geschenk

‘Mijn oncologe weet niet hoeveel tijd me nog rest, en eerlijk? Ik wil het ook niet weten en ik wil ook geen houdbaarheidsdatum. Dat zou veel te veel onrust in mijn hoofd brengen, al besef ik wel dat mijn tijd beperkt is. Ik ben een tikkende tijdbom. Dat valt niet te ontkennen, maar ik ben vastberaden om er nog wat moois van te maken! Als je toekomst onzeker is, is elke minuut een geschenk. Ik ben niet bang voor de dood, maar als die dichterbij komt, wil ik geen spijt hebben van dingen die ik niet heb gedaan.’

Ik ben een tikkende tijdbom, maar heb besloten om er nog iets moois van te maken.

‘Toen ik vernam dat ik ongeneeslijk ziek ben, had ik geen andere keuze dan dat vonnis te accepteren. Waar ik wel een keuze in heb, is hoe ik ermee omga. Dat doe ik vooral door van elke dag het allerbeste te maken. De afgelopen jaren waren – ondanks de donkere wolk die boven mijn hoofd hangt – één groot feest. Dankzij mijn zusje en een goede vriendin, die besloten om mijn bucketlist online te publiceren, kon ik tal van dromen verwezenlijken: van puppy’s knuffelen tot zwemmen met dolfijnen, van een girls weekend in Ibiza tot een gokje wagen in Las Vegas en mijn eigen festival (lacht). Maar het hoeven geen grootse dingen te zijn: ik geniet evenveel van een kopje thee met vriendinnen in de zetel.’

Hopen op een kerstmirakel

‘Tijdens de eerste maand van het nieuwe jaar volgt een nieuwe scan. Mijn omgeving en ik blijven hopen op een kerstmirakel. Ik ben realistisch, al geloof ik ook dat sprankeltjes hoop ervoor zorgen dat je altijd iets hebt om voor te vechten. Maar eerst gaan we dubbel en dik genieten van de feestdagen! Ik ben dol op kerst en alles wat daarbij komt kijken. Ik vind het heerlijk om het thuis gezellig te maken met een mooie kerstboom en sfeervolle lampjes. Sinds ik weet dat ik ongeneeslijk ziek ben, vieren we Kerstmis niet anders of meer uitgebreid dan voorheen, maar wel veel bewuster.’

‘Met mijn schoonouders en nichtje gourmetten we of maken we minipizza’s. Geen gedoe, maar wel heel gezellig! Met mijn ouders en zus kruipen we dan weer de zetel in en kijken we – uitgedost met een foute kerstrui – een foute kerstfilm. Eentje die we wellicht al meer dan tien keer hebben gezien, maar dat vind ik juist zo leuk. Daarna duiken we samen de keuken in om een feestmaal op tafel te toveren, het liefst met een lekker flesje wijn erbij! Nu ik chemo krijg, wil mijn smaak weleens anders zijn, dus ik hoop dat het kerstdiner me zal smaken (lacht)!’

Sinds ik weet dat ik ongeneeslijk ziek ben, vieren we Kerstmis veel bewuster.

Met een gouden randje

‘Kerstmis vier ik uiteraard ook met mijn vriendinnen. We trekken lootjes, kopen wat leuks voor elkaar, schrijven gedichtjes om herinneringen op te halen, eten onze buik rond en sluiten onze avond af in een kroeg. Heerlijk! Voor mij zijn de feestdagen vooral heel fijne momenten van samenzijn. Al schiet het op zulke dagen ook weleens door mijn hoofd dat het zomaar mijn laatste kerst kan zijn. Sinds mijn nichtje tweeënhalf jaar geleden werd geboren, realiseer ik me dat nog des te meer… Ik prijs me ontzettend gelukkig dat ik er nog steeds ben. Ik hoop ook dat ik nog heel wat jaren kan meevieren, dat ik mijn nichtje kan wijsmaken dat de Kerstman écht bestaat, om haar enkele jaren later vast wat anders wijs te maken (lacht). Ja, voor mij zijn de feestdagen echt dagen met een gouden randje.’

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Flair 51 van 2019.

Lees ook:

• VIDEO: Nikki gaf haar werkzekerheid in volle coronacrisis op en richtte haar eigen zaak op
• VIDEO: Ellen en Thomas maakten een documentaire over hun strijd tegen endometriose
• Mijn mama/zus/vriendin heeft borstkanker, hoe ga ik hiermee om?