Soms kan je de dingen makkelijker vertellen wanneer je ze neerschrijft. De vriendin van Nathalie is al vier jaar lang een minnares. Nathalie schrijft neer wat ze haar wil vertellen.
‘Volgende maand. Dan verlaat hij volgens jou zijn vrouw en daarbij ook zijn twee kinderen. Daarvan ben je overtuigd, elke maand opnieuw. Al vier jaar lang belooft hij je die volgende maand, dat ene moment waarop je nu al zo lang wacht. Maar ik vrees dat dat moment nooit zal komen.’
‘In het begin gaf ik hem het voordeel van de twijfel, net zoals ik jou dat voordeel gegund heb. Hij was ongelukkig in zijn relatie, ze spraken over een scheiding. Jullie werden halsoverkop verliefd en namen alvast een voorsprong, maar werden ingehaald. Die scheiding kwam er niet. Jullie voorsprong is geëvolueerd naar een ordinaire affaire waarin hij alles heeft wat hij wil. Een vrouw, een gezin en iemand on the side. Tijdens de week is hij er voor jou, tussen de werkuren. Dan genieten jullie van de gestolen momenten. Maar zodra de avond valt of het weekend is, valt ook het doek over jou. Dan zit hij bij zijn gezin en besta jij niet meer. Letterlijk, want dan blokkeert hij zelfs je nummer.’
Ik heb je al vaker gezegd waar het op staat. En je laat het mij zeggen, je luistert en knikt, met je blik naar de grond.
‘Zo bestond je niet toen je een ongeluk kreeg met je wagen. Toen je lastiggevallen werd tijdens een avondje uit. Toen het je verjaardag was. Of toen zij zwanger werd van hun tweede kind. Want ook dat is er gebeurd in die vier jaar. Soms word je boos op hem, wat me hoop geeft. Op die momenten zie je hem namelijk voor wie hij echt is: iemand die geen keuze durft te maken. Iemand die niet voor jou durft te kiezen. Het maakt je vastberaden en het brengt je tot inzicht. Ik heb je al vaak horen zeggen dat het voor jou niet meer hoeft, dat hij je niet waard is als hij niet kan kiezen. Maar je daden volgen je woorden niet. Ik heb je namelijk even vaak van mening zien veranderen als hij plots met bloemen voor je deur staat.’
‘Ik probeer je te begrijpen wanneer je zegt dat er geen weg terug meer is. Na vier jaar geef je het niet meer zo makkelijk op, zeg je. Daarvoor ben je al te lang aan het wachten. Maar ik vraag me dan af waarom je het niet eerder hebt opgegeven? Jouw begrip en respect voor hem zijn eindeloos, maar dat voor jezelf lijkt verdwenen. Als iemand jou had verteld dat jij op een dag vier jaar lang in de rol van minnares zou wachten op iemand, zou je eens hard gelachen hebben. Jij? Een minnares? Nooit. Laat staan dat je zou wachten op iemand. Ondertussen bepaalt hij je leven en jij lijkt het niet door te hebben.’
‘Ik heb je al vaker gezegd waar het op staat. En je laat het mij zeggen, je luistert en knikt, met je blik naar de grond. Schuldbewust, alsof je erkent dat jij net zo min als hij een keuze durft te maken. En na mijn goedbedoelde advies kruip je in je schulp. Telkens opnieuw. ‘Ik weet het’, dat is het enige wat je dan nog uitbrengt. En daarna verzwijg je hem weer voor een week of twee. Soms drie. Tot je moet ventileren of trots die nieuwe oorbellen wil tonen die je van hem gekregen hebt. Dat hij daarmee gewoon weer wat tijd heeft gekocht, wil je niet weten.’
‘Je weet dat hij je pijn doet. Je weet dat hij de keuze niet uit zichzelf gaat maken. Je weet dat er iemand gekwetst gaat worden: hij, zij, maar waarschijnlijk vooral jij. Je weet het. Waarom besef je het dan niet?’
Lees ook:
