Omid (35) werd geboren in Teheran en verhuisde op zijn 26ste naar het Oost-Vlaamse Ronse

Omid (35) werd geboren in Teheran. Als homo riskeert hij de doodstraf in Iran, dus verhuisde hij op zijn 26ste naar het Oost-Vlaamse Ronse. Na 5 jaar verkreeg hij officieel de Belgische nationaliteit. Intussen woont hij in Antwerpen met zijn vriend en werkt hij als make-upartiest voor M.A.C Cosmetics.

‘Mijn jeugd was moeilijk. Ik heb altijd geweten dat ik gay ben, maar in Iran is dat strafbaar. Daar kan je er letterlijk de doodstraf voor krijgen. De laatste jaren is dat vonnis gelukkig niet meer uitgesproken, maar na de revolutie van 1978 vonden er massaal executies plaats. Verschillende kennissen van mij hebben de voorbije jaren nog in de gevangenis gezeten omdat ze gay zijn. Ondanks alles kwam ik op mijn 18de uit de kast. Voor mijn ouders was dat een schok. Ze zijn niet religieus, maar wel traditioneel. Homoseksualiteit is voor hen taboe. Ze konden het dus niet aanvaarden. Ik heb een goede band met mijn familie, maar over mijn geaardheid wordt nooit gesproken.’

‘Op mijn 20ste ben ik als make-upartiest voor televisie beginnen werken in Teheran. Toen is mijn situatie verbeterd. Ik werkte constant samen met Iraanse celebrity’s, dus ik leefde in een glamoureuze bubbel die je niet kan vergelijken met het leven van “gewone” mensen. Maar zelfs in die wereld kwam ik soms in de problemen vanwege mijn seksuele voorkeur. Zo zei een conservatieve acteur ooit dat ik zijn make-up niet mocht doen omdat hij homo’s haatte.’

Eindelijk mezelf

‘Ondanks alles wilde ik niet weg uit Iran, want ik had er mijn familie, mijn vrienden en mijn job. Ik dacht dat ik gelukkig was, totdat ik op vakantie in Turkije een Belgische jongen leerde kennen. De eerste keer dat ik bij hem op bezoek ging, verliep helaas niet zoals gepland. In Iran hadden ze mijn familienaam verkeerd geschreven op mijn visum, dus moest ik een nieuw visum aanvragen. Op de ambassade hebben ze vervolgens de oude versie doorkruist en er simpelweg een andere pagina aan vastgeniet. Toen ik aankwam op Zaventem, werd ik aan de douane tegengehouden op verdenking van valse papieren. Er werden twee agenten bijgehaald, en die behandelden me alsof ik een crimineel was. Ik werd samen met andere “illegale vluchtelingen” zonder eten of drinken in afzondering geplaatst.’

‘Na tien uur kon een van mijn contacten bij de ambassade de situatie uitklaren en werd ik vrijgelaten. Het was december, het was ijskoud en van een metropool als Teheran kwam ik in Ronse terecht. “Is dit nu Europa?” dacht ik. Daarna ging het gelukkig beter, want in België kon ik eindelijk mezelf zijn. Niet lang na die eerste kennismaking zei ik mijn job en schoonheidssalon in Teheran vaarwel en verhuisde ik. Ik kwam aan met een toeristenvisum en heb na drie maanden een verblijfsvergunning aangevraagd. Die werd vrij snel goedgekeurd omdat ik uit een land kom waarin homo’s vervolgd worden. Bovendien was ik met een Belg samen en had ik via hem een tijdelijke job bemachtigd. Pas toen mijn relatie op de klippen liep, besefte ik wat ik allemaal achtergelaten had. Ik moest helemaal opnieuw beginnen: een job zoeken, een appartement vinden, vrienden maken... Dat was moeilijk.’

Ik werd behandeld als een crimineel en werd samen met andere “illegale vluchtelingen” zonder eten of drinken in afzondering geplaatst.

Belgische nationaliteit

‘Ik solliciteerde overal en wilde een appartement huren, maar door mijn roots kreeg ik vaak geen kans. Ik ben toen meteen gestart met een cursus Nederlands aan de universiteit van Gent. Ondertussen leefde ik noodgedwongen van een uitkering en zocht ik volop naar een job in Antwerpen, want sinds mijn eerste bezoek aan die stad was ik verliefd! Na lang zoeken vond ik werk in een kledingwinkel. Ik verhuisde diezelfde maand. Nu ben ik make-upartiest bij M.A.C Cosmetics en doe ik weer wat ik het liefst doe. Na vijf jaar in België vroeg ik de Belgische nationaliteit aan. Om die te krijgen, moet je de taal spreken, een inburgeringscursus volgen en een job hebben. Aan die voorwaarden voldeed ik. Ik deed mijn aanvraag in augustus 2016, en op 28 oktober mocht ik mijn Belgische identiteitskaart afhalen op het stadhuis. Er zijn mensen die jaren moeten wachten op papieren of zelfs nooit asiel krijgen, dus ik heb geluk gehad.’

‘Helaas krijg je als buitenlander wel af en toe te maken met racisme. Sommige mensen doen alsof ze me niet verstaan omdat ik met een accent praat, en als ik naar het Engels overschakel, vragen ze me hoe lang ik hier al woon en of het geen tijd wordt dat ik Nederlands leer. Ook toen ik een hele tijd geleden naar een Kortrijkse club ging voor de verjaardag van een vriendin kreeg ik met racisme te maken. In totaal waren we met een groep van elf personen. Alle tien mochten ze binnen, maar mij hebben ze de toegang tot de club geweigerd. Omdat ik geen Belg was, mocht ik er volgens de clubregels niet komen. Toen ik vervolgens met de politie ging praten, kreeg ik hetzelfde antwoord. Het waren de regels van de club en dus mocht ik er simpelweg niet binnen. Noodgedwongen ging ik terug naar huis en het was lang geleden dat ik me nog zo slecht gevoeld heb. Voor hen blijf ik een buitenlander, maar toch word ik hier minder gediscrimineerd dan in mijn thuisland.’

Gay, allochtoon, moslim

‘Toen extreemrechts tijdens de laatste verkiezingen als winnaar uit de bus kwam, was ik wel bang. In de ogen van de goegemeente ben ik gay, allochtoon en moslim, al ben ik absoluut niet gelovig. Ik vertegenwoordig alles waartegen bepaalde partijen gekant zijn. Mijn vriend heeft me moeten kalmeren. De politiek in mijn geboorteland volg ik niet, want als ik naar het nieuws kijk, word ik ongelukkig. Het enige wat ik mis aan Iran, zijn vrienden, familie en de geweldige partyscene. In het begin miste ik ook de Iraanse keuken, maar nu ben ik het Belgische eten gewoon. Mijn favoriete gerechten zijn stoofvlees en witloof met kaas en ham uit de oven (lacht). Als ik naar het buitenland reis, mis ik Antwerpen, want dat is mijn thuis. Ik doe alles wat een Belg doet, maar hoe ik me voel? Dat is een moeilijke vraag. Ik voel me niet Belgisch of Iraans, maar gewoon mens.’

Lees ook:

• Serine Ayari (28): ‘Weinig vrouwen houden comedy vol. De bedreigingen en haters maken het moeilijk’
• VIDEO: Nikki gaf haar werkzekerheid in volle coronacrisis op en richtte haar eigen zaak op
• VIDEO: Ellen en Thomas maakten een documentaire over hun strijd tegen endometriose