Lezeres Selena (29) dacht dat ze met Andy de liefde van haar leven had gevonden, maar moest tijdens hun relatie meermaals onderduiken in een vluchthuis vanwege partnergeweld. Tijdens haar laatste opname zette ze Andy definitief aan de deur.
‘Andy en ik, dat was in eerste instantie grote liefde. Zes jaar geleden stapte hij binnen bij de bakkerij waar ik destijds als verkoopster werkte. Ik was toen nog samen met Kristof – de vader van zoontje Matz, die vandaag negen jaar is – maar onze relatie verliep al een tijdje niet goed. Andy had op dat moment een relatie met een collega van mij. Hij was dus verboden terrein, al vond ik hem stiekem heel leuk. Andy had gevoel voor humor en met zijn helderblauwe ogen had hij ook zijn uiterlijk mee. Ik kon wel in die ogen verdrinken, maar daar bleef het bij. Zodra ik ergens anders begon te werken, verloor ik Andy uit het oog. Tot ik een tijdje later, toen Kristof en ik al uit elkaar waren, Andy zag voorbijwandelen in een winkelstraat in Mechelen. Mijn hart maakte een sprongetje en in mijn enthousiasme stapte ik naar hem toe. Hij herinnerde zich me nog en toen ik vroeg hoe het met hem ging, liet hij vallen dat hij opnieuw vrijgezel was.’
Hij of mijn moeder
‘Andy en ik hingen aan elkaars lippen. We geraakten maar niet uitgepraat. Het klikte gewoon, en omdat ik hem beter wilde leren kennen, nodigde ik hem diezelfde avond uit op mijn appartement voor een pizzadate. Sindsdien week Andy eigenlijk niet meer van mijn zijde. Al onze vrije momenten brachten we samen door, en dat vond ik helemaal niet erg. Ik was op slag verliefd en Andy leek een doodnormale man die het goed bedoelde. Hij was een goede pluspapa voor Matz. Ik zag er dan ook geen graten in dat hij vrijwel meteen bij me introk. Ik was graag in zijn gezelschap en zag een toekomst met Andy, maar stilletjes aan begon hij mijn doen en laten te bepalen. Als ik met mijn mama wilde afspreken, stak Andy daar meestal een stokje voor. Hij vond dat ik te veel contact had met haar. Dat kon hij niet verdragen, zeker niet omdat ze niet achter onze relatie stond. Vanaf het eerste moment dat mama Andy ontmoette, was ze al geen fan van hem. Ze vond Andy een foute gast en probeerde me voor hem te waarschuwen, maar daar had ik geen oren naar. Ik zat met mijn hoofd in de wolken. Voor mij was Andy de ideale man, al zette hij me voor het blok: mijn moeder of hij.’
Na die eerste mep dacht ik dat het bij die ene keer zou blijven én dat ik het had verdiend. Dat zei Andy ook.
‘Liefde maakt blind... Ik koos voor Andy en verbrak het contact met mijn familie en het merendeel van mijn vrienden. Naarmate onze relatie vorderde, begon Andy meer en meer te drinken. Telkens als hij alcohol dronk, zette hij me aan om ook een glas te nuttigen. Ik zag het er kwaad niet echt van in. Het leek onschuldig, maar zo ben ik ook aan de drugs geraakt. Andy was niet vies van marihuana en cocaïne. “Probeer het eens”, zei hij dan, wat ik op den duur daadwerkelijk deed. Wanneer Andy niet dronken was of geen drugs gebruikte, was hij een crème van een vent, maar als hij onder invloed was, veranderde de blik in zijn ogen en kreeg hij losse handjes. (stil) Na die eerste mep dacht ik dat het bij die ene keer zou blijven, en dat ik het wel had verdiend. Dat zei Andy toen ook. Ik was zo verliefd dat ik hem keer op keer op zijn woord geloofde, en voor ik het besefte, zat ik vast in een spiraal van huiselijk geweld. Het zou nog jaren duren voor ik dat zelf zou inzien, al danste ik op den duur naar zijn pijpen omdat ik schrik had om iets fout te doen en het daarna te bekopen.’
Twee flessen wodka en een joint
‘We waren nog geen jaar samen toen het op een avond serieus uit de hand liep. Eerder die dag had ik aan de schoolpoort de papa van Matz gezien, met wie ik co-ouderschap had. Hij zei dat hij onze relatie nieuw leven wilde inblazen en probeerde me te kussen. Ik was in paniek toen ik thuiskwam, al zweeg ik in eerste instantie. Ik probeerde mijn gedachten te verzetten, maar ik kon aan niets anders denken. Ik kon het niet langer tegen Andy verzwijgen en lichtte hem met een bang hartje in. Hij had die avond alweer drugs gebruikt en was in alle staten. Andy dwong me om Kristof met een excuus naar het appartement te lokken. Ik werd verplicht om mijn ex te sturen dat ik hem terug wilde en dat Andy de deur uit was.’
Ik besefte steeds meer dat Andy mij niet goed behandelde, en toch kon ik hem niet loslaten.
‘Nog geen 10 minuten later belde Kristof aan. Ik liet hem binnen terwijl Andy zich in de badkamer verstopte. Twee flessen wodka en een joint van Andy lagen nog op de koffietafel. Toen mijn ex dat zag, zei hij daar meteen wat van, zeker omdat Matz die avond bij ons verbleef. Op dat moment stormde Andy uit de badkamer en vloog hij als een beest op Kristof, met alle gevolgen van dien. In een mum van tijd was onze woonkamer een bloedbad. Nadat Kristof zijn kans zag om te vluchten, keerde Andy zich tegen mij. Hij pakte me vast, sloeg mijn hoofd tegen de muur, schold me uit voor slet en zei dat het allemaal mijn schuld was.’
Hoederecht kwijt
‘Die avond had verregaande gevolgen, want Kristof stapte meteen naar de politie. Niet veel later werden Andy, Matz en ik meegenomen naar het politiebureau, waar ik mijn mama – die ik al drie maanden niet had gezien – terugzag. Voor ik mijn verklaring kon afleggen, moest ik Matz aan mijn moeder geven. “Mama ziet je straks terug”, zei ik tegen mijn zoontje, maar dat is niet meer gebeurd. (begint te wenen) Sinds die avond ben ik het hoederecht over Matz kwijt. Mijn wereld stortte in, terwijl Andy de situatie minimaliseerde. “Je kleine komt wel terug”, zei hij dan. (stil) Of: “Het is je mama haar schuld dat ze hem hebben afgepakt.” Ik mocht geen verdriet hebben, maar ondanks alles bleef ik hem zo trouw als een hond. Pas na het zoveelste incident besefte ik voor het eerst dat het zo écht niet verder kon. Ik was jarig en mijn mama – bij wie Matz om de twee weken verbleef – wilde als cadeau een ontmoeting regelen met mijn zoontje. Het was lang geleden dat ik nog zo gelukkig was. Maar wat deed Andy toen hij dat nieuws vernam? Hij sloot me op in huis, zodat ik geen kant op kon en Matz toch niet zag. (stil) Toen trok ik aan de alarmbel, voor het eerst. Ik verwittigde mijn moeder, die zei dat ik mijn koffer moest pakken. Niet veel later kwam ze me onder politiebegeleiding ophalen, om me vervolgens onder te brengen in het vluchthuis van Mechelen.’
In het weekend, wanneer er geen begeleiding was, ontsnapte ik stiekem uit het vluchthuis naar Andy, die ik zo miste.
‘Andy had geen flauw idee waar ik verbleef, al hadden we nog wel contact via sociale media. Hij beloofde dat hij me beter zou behandelen, dat hij zou veranderen en zorgzamer zou zijn. Ik gaf me niet zomaar gewonnen, maar uiteindelijk keerde ik na twee maanden terug. Hij woonde in mijn appartement en ik wilde hem op zijn woord geloven, dus blies ik onze relatie nieuw leven in. Had ik dat maar niet gedaan. Het ging even beter tussen ons, maar na een tijdje herviel hij in oude gewoontes. Ik besefte steeds meer dat Andy mij niet goed behandelde, en toch kon ik hem niet loslaten. Ik bleef maar vechten voor onze relatie.’
Een tweeling
‘Ons leven ging verder. Andy en ik kregen in het najaar van 2015 een tweeling. Een ongeplande zwangerschap, al hoopte ik opnieuw dat dat onze relatie zou redden. Niets was minder waar. In maart 2018 bleef het niet alleen bij emotioneel en fysiek geweld, maar kwamen er ook al messen bij kijken. Ik zag in dat ik ook Anais en Mathias zou kunnen verliezen, net zoals ik Matz kwijt was. Ik moest voorgoed uit deze situatie zien te geraken en nam contact op met het CAW. Breken met Andy kon ik nog niet, maar ik kon er wel voor zorgen dat ik de eerste stappen zette. Omdat er niet meteen plaats was, logeerde ik een aantal nachten bij een vriendin, tot het verlossende telefoontje kwam dat er plaats was in het vluchthuis van Leuven. Dat was schrikken, want ik was nog nooit in Leuven geweest. (lacht) Ik was verdrietig omdat ik uit mijn vertrouwde omgeving werd weggetrokken, maar het was de enige optie om bij Andy te vertrekken.’
Met acht vrouwen en tien kinderen onder één dak wonen, is niet makkelijk. Maar we hadden ook steun aan elkaar.
‘Ik herinner me nog dat ik met een volle valies arriveerde in het station van Leuven. Ann, mijn begeleidster in Leuven, kwam me ophalen en bracht me naar een huis op een onbekende en veilige locatie. Bij aankomst stelde ze me voor aan de andere bewoners, zeven vrouwen van verschillende leeftijden en nationaliteiten, met wie ik de komende tijd onder één dak zou leven. Toen Ann me naar mijn kamer bracht, werd het me te veel. Ik miste mijn kinderen, die nog bij mijn vriendin verbleven. Het liefst wilde ik mijn spullen pakken en de eerste trein naar huis nemen, maar ik nam me voor om er het beste van te maken en zou de tweeling ophalen zodra het kon.’
Slechte moeder
‘De eerste dagen in het vluchthuis had ik weinig contact met de andere bewoners. Ik dacht nog te veel aan Andy, zelfs in die mate dat ik in het weekend – wanneer er geen begeleiding was – stiekem naar huis keerde om aan onze relatie te werken. Iedere zondag, wanneer het tijd was om terug naar Leuven te keren, smeekte Andy me om weer bij hem te komen wonen. Hij hield me niet tegen als ik vertrok, maar probeerde me wel met smoesjes terug te lokken. Ongeveer een maand hebben we zo een kat-en-muisspelletje gespeeld. Tot mijn relatie een absoluut dieptepunt bereikte. Omdat Andy de papa van Anais en Mathias is en we ook officieel nog een koppel waren, verbleven ze in het weekend soms nog bij hem. Op een dag liep het zo uit de hand dat hij me dwong tot seks en daarna in slaap viel in de zetel met een brandende sigaret. Mijn kinderen liepen echt gevaar. Het was voor mij de druppel: ik kleedde hen aan, nam hen mee en trok de deur voorgoed achter me dicht.’
Ik woon nu met de tweeling op een appartementje. Ik heb geen contact meer met Andy en hij heeft geen idee waar we wonen.
‘Bij aankomst in Leuven heb ik alles opgebiecht aan An, en sindsdien ben ik vastberaden om aan mijn toekomst te werken. De steun van mijn medebewoners deed veel. Omdat we min of meer in dezelfde situatie zaten, begrepen we elkaar als geen ander. Maar een verblijf in een vluchthuis is geen lachertje. Met zeven andere vrouwen en tien kinderen onder één dak wonen, is niet makkelijk. Voor mij was het er soms te druk, maar in het vluchthuis had ik tenminste het gevoel dat mijn kinderen veilig waren. Ik heb mijn opname met ups en downs beleefd. Tijdens mijn tijd in Leuven kwam ik amper buiten. Ik had geen schrik, maar keek toch altijd goed rond, want Andy was wel in staat om heel Leuven te doorzoeken. De tweeling vroeg ook regelmatig naar hun papa, dus ik werd ook nog eens met schuldgevoelens geconfronteerd.’
‘Ik voelde me een slechte moeder. Hoe ben ik in godsnaam in deze situatie beland? Waarom liet ik het zo ver komen en zag ik niet in dat Andy een narcist is? Anais en Mathias waren toen 2,5 jaar en gelukkig nog te klein om de situatie ten volle te begrijpen. Na de paasvakantie gingen ze tot aan de zomervakantie naar een kleuterschool in Leuven. Tijdens de zomermaanden bracht ik ze af en toe naar de kinderopvang, zodat ik een appartement kon zoeken en een beetje tot rust kon komen. Ze hebben hun tijd in het vluchthuis relatief goed ervaren, al vonden ze het wel spijtig om de kindjes van de andere bewoonsters – die intussen hun speelkameraadjes waren – te zien vertrekken en weer andere gezichten te verwelkomen.’
Touwtjes weer in handen
‘Sinds september 2018 sta ik weer op eigen benen. Ik woon met Anais en Mathias op een appartementje. Ik heb geen contact meer met Andy en hij heeft ook geen flauw idee waar we wonen. Door de rechtbank werd er een contactverbod opgelegd. Gelukkig maar, want anders zou Andy recht hebben om te weten waar zijn kinderen wonen. Ik heb het gevoel dat ik stilaan weer de touwtjes van mijn leven in handen heb, maar de afgelopen jaren en maanden waren niet makkelijk. Het hoederecht over mijn oudste zoon ben ik nog steeds kwijt. Hij woont bij zijn grootouders, de ouders van Kristof. Ik onderneem wel stapjes om Matz terug te krijgen. Sinds een tijdje skypen we elke woensdagnamiddag, maar ik mag hem nog niet in het echt zien. Over een paar maanden wordt de situatie herbekeken door Kinderwelzijn en als er een positieve evaluatie volgt, zal ik Matz mogen zien in een bezoekersruimte, onder begeleiding.’
‘Voor Andy in mijn leven kwam, had ik veel zelfvertrouwen en werd ik omringd met goede vrienden. Ik was een goedlachs type, was hecht met mijn familie en mijn rekeningen werden op tijd betaald. Door Andy ben ik momenteel een schim van mezelf en zit ik vandaag in de schuldbemiddeling. Wat er gebeurd is, draag ik voor de rest van mijn dagen met me mee. Aan al die vrouwen die mijn situatie zouden herkennen: maak dat je weg bent. Zoek hulp voor het te laat is. Ik weet zeker dat als ik bij Andy was gebleven, hij mij of ik hem op een dag had gedood. Ik ben zes jaar bij hem gebleven. Dat is lang, maar ik ben ervan overtuigd dat ik zonder hem eindelijk iets moois van mijn leven kan maken.’
Heb je nood na het lezen van dit artikel nood aan een warme babbel of wil je met iemand praten? Dat kan, gratis en anoniem. Op www.tele-onthaal.be kan je chatten, bellen kan op het nummer 106.
Lees ook:
