Zelden gaan mensen zo warm met elkaar om en zijn familiemomenten zo belangrijk als met Kerstmis. Tot oud zeer, opgekropte frustraties of zinderende familieruzies plots de bovenhand halen. Dan barst, net zoals bij Kristien (28), ook aan de (virtuele) kersttafel of rond de vuurkorf weleens de bom.
‘Ik kom uit een grote familie, maar in de loop van het jaar zien we elkaar weinig. Kerstavond was het enige moment dat we met z’n allen samen aan tafel schoven. Een familiemoment waar ik als kind ieder jaar naar aftelde. Al van kinds af aan ben ik een grote kerstliefhebber en geniet ik van alles wat daarbij komt kijken. Aan papa’s kant werd kerst nooit uitbundig gevierd. Daarom keek ik er altijd naar uit om die dagen bij de familie van mama te kunnen doorbrengen en met hen kerstavond te kunnen vieren. Samen eten, pakjes uitdelen onder elkaar, gezelschapsspelletjes spelen… Kerstavond werd bij ons heel traditioneel gevierd en kende altijd een hoogtepunt toen we met z’n allen in de tuin naar het vuurwerk keken. Tot mijn dertiende was kerstavond altijd een heel gezellig familiemoment. Daarna is het voor mij nooit meer hetzelfde geweest.’
Aan de grond genageld
‘Op mijn dertiende werd ik aangerand door mijn nonkel, de broer van mijn mama. Een vreselijk moment, dat ik nooit helemaal te boven ben gekomen. Maar dat mijn moeder haar broer relatief snel vergaf. Als ik wist dat hij bij haar langskwam, liet ik mij niet zien. Ik ging elke mogelijke confrontatie met hem uit de weg en wilde niets meer met hem te maken hebben. Mijn moeder wist dat en respecteerde het, tot ik vijf jaar geleden, op kerstavond bij haar aankwam. Ik zag meteen dat er twee borden extra op tafel stonden.’
Toen hij steeds meer tegen mij in begon te gaan, en het zelfs tot een discussie kwam tussen ons, werd het me te veel.
‘Omdat de band met mijn moeder al lang niet meer was wat hij ooit is geweest, stelde ik geen vragen. Misschien had ze gewoon een bevriend koppel uitgenodigd. Maar toen werd er aangebeld, en van in de hal herkende ik al zijn stem. Mijn haar kwam recht te staan en ik stond aan de grond genageld. Mijn moeder zag mijn reactie, kwam onmiddellijk naar me toe en zei dat het ondertussen tien jaar geleden was, en het tijd werd dat ook ik de strijdbijl zou begraven. Ik wist niet wat ik hoorde, en toen hij twee seconden later voor me stond en mij heel zelfverzekerd begroette, kon ik geen woord uitbrengen.’
Nog nooit zo eenzaam geweest
‘Tijdens het aperitief zat ik er als verlamd bij, alsof een grote angst mijn functioneren volledig had overgenomen. Maar eenmaal aan tafel probeerde ik toch deel te nemen aan de gespreken, om de lieve vrede te bewaren. Maar toen hij steeds meer tegen mij in begon te gaan, en het zelfs tot een discussie kwam tussen ons, werd het me te veel. Nog tijdens het voorgerecht ben ik opgestaan, heb ik gezegd dat ik dit niet meer kon verdragen en heb ik een taxi gebeld. Heel even dacht ik dat mijn moeder me zou proberen over te halen om te blijven, maar dat deed ze niet. Tien minuten later is de taxi gearriveerd, en heb ik kerstavond verder in mijn eentje doorgebracht, bij mij thuis in mijn eigen zetel. Nooit heb ik me zo eenzaam en alleen gevoeld als toen. Ik kon onmogelijk begrijpen waarom mijn moeder hem had uitgenodigd, wetende hoe ik mij tegenover hem voelde. En ik kon maar niet vatten dat mijn eigen moeder mij naar huis liet gaan in plaats van hem de deur te wijzen.’
Alsof er niets was gebeurd
‘Wekenlang heb ik niets van mijn moeder gehoord. Daarna kwam ik haar toevallig tegen en deed ze alsof er niets was gebeurd. Dat was het mooiste bewijs voor mij dat het tussen ons nooit helemaal terug goed zal komen. Vandaag vier ik kerst met mijn man en onze kindjes. Met mijn moeder hou ik alleen nog contact omdat ze nu eenmaal de grootmoeder is van mijn kinderen. Ik hou nog altijd van kerst en maak het in die periode thuis altijd extra gezellig voor mijn gezin. Maar kerstavond is voor mij niet meer wat het ooit is geweest.’
Lees ook:
