Sadhana (20): ‘Af en toe steek ik een kaarsje aan voor de persoon die me een nieuwe lever schonk’

‘Ga ik dood of zo? Dat heb ik op een bepaald moment aan mijn mama gevraagd. Ik was zestien toen ik plots heel erg ziek werd. Enkele dagen heb ik tussen leven en dood gezweefd, omdat mijn lever het begaf en stilaan ook mijn andere organen begonnen uit te vallen. Heel af en toe kwam ik even bij bewustzijn, maar ik besefte totaal niet hoe erg ik eraan toe was. Voor mijn ouders en zus moet het vreselijk geweest zijn, omdat ze niet wisten of ik het zou halen. De dokters vonden ook niet precies waarom ik er zo slecht aan toe was, ze wisten alleen dat ik heel snel een nieuwe lever nodig had, of ik zou het niet overleven.’

Had mijn mama nog enkele uren gewacht om me naar het ziekenhuis te brengen, dan was ik er nu niet meer geweest.

‘Het begon met een banale keelontsteking, waarvoor ik antibiotica moest nemen. Blijkbaar ben ik er allergisch voor en dat wist ik toen nog niet. Omdat ik daarna hevige buikpijn had, moest ik ook nog pijnstillers nemen. De huisarts dacht dat ik gewoon een fikse buikgriep had, maar waarschijnlijk is het de combinatie van medicijnen geweest die me zo ziek heeft gemaakt. De volgende dag kon ik mijn bed niet meer uit van de pijn! Omdat ik af en toe het bewustzijn begon te verliezen, besloot mijn mama me naar het ziekenhuis te brengen. Gelukkig maar, want had ze nog enkele uren gewacht, dan was ik er nu niet meer geweest. Gek hè, het ene moment ben je een gezond en levendig meisje van zestien, het volgende moment lig je doodziek op intensieve zorgen.’

No alcohol, no party

‘Toen duidelijk werd dat ik een nieuwe lever nodig had, heeft mijn mama aangeboden een stukje van de hare te geven. Ze waren al bezig met de tests om te zien of ze een match was, toen bleek dat er een donor gevonden was. Heel snel dus, maar voor mij net op tijd. In de nacht van 31 maart op 1 april 2014 werd ik geopereerd en kreeg ik een nieuwe lever. Toen ik wakker werd, wist ik niet eens wat er gebeurd was! Pas toen ik de grote wonde op mijn buik zag, had ik door dat ik getransplanteerd was.’

‘Drie weken heb ik nog in het ziekenhuis gelegen. Alles heb ik opnieuw moeten leren: stappen, eten... Daarna heb ik nog maanden thuis gezeten. Ik moest heel hygiënisch leven en mocht nergens naartoe. De minste infectie zou mijn nieuwe lever in gevaar kunnen brengen. Ook nu zijn er dingen waarop ik moet letten: ik mag bepaalde soorten fruit niet eten en ik mag geen alcohol drinken. In het begin had ik het daar moeilijk mee. Ik ging niet meer naar feestjes, gewoon omdat het niet fijn is als je de enige bent die geen alcohol mag. Maar nu ben ik het gewend, en verder leid ik een erg normaal leven.’

Haal zo’n donorkaart!

‘De wetgeving bepaalt dat je niet mag weten van wie je nieuwe orgaan komt, dus ik weet niet wie de donor is. Maar ik weet wél dat ik die persoon heel erg dankbaar ben. Af en toe steek ik nog een kaarsje voor hem aan. Zonder hem had ik het niet meer kunnen navertellen... Daarom vind ik het nu ook zó belangrijk om over orgaandonatie te spreken. Zo ben ik mijn verhaal al gaan vertellen op een middelbare school, voor een klas vol stoere jongens, maar ik denk wel dat ik hen heb kunnen raken, net omdat ik zelf nog zo jong ben.’

Elk jaar op 1 april vier ik samen met mijn gezin mijn tweede verjaardag: de dag dat ik getransplanteerd werd.

‘Vroeger stond ik er totaal niet bij stil. Welk meisje van zestien doet dat wel? Maar het is zó belangrijk om mensen te informeren en ervoor te zorgen dat ze zich laten registreren. Mijn mama heeft intussen zo’n donorkaartje, en een goede vriendin ook. Elk jaar vieren we de dag van mijn transplantatie, dan gaan we eten met het hele gezin én krijg ik cadeautjes. We beschouwen die eerste april een beetje als mijn tweede verjaardag. Mijn nieuwe lever is sterk, en kan zeker lang mee, zeggen de dokters. En als er één ding is dat ik geleerd heb door mijn transplantatie, dan is het wel dat ik van élke dag wil genieten.’

Tekst: Barbara De Coninck