Een posttraumatische stressstoornis wordt vaak gelinkt aan oorlogen en/of aanslagen, maar het is een stoornis die veel meer gezichten heeft. Sandra (30) vertelt hoe zij PTSS kreeg en beleeft.
‘In april 2017 ontdekte ik dat ik zwanger was. Mijn man en ik waren dolgelukkig, al waren we ook voorzichtig. Het was namelijk niet onze eerste positieve zwangerschapstest, maar telkens was ons geluk van korte duur.’
‘Gelukkig verliep het deze keer wel zoals het hoort, tot ik tijdens de zevende week van mijn zwangerschap last kreeg van allerlei kwaaltjes. Ik was constant misselijk en vanaf de zestiende week kreeg ik ook te maken met bekkeninstabiliteit, waardoor ik op 27 weken niet meer in staat was om te werken. Het vooruitzicht om het rustig aan te doen tot ik moest bevallen, was – voor iemand die een doener is – allesbehalve fijn.’
‘Maar ik bleef maar sukkelen met mijn gezondheid. Ik rustte voldoende, maar werd alleen zieker. Ik had het benauwd, bleef maar overgeven, had veel hoofdpijn en kon geen prikkels meer verdragen.’
Doodziek
‘Acht weken voor mijn uitgerekende datum werd ik opgenomen met een veel te hoge bloeddruk. In het ziekenhuis hebben ze allerlei dingen geprobeerd om mijn bloeddruk op een normaal niveau te krijgen. Na een week was ik voldoende stabiel en mocht ik naar huis, maar de volgende dag lag ik al opnieuw in het ziekenhuis met een nog veel hogere bloeddruk. Nadat ik van kop tot teen werd onderzocht, werd pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging, red.) en zwangerschapscholestase vastgesteld.’
‘Omdat de kans bestond dat de baby vroeger ter wereld zou komen en ik maar achteruit bleef gaan, besloten de dokters me aan een magnesiuminfuus te leggen, maar daar werd ik doodziek van. Het leek alsof mijn lijf in brand stond. Vanaf dat moment werd ik heel angstig en voelde ik de baby ook steeds minder bewegen. Ik was als de dood om mijn kindje te verliezen, maar ook mezelf.’
Horrorscenario’s
‘Mijn lichaam begon het op te geven. De bloedvaatjes in mijn ogen, neus en tandvlees waren gesprongen en ik had pijn in mijn hartstreek. Nadat uit een echo was gebleken dat de baby het ook niet zo goed stelde, werd besloten om de bevalling in te leiden. Ik was toen net geen 35 weken ver.’
‘Jammer genoeg werd mijn bevalling een traumatische ervaring. Om een lang verhaal kort te maken: het verlosteam dacht dat het wel even zou duren, maar het ging plots zo snel dat ik de verloskamer niet heb gehaald. Mijn gynaecoloog en de kinderarts waren niet aanwezig op het ogenblik dat ik beviel. Ik herinner me vooral de chaos en de mensen die half in paniek kwamen aanrennen. Ik bleef maar denken: ik kan en mag nu niet bevallen. Ik dacht aan allerlei horrorscenario’s en had enorm veel schrik dat ik zou doodbloeden. Bovendien was het een vroeggeboorte, wat me sowieso automatisch al zorgen baarde. Door de drukte en de chaos hoorde ik mijn pasgeboren zoontje niet eens huilen.’
Scherpe randjes verzacht
‘Luca stelde het gezien de omstandigheden goed, met mij ging het een pak minder. Zodra Luca en ik naar huis mochten, werd ik zo goed als elke nacht al gillend wakker. Ik was extreem bezorgd en controleerde constant of Luca nog ademde. Mijn gedrag veranderde ook. Ik was futloos, kon niet veel meer verdragen en vond het moeilijk om een band met mijn zoontje op te bouwen.’
‘Drie maanden na de bevalling trok mijn man aan de alarmbel en nam hij me mee naar een psycholoog. Daar viel de diagnose van PTSS, het gevolg van mijn zwangerschap en bevalling. Dankzij antidepressiva, therapie en EDMR heb ik het intussen allemaal een plekje kunnen geven. Door middel van EMDR heb ik ontdekt dat Luca wel huilde toen hij werd geboren, maar dat zat door de chaos zo ver weggestopt. EDMR heeft de scherpe randjes verzacht. Ik ben nog niet mijn oude zelve, maar ik ga de goeie richting uit en weet dat ik het wel zal redden.’
Meer straffe PTSS-verhalen:
