Je bent misselijk, krijgt trek in vreemde dingen en ziet je buik elke dag dikker worden. Of toch niet? Sandra had helemaal niet door dat ze al maanden zwanger was. Ze is nu 29, single en mama van een zoontje van vier.
‘Ik dacht dat ik kanker had. Daar was ik zeker van. Toen de gynaecoloog me vertelde dat ik zwanger was, vroeg ik of ik zou sterven, totaal niet beseffend wat hij me net had gezegd. Ik dacht écht dat hij me had verteld dat ik kanker had. “Wat? Dood?” reageerde hij. “Je wordt mama. Daarvan ga je normaal gezien niet dood”, lachte hij. Het klinkt hard, maar heel eerlijk: ik had op dat moment liever het verdict kanker gekregen…’
‘Huilend liep ik naar buiten bij de gynaecoloog’
‘Zwanger zijn was het laatste wat ik wilde. Bijna zeven maanden zwanger zijn, was dan helemaal een shock, natuurlijk. Mijn vriend, met wie ik amper een jaar samen was, wilde geen kind, daar was hij van in het begin van onze relatie heel duidelijk in geweest. Hoe moest ik hem dit uitleggen? Hoe moest ik vertellen dat hij papa zou worden, en dat al over een dikke twee maanden? Huilend ben ik naar buiten gelopen bij de gynaecoloog. Ik was bij hem voor een controle, ik had dit totaal niet zien aankomen. Ik was echt in paniek. Uren heb ik rondgelopen in de stad, ik durfde niet eens naar huis te gaan. Ik begreep niet hoe het kon dat ik zwanger was geworden. Ik snapte niet dat mij dit overkwam.’
Hij was vrij jong vader geworden van een tweeling, en het contact met zijn ex was op z’n minst verzuurd te noemen. Hij moest echt knokken om zijn kinderen te zien.
‘Mijn vriend was vijf jaar ouder dan ik en had al een leven achter de rug toen ik hem leerde kennen. Hij was vrij jong vader geworden van een tweeling, en het contact met zijn ex was op z’n minst verzuurd te noemen. Hij moest echt knokken om zijn kinderen te zien. Als hij ze een dag per maand bij zich had, was het veel. Toen ik hem leerde kennen, zat hij vol boosheid en wrok. Verliefd worden wilde hij niet, want hij wilde zich nooit meer zo hechten aan iemand, zei hij me. Waardoor ik nog verliefder werd…’
‘Maanden hadden we een knipperlichtrelatie, tot ik er genoeg van had en het uitmaakte. Toen leek Sven eindelijk te kunnen toegeven dat hij van me hield en werden we een echt koppel. Maar kinderen wilde hij niet meer. “Ik zou het begrijpen als je van me wegging, maar ik heb twee kinderen en ik wil er nooit meer opnieuw aan beginnen”, zei hij. En dat was oké voor mij. Ik hield zo veel van Sven, die opoffering wilde ik voor hem maken. Onze liefde was genoeg voor mij. Natuurlijk was dat naïef, maar ik had maanden voor die man gevochten, dus ik had op dat moment niet het gevoel dat ik ooit méér nodig zou hebben.’
Ik voelde me ongelooflijk gelukkig. Tot ik een jaar later op controle ging voor mijn spiraaltje en de gynaecoloog me het “heuglijke” nieuws vertelde…
‘Ik liet een spiraaltje plaatsen, en daarmee was het probleem voor mij opgelost. Sven en ik waren oprecht gelukkig samen. We genoten van elkaar en van het leven. Samen op stap, een weekendje weg, een avond naar een concert, de sterren van de hemel vrijen… Ik voelde me ongelooflijk gelukkig. Tot ik een jaar later op controle ging voor mijn spiraaltje en de gynaecoloog me het “heuglijke” nieuws vertelde…’
Lees ook:
