Sandy (27) heeft 25.000 euro schulden waar haar vriend niks van afweet

‘Een paar weken geleden zaten Matthias en ik op een terrasje. Ik genoot van de zon, de aanblik van mijn superlief en het gevoel van vrijheid op dat moment. En toen zei Matthias: “Misschien moeten we gaan samenwonen.” Ik verslikte me in mijn drankje en wist niet wat te zeggen. Matthias nam het verkeerd op – hij dacht waarschijnlijk dat ik het te snel vond om te gaan samenwonen. Terwijl ik niets liever zou willen. Het is een fantastische man, we hebben echt een heel leuke tijd samen, we zijn nu bijna een jaar samen, het zou perfect kunnen zijn. Alleen heb ik schulden. Schulden waar Matthias niets van afweet…’

Mijn ex en ik kenden elkaar drie jaar. Sinds anderhalf jaar hadden we ons eigen huis, hij nam de administratie voor zijn rekening.

‘Mijn ex – laten we hem maar gewoon Ex noemen – was een ramp met geld. Dat wist ik niet, tot het te laat was. Ex en ik kenden elkaar drie jaar, sinds anderhalf jaar hadden we ons eigen huis, hij nam de administratie voor zijn rekening. Ik ben zelf niet al te goed met paperassen, dus toen hij zei dat hij dat allemaal wel zou doen, vond ik dat super. We hadden een gezamenlijke rekening, al keek ik daar amper op. Als ik iets nodig had, kocht ik het gewoon. Sparen deed Ex, net als de rekeningen betalen. Of dat dacht ik toch…’

Al mijn geld: weg!

‘Toen ik op een gegeven moment in de winkel wilde betalen, deed mijn kaart het niet. Saldo ontoereikend, zei het bakje. ‘Dat kan helemaal niet’, zei ik met een rood hoofd. Gegeneerd belde ik naar Ex, om te zeggen dat er iets mis was met mijn bankkaart. Foeterend op de bank liep ik naar mijn wagen. Ex zei amper iets aan de telefoon, al lette ik daar op dat moment niet op. Dat gebeurde pas toen ik thuiskwam. Ik vroeg hem om zijn kaart, zodat ik de boodschappen alsnog kon gaan halen. “Mijn kaart zal ook niet werken”, zei hij. Ik snapte er niks van. Twee kaarten die het niet doen, dat kon toch helemaal niet? ‘Er staat niets meer op onze rekening’, zei hij. Geïrriteerd reageerde ik dat hij minder gadgets moest kopen. Dat we het daar later nog over zouden hebben, maar dat hij nu even geld moest overschrijven van onze spaarrekening, zodat ik naar de winkel kon.’

Ondanks de hypotheek en onze vaste kosten hadden mijn ex en ik bijna vijftienduizend euro gespaard op anderhalf jaar tijd. En nu was er niets?

‘Er stond niets op onze spaarrekening. Ze zeggen wel eens: “Je gelooft je oren niet” en zo was het écht. Ik heb hem drie keer opnieuw gevraagd wat hij zei. Een paar weken ervoor had hij nog verteld dat het zo goed ging met onze financiën, we hadden – ondanks de hypotheek en onze vaste kosten – bijna vijftienduizend euro gespaard op anderhalf jaar tijd. En nu was er niets? Het werd alleen maar erger, want beetje bij beetje vertelde hij over hoe we ervoor stonden. Visa: tot aan de limiet. Hypotheek: derde maand niet betaald, aanmaningen kwamen binnen, nu was er een brief gekomen met een ingebrekestelling. Verzekering van de wagen: niet betaald. Gas en elektriciteit: vijf maanden niet betaald.’

De wildste gedachten schoten door mijn hoofd: een drugsverslaving, gokken, een krankzinnige onenightstand die hem chanteerde, ik bedacht het allemaal. De waarheid bleek iets minder dramatisch, maar minstens zo pijnlijk.

‘Hoe meer hij vertelde, hoe misselijker ik werd. Ik snapte het niet. Ik verdiende niet slecht met mijn job bij een hr-bureau: voor mijn leeftijd was bijna drieduizend euro per maand dik oké. Ex werkte zelfstandig als elektricien, en hij deed het supergoed. De wildste gedachten schoten door mijn hoofd: een drugsverslaving, gokken, een krankzinnige onenightstand die hem chanteerde, ik bedacht het allemaal. De waarheid bleek iets minder dramatisch, maar minstens zo pijnlijk: de zaak van Ex liep helemaal niet zo goed. Alleen had zijn mannelijke trots het daar zo moeilijk mee dat hij me dat nooit had verteld. Hij bleek helemaal niet goed met paperassen en was daardoor zwaar in de problemen gekomen met de belastingen, btw en zijn sociale lasten. En dus had hij ons geld genomen. Mijn geld. Alles was weg, er bleven alleen schulden over.’

Belogen, bedrogen, bestolen

‘Onze relatie was voorbij, zoveel was duidelijk. Met zo iemand wilde ik niet verder. Hij had me belogen, bedrogen en bestolen. Hij is naar een vriend vertrokken, ik heb hem alleen nog teruggezien bij de notaris om te tekenen voor de verkoop van ons huis. Natuurlijk hebben we dat met verlies verkocht: we woonden er amper anderhalf jaar in. En dus bleef ik na een relatie van drie jaar achter met een schuld van bijna dertigduizend euro. Er werd beslag gelegd op mijn loon, ik moest een schuldbemiddelingsprogramma volgen. Ik, de vrouw met de goeie job, de vrouw zonder zorgen. De vernedering was groot, ik heb heel diep gezeten. Dus toen ik een jaar geleden Matthias tegenkwam, dacht geen haar op mijn hoofd eraan om hem te vertellen over de schulden die ik met me meesleepte. Ik wist ook helemaal niet dat we verliefd zouden worden, ik leerde hem kennen bij een project voor het werk. Hij vroeg me om iets te gaan drinken en de alarmbelletjes gingen af – ik kon me niet permitteren om verliefd te worden, eerst moest mijn shit opgelost raken – en toch ging ik mee. Ik vond hem zo leuk… Ik probeerde niet na te denken over later, wilde gewoon genieten van het moment.’

De vlinders in mijn buik susten het stemmetje in mijn hoofd: ik hield mezelf voor dat ik gewoon mijn schulden zou afbetalen en daarna opnieuw zou beginnen met Matthias.

‘Ik werd smoorverliefd. Dat zat niet in mijn planning, zoveel is duidelijk. Maar de vlinders in mijn buik susten het stemmetje in mijn hoofd: ik hield mezelf voor dat ik gewoon mijn schulden zou afbetalen en daarna opnieuw zou beginnen met Matthias. Hij hoefde het niet te weten. Dit was iets uit mijn verleden, ik zou het gewoon oplossen.’

Nog zeven jaar

‘Alleen, vijfentwintigduizend euro aan schulden los je niet “gewoon” op. Het duurt nog zeven jaar voor ik alles heb afbetaald, tot dan moet ik leven van het absolute minimum. Dat lukt me wel, met ups en downs, maar ik heb er totaal geen idee van hoe ik dit al die tijd voor Matthias verborgen moet houden. En dat moet ik. Want Matthias heeft zelf slechte ervaringen met geld. Zijn moeder heeft een koopverslaving, waardoor hij is opgegroeid met geldproblemen. Dat vindt hij zo fijn aan mij, zei hij, dat ik gewoon een goeie job heb en financieel verstandig ben. Als we gaan shoppen, heb ik “nooit iets nodig”, ik neem gewoon een voorgerechtje als we op restaurant gaan. Hij weet natuurlijk niet dat dat komt omdat ik met zo’n krap budget moet zien te overleven. Dat gesprek was het moment waarop ik de waarheid had moeten vertellen. Ik had het hem eerlijk moeten opbiechten – het was uiteindelijk mijn schuld niet – maar hij sprak met zoveel minachting over zijn moeder en alle mensen die niet met geld omkunnen, dat ik zweeg. En voor altijd moet zwijgen…’

Ik ben eerlijk en rechtuit, ik haat mensen die liegen – daar heeft mijn ex wel voor gezorgd.

‘Ik weet niet hoe het verder moet. Sinds zijn samenwoonvoorstel een paar weken geleden hangt er iets tussen ons in. Of misschien verbeeld ik het me wel, ik word gewoon paranoïde van mijn geheim. Ik ben eerlijk en rechtuit, ik haat mensen die liegen – daar heeft Ex wel voor gezorgd. En nu belieg ik zélf iemand. Iemand van wie ik ongelofelijk veel hou. Maar ik kan het hem gewoon niet vertellen, daarvoor is het te ver gekomen. Hij zou me haten, terwijl ik er eigenlijk niks aan kan doen. Ik moet gewoon zorgen dat ik dit nog zeven jaar volhoud.’