Sanne (25) maakte het maanden geleden uit met Bart, daarna begon hij haar te stalken

‘Bart was rustig, standvastig, stabiel. Daarom werd ik verliefd op hem. Dat hij ooit zo zou flippen, had ik nooit verwacht. Sinds ik van hem ben weggegaan, is het alsof hij compleet is veranderd. Niks herken ik nog van de vroegere Bart. Niks voel ik nog voor hem. Alleen nog maar haat en angst. Hij houdt mijn leven nu al een jaar in de tang. Zo voelt het echt. Ik kan niet vooruit, niet achteruit. Ik voel me gevangen genomen, terwijl ik net daarom van hem wegging. Bart versmachtte me in onze relatie met zijn liefde, ik wilde mijn vrijheid terug. Nu ben ik bang dat ik ze nooit meer zal terugkrijgen.’

Ik was eigenlijk verliefd op iemand anders toen ik Bart leerde kennen, maar dat was zo’n turbulente relatie dat ik uiteindelijk blij was dat ik bij Bart terechtkwam.

‘Bart zat een jaar hoger op de hogeschool. We werden eerst vrienden, daarna pas een koppel. Ik werd niet halsoverkop verliefd, hij wél. Dat had ik wel door, maar het duurde toch een hele tijd voor ik overstag ging. Ik was eigenlijk verliefd op iemand anders toen ik Bart leerde kennen, maar dat was zo’n turbulente relatie dat ik uiteindelijk blij was dat ik bij Bart terechtkwam. Hij was tenminste niet zo onvoorspelbaar, niet zo alles of niets zoals mijn vorige vriend. Bij Bart wist ik waar ik aan toe was. We waren gelukkig, al heb ik nooit écht van hem gehouden, vrees ik. Ik was gewoon niet verliefd, ik denk dat hij eerder een rebound-relatie was.’

Als ik niet meteen reageerde op een sms, stuurde hij er vijf, zes, zeven na elkaar. Als ik niet antwoordde op een mail, begon hij me te bellen.

‘Toch ben ik nog drie jaar bij hem gebleven. Hij was lief, hij hield zo van me, ik wilde hem niet kwetsen. Maar uiteindelijk heb ik toch voor mezelf gekozen. Ik maakte het uit, Bart was verdrietig, wilde er nog over praten. En nog. En nog. In het begin ging ik erin mee, ik voelde me zo schuldig en hij had het zo moeilijk, maar al vrij snel kregen zijn berichten, gesprekken en mails iets dwingends. Als ik niet meteen reageerde op een sms, stuurde hij er vijf, zes, zeven na elkaar. Als ik niet antwoordde op een mail, begon hij me te bellen. Ik kreeg een akelig gevoel als ik zijn naam op mijn scherm zag verschijnen. Ik wilde hem wel helpen de breuk te verwerken, maar eigenlijk was ik nog net zo vaak met hem bezig als toen we samen waren. Dat kon de bedoeling toch niet zijn?’

En toen flipte hij...

‘Toen ik hem dat vertelde, flipte Bart. Hij begon te roepen en te tieren, toen ik wilde vertrekken uit zijn appartement ging hij voor de deur staan zodat ik niet weg kon. Twee uur heb ik er vastgezeten, bang. Uiteindelijk kalmeerde hij, deed de deur open en zei sorry. Hij zou me loslaten, zei hij. Ik dacht dat ik van hem verlost was, maar toen begon het eigenlijk nog maar pas. Ik reageerde niet op zijn sms’en, en dus belde hij. Geobsedeerd, anders kan ik het niet omschrijven. Ik was met vriendinnen op stap toen ik een sms van hem niet beantwoordde. Twee uur later kwam ik buiten uit het café en keek ik naar mijn gsm. Ik had negenendertig gemiste oproepen. Mijn voicemail stond vol met berichten van hem. Eerst rustig, daarna alsmaar bozer. Op den duur zei hij zelfs dat hij naar me toe zou komen en dat we het voor eens en voor altijd zouden regelen. Ik was zo verschrikkelijk bang. Het was alsof Bart een monster was geworden. Ik heb die nacht amper een oog dichtgedaan, ook al omdat hij blééf bellen. Opnemen deed ik niet, daarvoor was ik te bang.’

Hij heeft toen beseft dat hij met zijn gedrag macht over me had en het stalken begon echt. Hij belde, sms’te en mailde. Naar mij én naar mijn familie en vrienden.

‘De volgende dag stuurde hij een sms om sorry te zeggen voor zijn telefoontjes van de vorige avond. Ik smste terug dat ik bang was van hem, en dat ik wilde dat hij ermee zou stoppen. En volgens mij heb ik daarmee zijn stalken gevoed. Hij heeft toen beseft dat hij met zijn gedrag macht over me had en het stalken begon echt. Hij belde, smste en mailde. Naar mij én naar mijn familie en vrienden. Dan zei hij dat hij zelfmoord wilde plegen, dat hij niet zonder me kon, dat ik hem gek maakte. Dat kwam altijd terug: hij legde de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag bij mij. Mijn ouders vonden dat ik naar de politie moest gaan, maar dat deed ik niet in het begin. Een mengeling van medelijden en angst, denk ik. Als hij al zo gek werd omdat ik hem negeerde, wat zou het dan zijn als ik aangifte ging doen bij de politie? Hij zou wel afkoelen, dacht ik. Hij had gewoon wat tijd nodig.’

Ik begon te fitnessen en opeens nam hij daar ook een abonnement. Hij zei niets, maar kwam telkens bij me in de buurt zijn oefeningen doen, keek de hele tijd naar me.

‘Elf maanden lang is het stalken doorgegaan. Het nam extreme vormen aan. Op den duur volgde hij me waar ik ging. Ik durfde ’s avonds de deur niet meer uit, bang hem tegen te komen. Overal dook hij op, ik heb nog altijd geen idee hoe hij wist waar ik was. Ik begon te fitnessen en opeens nam hij daar ook een abonnement. Hij zei niets, maar kwam telkens bij me in de buurt zijn oefeningen doen, keek de hele tijd naar me. Ging ik naar de stad, dan zag ik hem aan de overkant van de straat staan. Gewoon staan, kijkend naar mij. Keek ik uit mijn raam, dan stond hij daar. Nooit sprak hij me aan, maar altijd was hij er, dreigend aanwezig.’

‘Je gaat bloeden’

‘Elf maanden later was ik een wrak. Ik sliep amper, van het minste geluidje werd ik wakker, bang dat het Bart was die eindelijk zijn dreigementen – want die bleven komen per sms en per mail – zou waarmaken. De klik is uiteindelijk gekomen toen ik huilend bij mijn beste vriendin zat. Iemand had mijn autoband lek gestoken. De man van de wegenwacht zei dat het duidelijk opzet was geweest. Mijn vriendin kon het niet meer aanzien en heeft me meegesleurd naar de politie. “Als jij geen aangifte doet, doe ik het wel”, zei ze. Ik was zo platgeklopt door de voorbije maanden, dat ik ben meegegaan. Mijn vriendin begon te vertellen, ik haakte in. Uiteindelijk heb ik het hele verhaal gedaan. Ik heb hen alle mails doorgestuurd, de sms’en getoond. Er werd een pv opgemaakt, ze zouden hem contacteren voor een gesprek. Meer konden ze niet doen, blijkbaar.’

Ik was bij hem weggegaan omdat ik niet gelukkig was bij hem, en nu mocht ik nooit meer gelukkig worden van hem.

‘Ik heb nog één sms gekregen van Bart. “Je hebt me verraden, je gaat bloeden” stond er. Het was genoeg geweest, ik brak. Het was alsof mijn leven voorbij was. Ik had geen toekomst meer, Bart blokte die gewoon af. Ik was bij hem weggegaan omdat ik niet gelukkig was bij hem, en nu mocht ik nooit meer gelukkig worden van hem. Razend ben ik geworden op dat moment. Ik heb hem teruggestuurd: deze sms gaat ook naar de politie. Net als élke sms en élke mail en élke telefoon van jou die volgt. Het is genoeg geweest. Ik neem mijn leven terug. Ik heb niets meer van hem gehoord. De eerste dagen was de stilte onheilspellend, ik verwachtte elk moment een nieuwe aanval. Ik heb zelfs een week bij mijn vriendin gelogeerd, omdat ik de spanning van de stilte bijna beangstigender vond dan de mails en sms’en al die maanden.’

Soms voel ik me schuldig tegenover dat meisje, vraag ik me af of ik haar niet moet waarschuwen.

‘Maar het blééf stil. We zijn nu een maand verder en het is nog altijd stil. Ik hoorde via via dat hij een nieuwe vriendin heeft. Is dat mijn redding? Heeft hij me losgelaten? Elke dag begin ik het een beetje meer te geloven. Soms voel ik me schuldig tegenover dat meisje, vraag ik me af of ik haar niet moet waarschuwen. Maar dan denk ik: misschien is hij met haar niet zo. Misschien heb ik het ergens toch uitgelokt. Dat is eigenlijk het ergste. Een stuk van mij vindt nog altijd dat ik er mee schuld aan heb.’

Auteur: Frauke Joossen