Opvoedster Silke: ‘Ik oefen mijn job uit met hart en ziel, maar mijn hart moet ik nu eventjes uitzetten’

Silke (28) oefent haar job met hart en ziel uit en dat kan ze naar eigen zeggen niet genoeg benadrukken. Ze werkt als opvoedster van mensen met een mentale beperking die begeleid wonen en maakt zelfs thuis tijd voor hen vrij. Nu ze hen plots niet meer kan knuffelen, zoekt ze samen met haar collega’s naar andere manieren om de bewoners te plezieren, al is dat niet altijd even makkelijk.

‘Om mijn job uit te oefenen, moet je een creatieve geest hebben en hoewel dat helemaal bovenaan mijn cv staat, is het ook voor mij nu heel moeilijk om origineel te blijven. De mensen waarmee ik werk, hebben een lichte tot matige beperking en begrijpen wel min of meer wat er aan de hand is, maar het is voor velen toch heel moeilijk om niet aanhankelijk te zijn. Zij léven van sociale contacten en nu die plots helemaal wegvallen, moeten wij hen voldoende zien bezig te houden. Ze beseffen dat ze afstand moeten houden, maar kunnen niet vatten dat ze hun familie niet meer mogen zien. Dat valt niet alleen hen, maar ook ons heel zwaar.’

360 graden gedraaid

‘We proberen hun verdriet te compenseren door filmpjes te maken voor het thuisfront of maken een fietstochtje en gaan voor het raam van hun ouders zwaaien. Het doet deugd om hen toch te kunnen plezieren en de liefde die we daarvoor in de plaats krijgen, is oneindig groot. Toch heb ik het gevoel dat onze sector ook nu vergeten wordt. Onze mondmaskers hebben we zelf moeten naaien en onze begeleidingsstijl is 360 graden moeten draaien. We moeten ons natuurlijk houden aan de maatregelen, maar dat valt mentaal heel zwaar. De bewoners hebben veel meer aandacht nodig en die geef ik hen met veel plezier. Ik oefen mijn job uit met hart en ziel, maar heb nu het gevoel dat ik mijn hart heel eventjes moet uitzetten. Soms heb je helemaal geen woorden nodig en is een stevige knuffel al genoeg om iemand te troosten. Nu gaat dat natuurlijk niet. Je mag niet vergeten dat het voor onze bewoners niet altijd even makkelijk is om hun gevoelens in woorden uit te drukken. ‘

Onze mondmaskers hebben we zelf moeten naaien en onze begeleidingsstijl is 360 graden moeten draaien.

‘Als verzorgers moeten we momenteel heel flexibel zijn en ons aanpassen aan de maatregelen die ons worden opgelegd. Onze diensten zijn volledig afhankelijk van wat de overheid beslist. Het feit dat er geen verpleegkundigen of zelfs poetsvrouwen meer langskomen, maakt het er voor ons niet makkelijker op. Wij doen er alles aan om zoveel mogelijk taken op ons te nemen en er komt dan ook ontzettend veel druk op onze schouders terecht. De bewoners mogen niet meer naar de dagbesteding en kunnen ook niet meer werken, dus dat betekent dat we hen tussendoor moeten zien te amuseren. Momenteel trekken ze zich op aan de hoop dat ze heel binnenkort weer wat vrijheid zullen krijgen. Ze volgen het nieuws op televisie en je kan hen niet kwalijk nemen dat ze daar ontzettend hard naar uitkijken, maar wij weten natuurlijk allemaal beter...‘

Zelfstandigheid in gevaar

‘Gelukkig heb ik lieve collega’s. We kunnen altijd, ook na de werkuren, op elkaar rekenen, en dat is nu meer dan ooit nodig. Ik heb geen partner en heb buiten de mensen die ik verzorg amper fysiek contact. Dat weegt zwaar, zeker omdat niet iedereen begrijpt hoe ik mij voel. Ik ben heel dankbaar voor de tijd die ik nu thuis kan doorbrengen, want die heb ik meer dan ooit nodig om mijn batterijen weer op te laden. Dat wil of kan niet iedereen begrijpen.’

Soms heb je helemaal geen woorden nodig, en is een stevige knuffel al genoeg om iemand te troosten. Nu gaat dat natuurlijk niet.

‘Daarnaast leef ik, net zoals alle andere zorgverleners, momenteel ook in constante angst. Ik ben als de dood voor het virus, want ik ben heel bang dat ik de bewoners onbewust zou kunnen besmetten. Sommigen zijn vatbaarder, omdat zij buiten hun mentale beperking vaak nog andere kwaaltjes hebben zoals een hartprobleem of longziekte. We zijn een dienst die hun zelfstandigheid wil bevorderen en ik zou het verschrikkelijk vinden als ze die zelfstandigheid door mijn toedoen zouden verliezen.’

Meer helden: 

• Therapeute Kirsten (23) werkt in de psychiatrie: ‘Ook ik moet nu af en toe mijn tranen verbijten’
• Stagiair vroedkunde Jutta (20): ‘Er zijn heel veel jongeren die zich nu wél inzetten voor anderen’
• 5 lezeressen vertellen over hun job in de zorg: ‘Het welzijn van mijn mensen gaat boven alles’