De mama van Gigi en Bella Hadid liet haar borstimplantaten verwijderen omdat ze er ziek van werd. Yolanda Hadid is echter niet de enige: uit The Implant Files, een internationaal onderzoek naar medische implantaten, bleek onlangs dat implantaten helemaal niet zo onschuldig zijn als we denken. Lezeres Sofie (35) vertelt over het leed dat haar borstimplantaten veroorzaakten.
‘Ik heb van nature een kleine boezem. Van grote borsten kon ik alleen maar dromen. Ik was dan ook door het dolle heen toen ik tijdens mijn zwangerschap van een grote A-cup naar een kleine D-cup ging. Een wereld van verschil, heerlijk vond ik dat. Maar toen ik met borstvoeding stopte, smolt mijn volle boezem als sneeuw voor de zon. Mijn borsten zagen er nog steeds mooi uit. Ze waren niet gaan hangen, maar er bleven slechts muggenbeten over. Ik had er niet echt complexen over, maar ik vond dat mijn lijf meer in proportie was met grotere borsten. Dat beeld bleef door mijn hoofd spoken. In 2007, drie jaar na de geboorte van mijn dochter, wilde ik mijn zwangerschapsborsten terug.
De snelste manier om dat resultaat te krijgen, was door een borstvergroting. Ik bekeek verschillende klinieken en plastisch chirurgen, en koos uiteindelijk voor een privékliniek dicht bij huis. Ik vond het doodnormaal om naar een plastisch chirurg te gaan en nieuwe borsten te kopen. Zo veel vrouwen deden dat immers. Wat had ik te vrezen of te verliezen? Heel veel, maar dat zou pas jaren later blijken...’
Lichamelijke ongemakken
‘Tijdens de zomer ging ik onder het mes. Ik was toen 24. In eerste instantie was ik dolenthousiast. Mijn nieuwe boezem was nog mooier dan ik me kon voorstellen. Zodra mijn gezondheid het toeliet, repte ik me naar de lingeriewinkel om nieuwe beha’s te kopen en vervolgens in de spiegel te staren, maar weken na de operatie bleef ik maar moe. Ik dacht dat dat kwam door het chaotische leven van een jonge mama. Ik had een peuter in huis en ging destijds door een zware scheiding, maar de vermoeidheid bleef aanhouden.
Op den duur was ik zo moe dat ik mijn job niet meer kon uitvoeren en niet anders kon dan ontslag nemen. Ik kreeg ook last van allerlei lichamelijke ongemakken: van klierkoorts tot concentratieproblemen, van PMS en bekkenbodempijn tot verschillende ontstekingen over mijn hele lichaam. Ik kreeg ook zeer veel allergieën. De voorbije jaren heb ik meerdere dokters geconsulteerd, maar nooit werd er een oorzaak gevonden. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en jarenlang bleef ik op de sukkel. Er kwamen alleen maar nieuwe gezondheidsklachten bij.’
Eerde zombie dan mens
‘Ik was nog geen dertig, maar het leek of ik vastzat in het lichaam van een bejaarde. Op sommige dagen raakte ik de trap niet eens meer op. Ik was vaker ziek dan gezond. In 2012 begon mijn haar uit te vallen, werd mijn acne erger en kreeg ik last van bloedend tandvlees. Ik probeerde alles te doen om gezond te leven, maar niets hielp en dokters namen me niet serieus. Ze staken mijn klachten op stress, wat in zekere zin geen leugen was, want door mijn gezondheid zat ik regelmatig zonder werk, wat verre van ideaal is als je een alleenstaande mama bent.
Telkens werden mijn symptomen behandeld, maar niemand stelde zich de vraag hoe het kon dat zo’n jonge vrouw zo veel problemen had. Er werd niet één keer iets verdachts gevonden, terwijl ik me eerder zombie dan mens voelde. Ik had soms het gevoel dat ik langzaam aan het sterven was (stil). Ik probeerde door het leven te spartelen en begon te experimenteren met supplementen en alternatieve therapieën. Af en toe ging het even beter, maar een job hield ik door al mijn problemen nooit langer dan enkele maanden vol.’
Ik ontdekte dat siliconenimplantaten giftig kunnen zijn. Waarom zei mijn chirurg daar eerder geen woord over?
Van geen kwaad bewust
‘Drie jaar geleden onderging ik een hysterectomie omdat mijn bekkenbodempijn niet meer te harden was. Ik zag het als een nieuwe start, maar het was allesbehalve een nieuw begin. Ik bleef maar achteruitgaan en stortte uiteindelijk in. Ik zat er helemaal doorheen en had het gevoel dat ik gek aan het worden was. Sinds de zomer van 2017 zit ik thuis met de diagnose CVS en burn-out. De eerste drie maanden lag ik bijna voortdurend in bed. Ik kon niet meer, maar toen ik weer een beetje energie had, zag ik deze periode als de ideale gelegenheid om me nogmaals te laten onderzoeken.
Ik liet verschillende scans en echo’s maken, en onderging allerlei bloedonderzoeken. Uit een MRI-scan bleek dat het implantaat van mijn linkerborst gescheurd was. De dokter adviseerde om mijn implantaten te laten vervangen. Ik was me nog steeds van geen kwaad bewust, dus ik stemde toe, en enkele maanden later vond de operatie plaats. Het heeft jaren geduurd voor ik mijn klachten linkte aan siliconen, maar in oktober 2018 vielen de puzzelstukjes eindelijk in elkaar nadat ik een artikel had gelezen over een Playboymodel dat haar borstimplantaten had laten verwijderen omdat ze er ziek van werd. Het leek of ik mijn eigen levensverhaal las.’
Boos op alles en iedereen
‘Ik kon mijn ogen niet geloven. Via het internet stuitte ik op verhalen van vrouwen met siliconenimplantaten die net als ik sukkelden met diverse gezondheidsklachten. Ze waren extreem moe, waren vaker ziek dan gezond, hadden last van infecties... Er waren zo veel gelijkenissen.
Hoe meer ik opzocht, hoe afschuwelijker ik me voelde. Zo ontdekte ik dat siliconenimplantaten giftig kunnen zijn en onder andere het immuunsysteem en het hormonale stelsel verstoren. Waarom wist ik dat niet? Waarom repte mijn plastisch chirurg daar met geen woord over tijdens de consultatie? Waarom werd alles in de doofpot gestopt en moest ik op deze manier ontdekken hoe schadelijk siliconen zijn? Ik ben kwaad op de plastisch chirurg, de fabrikant van mijn implantaten en de maatschappij, maar ook op mezelf. Hoe dom kon ik zijn? In februari 2019 heb ik een afspraak om mijn borstimplantaten te laten verwijderen. Hoe sneller ze eruit zijn, hoe liever. Ik hoop dat daardoor een groot deel van mijn klachten verdwijnt, al vrees ik dat de schade permanent is.’
Ik zwijg
‘Ik prijs me gelukkig dat ik er vandaag nog ben, maar ik ben wel meer dan tien jaar van mijn leven kwijt. Mijn dochter heeft me nog geen dag gezond gezien, en dat is een harde realiteit (stil). Tegen mijn familie en vrienden zwijg ik over de oorzaak van mijn problemen. Alleen mijn huisarts en enkele lotgenoten zijn op de hoogte. Toen ik in 2007 voor borstimplantaten koos, had mijn omgeving daar veel commentaar op. Ze verklaarden me voor gek omdat ik in een gezond lichaam liet snijden. Ik weet dat als ik dit vertel, ik op weinig begrip kan rekenen. Eerlijk gezegd heb ik geen zin in al die verwijten. Ik wil me eerst op mijn gezondheid focussen, want ik zal moeten bewijzen dat mijn implantaten me ziek hebben gemaakt.
Ik heb geen geld om een rechtszaak aan te spannen, maar ik wil wel met mijn dossier naar de fabrikant gaan. Zij spelen met mensenlevens en dat moet stoppen! Net als bij sigaretten zou er ook bij implantaten vermeld moeten worden dat ze ernstige gezondheidsproblemen kunnen veroorzaken, zelfs met de dood tot gevolg. Als ik dat op voorhand had geweten, zou ik nooit voor een borstvergroting hebben gekozen. Hou van jezelf zoals je bent. Grote borsten of billen zijn het niet waard je leven of je gezondheid kapot te maken.’
Lees ook:
