Ze studeerde af, stak haar diploma op zak en begon vol goede moed te solliciteren. Maar wat startte als een enthousiaste zoektocht naar de droomjob, draaide voor Jozefien uit op een eindeloze sollicitatienachtmerrie.
‘Op mijn achttiende wist ik dat ik later een job wilde gaan doen die draait om mensen. Ik heb het zorgende en het sociale van thuis uit meegekregen. Maar welke studie ik zelf dan het liefst wilde volgen, was me niet meteen duidelijk. Pas nadat ik een paar infodagen had gevolgd, stond mijn besluit vast en heb ik voor de richting klinische psychologie gekozen.
In juni vorig jaar ben ik afgestudeerd. Omdat ik wist dat we met meer dan 250 zouden afstuderen, zat de angst om geen werk te vinden er al snel in. Dus nam ik mijn voorzorgen en begon ik, drie maanden voor ik effectief zou afstuderen, al te solliciteren naar een job. Ik wilde mijn toekomst graag een beetje kunnen plannen. Waar ga ik werk vinden? Waar zal ik gaan wonen? Ik ben van nature iemand die planmatig te werk gaat, die vragen hielden mij dus wel bezig.’
Andere kandidaat met iets meer ervaring
‘De eerste maanden ging het solliciteren verbazingwekkend vlot, ik mocht vaak op gesprek komen. Dat gaf me veel zelfvertrouwen en het idee dat het misschien toch gemakkelijker zou gaan dan iedereen me had voorgespiegeld. Ik werd een paar keer uitgenodigd en hield iedere keer een goed gevoel over aan die gesprekken. Ook al moest ik toch elke keer lang wachten op antwoord. Om dan telkens opnieuw te moeten vernemen dat ze gekozen hadden voor een andere kandidaat, die net iets meer ervaring had dan ik en dus sneller kon ingewerkt worden.
Ik stel me flexibel op, maar dat wringt soms. Mag je dan geen bepaalde eisen stellen na vijf jaar studeren?
De feedback die ik kreeg over mijn gesprek zelf was doorgaans wel erg positief, en dat gaf me de toch de moed om geduldig verder te zoeken. Maar eenmaal de zomer voorbij, ging het plots bergaf. Na het beëindigen van mijn vakantiejob had ik nog steeds geen job in het vooruitzicht, en daar moesten mijn vriend en ik meteen de consequenties van onder ogen zien. Tijdens onze studies hadden we twee jaar een studio gedeeld, waar we samen studeerden en woonden. Nu zat er niets anders op dan allebei opnieuw thuis te gaan wonen.’
Afgewezen wegens overgekwalificeerd
‘Al van bij het begin van mijn zoektocht mik ik niet op één type job in het bijzonder en solliciteer ik erg breed. Ik reageer ook op vacatures waarvoor ze een bachelorsdiploma vragen, maar meestal krijg ik dan als respons dat ik overgekwalificeerd ben en word ik niet meer uitgenodigd voor een gesprek. Ik hoef niet betaald te worden volgens de barema’s van mijn masterdiploma, mocht dat dan het probleem zijn. En ik heb geen specifieke doelgroep binnen de psychologie voor ogen. Ik wil elke opportuniteit een kans geven. Bij mijn eerste sollicitaties stelde ik bepaalde eisen. Dat geef ik eerlijk toe. Een aangename werksfeer, toffe collega’s en de afstand naar mijn werk vond ik belangrijk.
Maar hoe meer de tijd vordert, hoe meer eisen ik daarvan opgeef en denk: het doet er allemaal niet meer toe. Ik heb een rijbewijs en eigen wagen en kan overal naartoe. Al zijn er op dat vlak natuurlijk wel ergens grenzen. Ik woon in het West-Vlaamse Torhout. Een job in Antwerpen of Brussel is niet bij de deur en zal dan ook niet mijn absolute voorkeur krijgen. Ook voor de werkplek zelf ben ik flexibel: een groot hospitaal, een instelling of klein, lokaal ziekenhuis. Ik sta er allemaal voor open. Maar dat gevoel wringt soms. Omdat ik er eigenlijk van overtuigd ben dat je toch bepaalde eisen mag stellen, wanneer je een masterdiploma behaald hebt na vijf jaar studeren.’
Bang voor het gat op mijn cv
‘Midden december werd ik uitgenodigd voor een gesprek voor een functie die ik helemaal zag zitten. Maar door een interne miscommunicatie werd het gesprek op het laatste ogenblik afgeblazen, zonder verdere uitleg of vervolg. En dat gaf mijn positieve ingesteldheid een flinke deuk. Daarom heb ik ook de VDAB gecontacteerd. En daar werd ik zeer goed geholpen. Met de hulp van een consulent hebben we mijn cv grondig onder handen genomen en opnieuw opgesteld.
Ik hoef niet betaald te worden volgens de barema’s van mijn masterdiploma, mocht dat het probleem zijn.
Samen met de steun van mijn vrienden en familie gaf dat nieuwe moed om de draad weer op te pikken. Maar van begin november tot eind december vorig jaar, waren er maar bitter weinig vacatures. Ik probeerde mijn hoofd niet te laten hangen, maar naarmate de tijd vorderde, werd dat steeds moeilijker. Ik moest het jaar afsluiten zonder werk, en dat viel me heel zwaar. Ik spendeer gemiddeld twee à drie uur per dag aan solliciteren. Afhankelijk van het aanbod aan vacatures schuim ik alle vacaturewebsites of het internet af, of schrijf ik sollicitatiebrieven. Ik ben er elke dag heel bewust mee bezig.
Om niet bij de pakken te blijven zitten, doe ik nu ook vrijwilligerswerk. Dat geeft me wel voldoening. Al begin ik me stilaan ook zorgen te maken. Zelf denk ik niet dat ik bepaalde gebreken heb die een werkgever zouden kunnen tegen de borst stoten. Maar ik ben bang dat werkgevers dit wel stilaan zullen beginnen vermoeden, naarmate het gat op mijn cv groter wordt. En dat komt mijn zelfvertrouwen niet ten goede. Maar ik weet dat ik de moed niet mag laten zakken. Dus trek ik me op aan de gedachte dat ik de komende maanden misschien wel mijn droomjob vind.’
Lees ook:
