Sophie (35) verloor haar dochtertje door hartproblemen

‘Toen Noa geboren werd, bleek er meteen een probleem te zijn. Ze had een zeldzame hartafwijking, waarmee ze altijd moeilijkheden zou hebben. De dokters wisten niet hoe lang Noa zou leven. Ik raakte helemaal overstuur; het had zo lang geduurd om zwanger te worden, en nu dit. Ik was verscheurd tussen vreugde om de geboorte van ons wondertje en angst voor wat er nog zou komen. De eerste twee jaar verliepen gelukkig vrij goed, hoewel we vaak het ziekenhuis in en uit gingen. Noa werd goed opgevolgd en kreeg alles wat ze nodig had. Ik dacht bijna niet meer aan het ergste. Maar toen ze bijna drie jaar was, liep het mis.’

Ik denk nog elke dag terug aan die laatste leuke dag met Noa, vaak met een glimlach. Ik ben zo blij dat we haar nog zo’n mooie dag hebben kunnen geven.

‘Op een mooie zaterdag besloten we haar mee te nemen naar een grote speeltuin. Ze amuseerde zich rot, wilde alleen maar spelen en praatte en lachte de hele tijd. Op het einde van de dag moesten we haar naar huis sleuren. Ze wilde ’s avonds niet veel eten, en we dachten dat dat kwam doordat ze zo moe was. Ze was altijd al een moeilijke eter. Toen ze in haar bedje lag, viel ze meteen in slaap. De volgende morgen merkte ik dat ze snel en luid ademde, en ze was al zo kortademig. Haar gezichtje was ook bleek en grauw. We gingen voor de zekerheid naar het ziekenhuis, maar daar ging haar toestand snel achteruit. Ik herinner me dat ik alleen maar kon schreeuwen om hulp, zodat iemand iets zou doen om mijn meisje te redden. Maar niemand kon haar helpen. Mijn wereld stortte in, en ook nu kan ik het nog altijd geen plaats geven. Ik denk nog elke dag terug aan die laatste leuke dag met Noa, vaak met een glimlach. Ik ben zo blij dat we haar nog zo’n mooie dag hebben kunnen geven. Maar het gemis is te groot.’

Tekst: Chaima Saysay