Stefanie (32) haar kinderwens werd ondanks ze vervroegd in de menopauze zit toch vervuld

‘Sinds 2004 ben ik samen met de liefde van mijn leven. Toen we twee jaar een koppel waren, wilden we onze liefde bezegelen met een kindje, maar dat lukte niet vanaf de eerste keer. Op dat ogenblik maakte ik me weinig zorgen, want er zijn wel meer koppels die niet meteen zwanger zijn. Maar na twee jaar proberen en de zoveelste negatieve zwangerschapstest stonden we nog geen stap verder. Mijn cyclus was toen al vrij onregelmatig. De ene maand werd ik ongesteld, de andere maand kreeg ik mijn maandstonden een week vroeger dan verwacht of zelfs helemaal niet.’

Geen eicellen meer

‘Ik had het vermoeden dat er iets niet klopte, en daarom maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog. Ze zei dat ze de natuur een handje zou helpen en schreef Chlomyd (een medicijn voor de rijping van eicellen, red.) voor, maar daar kreeg ik cystes van. Nadat mijn eierstokken werden gezuiverd, probeerden we anderhalf jaar om zwanger te worden via kunstmatige inseminatie, maar ook dat was geen succes. Omdat ik mijn vertrouwen kwijt was, ging ik op consultatie bij een andere gynaecoloog, die me liet proberen met Fostimon (een andere stof die eicellen stimuleert, red.). Hoewel ik een erg hoge dosis kreeg, maakte mijn lichaam geen eicellen aan. Ik was toen 26, een leeftijd waarop je als vrouw het meest vruchtbaar bent, dus dat was niet normaal.’

Mijn wereld stortte in toen ik besefte dat er misschien nooit kinderen zouden komen.

‘De gynaecoloog besloot om mijn bloed te testen, maar op het verdict was ik totaal niet voorbereid. “Je zit vervroegd in de overgang”, zei hij. Ik was boos op mijn eigen lichaam, ook al kon ik er niets aan doen. Ik voelde me geen vrouw meer. Een vrouw hoort een kind op de wereld te zetten, en ik kon dat niet. Mijn wereld stortte in toen ik besefte dat er misschien nooit kinderen zouden komen. Ik was volledig over mijn toeren en ben noodgedwongen een tijdje thuis gebleven om het nieuws te verwerken. Het werd me allemaal te veel. Ik wilde niet alleen een kind krijgen, maar ook de totaalervaring meemaken. Als je dan hoort dat dat niet mogelijk is, val je in een diepe put. Ik voelde me erg kwetsbaar, en ook mijn partner had veel verdriet. Hij heeft me door dik en dun gesteund, maar ik denk dat de klap voor hem zelfs nog groter was. Ik ging vrijwel meteen op zoek naar alternatieven om een kind te krijgen. Op internet las ik verhalen over vrouwen die zwanger werden dankzij eiceldonatie, en zo vond ik geleidelijk aan mijn tweede adem.’

Eeuwig dankbaar

‘Na een gesprek met een professor die gespecialiseerd is in vruchtbaarheidsproblemen, vernamen we dat eiceldonatie een pad was dat we konden bewandelen. Het kindje zou dan wel niet mijn DNA hebben, maar wel dat van mijn partner. Dat was voor mij erg belangrijk. Toen we werden goedgekeurd, startte onze zoektocht naar een geschikte donor. We hebben het grote geluk dat mijn zus uit zichzelf voorstelde om haar eicellen te doneren. Ik ben haar daar eeuwig dankbaar voor, al wilde ik niet dat ze rechtstreeks aan ons doneerde, want dan zou ze biologisch gezien een kind hebben met mijn partner. Maar omdat ze zich opgaf als donor, konden we meteen startten met de eicellen van een anonieme donor.’

Op een zware bloeding na tijdens de vijfde week, heb ik van kop tot teen genoten van mijn zwangerschap.

‘Van de zes eicellen die ik kreeg, bleven er drie over, waarvan er slechts één werd bevrucht. Het was meteen raak vanaf de eerste terugplaatsing. Mijn partner en ik sprongen een gat in de lucht! We waren al zes jaar aan het proberen, en eindelijk werd onze droom werkelijkheid. Dat ik in de vervroegde overgang zat, was toen het laatste van mijn zorgen. Ons geluk kon niet op! Op een zware bloeding na tijdens de vijfde week, heb ik van kop tot teen genoten van mijn zwangerschap. Ik werd zelfs gelukkig van de typische zwangerschapskwaaltjes (lacht). De bevalling was enorm zwaar, maar vanaf het eerste moment dat ik Nyo zag, was ik op slag verliefd. Hoewel hij mijn genen niet heeft, is de liefde voor mijn zoontje oneindig groot. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hij het kind van iemand anders is. Het is onze zoon!’

Opvliegers en slapeloze nachten

‘Deze zomer viert Nyo zijn vierde verjaardag. Stilaan dromen we van een tweede kindje, maar we zien wel wat de toekomst voor ons in petto heeft. Op een natuurlijke zwangerschap moet ik niet hopen. Ik menstrueer niet meer. Het is iets waar velen vrouwen van dromen, en hoewel ik nu een kindje heb, is het confronterend om al in de menopauze te zitten. Ik ben nog maar 32, als ik geen hormonen slik, heb ik last van opvliegers en slapeloze nachten. Mijn gewrichten doen sneller pijn. Ik ben bang dat mijn huid sneller veroudert, want ook dat zijn kwaaltjes die ermee gepaard gaan. De vervroegde menopauze is geen lachertje. Enerzijds heb ik jarenlang geprobeerd om een kind te krijgen, maar anderzijds moet je ook accepteren dat je lichaam sneller aftakelt. Je hebt een verhoogd risico op kanker en ook meer kans op osteoporose. Daarom eet ik gezond, sport ik zo veel mogelijk en smeer ik mijn gezicht regelmatig in met een dag- en nachtcrème. Ik hoop dat het zijn vruchten afwerpt, maar mijn allergrootste wens is dankzij onze anonieme donor alvast vervuld.’

Tekst: Marijke Clabots