Steffie (22) werd meer dan 10 jaar gepest: ‘De hele klas negeerde me. Het was alsof ik niet bestond’

‘Pesten is een onderwerp dat me heel na aan het hart ligt. Als ik lees, hoor en/of zie dat iemand gepest wordt – zoals bijvoorbeeld de dertienjarige Lindsay uit Merksem die niet alleen emotioneel, maar ook fysiek werd getreiterd door leeftijdsgenoten – begin ik vanbinnen te koken, want ik weet als geen ander welke littekens pesterijen kunnen veroorzaken (stil).’

‘Vanaf het derde leerjaar tot de allerlaatste dag van het middelbaar was ik het mikpunt van pesterijen. Voor de pesterijen op achtjarige leeftijd begonnen, was ik een vrolijk en zorgeloos kind. Ik kwam met iedereen overeen, tot ik van de ene op de andere dag werd uitgesloten en uitgelachen door drie meisjes uit mijn klas, onder wie de dochter van een vrouw die vroeger mijn mama pestte. Wanneer ik wilde meedoen met een spelletje of me aansloot bij hun groepje, werd het muisstil. Hoe de initiatiefnemers van de pesterijen erin zijn geslaagd, weet ik niet, maar na verloop van tijd werd ik door bijna de hele klas genegeerd en buitengesloten, alsof ik niet bestond. Mijn toenmalige beste vriendin liet me zelfs vallen, wellicht uit angst om zelf gepest te worden...’

‘De daders van de pesterijen slaagden er ook in om mijn nichtjes tegen mij op te zetten, zodanig dat ze geen woord meer wilden wisselen, laat staan dat ze nog met mij gezien wilden worden. Een probleem dat binnen de familie werd opgelost, maar de frequentie van de pesterijen op school nam alleen maar toe, net als de eenzaamheid waarmee ik werd geconfronteerd (stil). Door de jaren heen ben ik meermaals voor mezelf opgekomen, maar het pestgedrag van mijn klasgenoten werd door de leerkrachten geminimaliseerd. “Stel je niet zo aan, Stefffie. Je maakt het alleen nog erger” is een uitspraak die nog steeds door mijn hoofd spookt en die er destijds voor zorgde dat ik de lippen stijf op elkaar hield, ook tegenover mijn ouders.’

Stil en teruggetrokken

‘Tot en met het zesde leerjaar zat ik met dezelfde pestkoppen in de klas en onderging ik zo goed als elke dag dezelfde treiterijen, waardoor ik een stil en teruggetrokken type werd. Om niet nog meer gekwetst te worden, liet ik mijn ware emoties zelden zien. Ik zette een masker op en dacht dat ik de pesterijen achter me kon laten als ik naar het middelbaar ging, dat ik daar wel een handvol vrienden zou hebben, maar niets was minder waar (stil).’

Van dreigtelefoontjes tot cyberpesten, van fietsdiefstal tot het duwen van eten in mijn gezicht: ik heb het allemaal meegemaakt.

‘Bij mijn inschrijving vroeg ik om niet ingedeeld te worden in een klas met ex-leerlingen, zodat ik een nieuwe start zou hebben. Een wens die gerespecteerd werd, maar tijdens de tweede week begon de pestnachtmerrie opnieuw en vanaf dan namen de pesterijen ook andere proporties aan. Van dreigtelefoontjes tot cyberpesten, van spullen over de deur gooien als ik op het toilet zat tot fietsdiefstal en het duwen van eten in mijn gezicht: ik heb het allemaal meegemaakt (stil).’



‘Ik werd zelfs gepest vanwege aanhoudende rugproblemen. Op een bepaald moment liep ik volledig in scoliose-houding, wat wederom voer was voor de pesters en hun achterban. Drie jaar lang kreeg ik te horen dat ik alleen zo wandelde om aandacht te krijgen, terwijl de pijn elk moment aanwezig was. Uiteindelijk werd een hernia vastgesteld en volgde een operatie. Daarna moest ik twee maanden thuisblijven om te revalideren, en dat zonder steun van vrienden, want die had ik niet. Voor mij was dat een heel zware periode waarin donkere gedachten weleens aan de oppervlakte kwamen drijven (stil). Niet in die mate dat ik overwoog om uit het leven te stappen, maar de vraag “Ben ik alleen op de wereld om mij slecht te voelen?” bleef wel door mijn gedachten razen.’

Architect van mijn eigen geluk

‘Door de pesterijen ben ik drie keer van school veranderd, maar op elke school herhaalde de geschiedenis zich. Waarom ik telkens geviseerd werd, weet ik niet. Dat blijft tot op de dag van vandaag een groot vraagteken. Wat ik wel weet, is dat ik intussen de architect ben van mijn eigen geluk, al draag ik de gevolgen van de pesterijen nog steeds met me mee. Ik ben enorm gevoelig: zelfs een goedbedoelde opmerking kan aanleiding geven tot tranen omdat ik tien jaar lang niet beter heb geweten.’

De angst om iets verkeerd te doen of te zeggen is bijna altijd aanwezig, net zoals de angst om opnieuw gepest te worden.

‘Hoe­wel ik sinds de hogeschool niet meer word gepest en intussen kan zeggen dat ik échte vrienden heb, blijf ik het moei­lijk vinden om mensen te vertrouwen. De angst om iets verkeerd te doen of te zeggen is bijna altijd aanwezig, net zoals de angst om opnieuw gepest te worden. Ik vertel mijn verhaal niet om medelijden op te wekken of om in een slacht­offerrol te kruipen, wel om bewustzijn te creëren, want pesten blijft een hard­nekkig probleem en de impact wordt nog te vaak onderschat.‘



‘Pas sinds mijn deelname aan Studio Stan, waar ik “Human” van Christina Perri – een liedje dat perfect verwoordt hoe ik me jaren­ lang heb gevoeld ­- coverde, is er in zekere zin een last van mijn schouders gevallen. Ik probeer dan ook om de toe­komst positief te bekijken. Ik ben afge­studeerd als leerkracht lager onderwijs en studeer verder om ook in het secun­dair onderwijs te mogen lesgeven. Het is misschien gek dat ik wil terugkeren naar een schoolomgeving, maar het is altijd mijn droom geweest om voor een klas te staan. Met mijn verleden is één ding zeker: pesterijen zal ik in geen geval tolereren.’

In het kader van de Vlaamse Week tegen Pesten had redactrice Jolien een gesprek met antipestcoach Ellen Somers. Lees het volledige interview hier.

Nog meer straffe verhalen: 

• Hanna (26) was gokverslaafd: ‘Ik sloot zelfs een lening af voor extra speelgeld’
• Het huwelijk van Judith (31) liep twee weken voor de eerste huwelijksverjaardag op de klippen
• De vriendin van Mathieu (24) koos voor euthanasie: ‘Ze wilde slapen, het liefst voor altijd’