Soms kan je de dingen makkelijker vertellen wanneer je ze neerschrijft. Stella’s vriendin werd moeder en dat veranderde haar karakter. Stella schrijft neer wat ze haar vriendin wil vertellen.
‘Jij en ik tegen de rest van de wereld. Zo was het en zo zou het altijd zijn. Dat hadden we elkaar al op de lagere school beloofd. We overleefden de middelbare school, we bleven overeind tijdens onze hogere studies en zelfs toen we occasionele vriendjes inwisselden voor een vaste relatie, hield onze vriendschap stand. Ik had het gevoel dat we samen groot geworden waren en dat we samen nog groter zouden worden. Of alleszins toch ouder. Een opmerking die typisch was voor jou en jouw humor.’
‘En toen werd jij zwanger. Fantastisch nieuws! Je bleef er nuchter onder, je zei dat het moederschap je niet zou of zelfs mocht veranderen. Want we kenden ze, de vrouwen die plots altijd hoofdpijn hadden en niet meer konden lachen sinds ze moeder waren geworden. We lachten ermee. Ik mocht meter worden van jullie kindje, een grote eer. Er zou iemand bij komen, we gingen van twee naar drie en daar verheugden we ons op.’
Jij kwam op de eerste plaats, nu lijk je jezelf te vergeten. Je vindt je job niet meer zo belangrijk en alle ambitie die je had, lijkt verdwenen.
‘Ondertussen ben je al bijna een jaar mama. Je dochter is een schat van een kind, ik ben trots dat ik haar meter mag zijn. Maar ondertussen ben je ook al bijna een jaar niet meer jezelf... Ik besefte dat er dingen zouden veranderen, dat je leven op zijn kop staat als er een kindje bij komt. En niet een klein beetje. Maar ik besefte niet dat jij zelf ook zou veranderen. Niet zo hard als nu het geval is.‘
‘We konden de beste gesprekken voeren, waarin we elkaar uitdaagden om ons punt te maken. We konden discussiëren en argumenteren. We waren slim, vond ik. Nu praat je alleen nog over de baby. Je stond er altijd op om tijd voor jezelf te hebben, los van je werk of je relatie. Jij kwam op de eerste plaats, nu lijk je jezelf te vergeten. Je vindt je job niet meer zo belangrijk en alle ambitie die je had, lijkt verdwenen. Je lijkt bang geworden om nog echt plezier te maken, alsof dat niet meer mag als je mama bent. Je bent op dit moment de moeder die je nooit wilde worden, de moeder waarvoor ik je moest waarschuwen. Maar ik durf het niet.’
Je zei dat ik me niet kon inbeelden wat het was om moeder te zijn, dat ik niet wist wat het betekent om iemand graag te zien.
‘Ik durf niet hardop te zeggen dat je een andere versie van jezelf geworden bent. Onlangs zijn we pas een dagje onder ons tweetjes op stap geweest, maar het was niet zoals vroeger. Je sms’te constant met het thuisfront om te checken of alles nog oké was. Je toonde tientallen foto’s van je gezinnetje. Je was er met je hoofd niet bij. En dat wil ik allemaal nog wel begrijpen. Wat ik niet wil of kan begrijpen is dat je een monoloog afsloot door te zeggen dat ik het toch niet snapte. Dat ik me niet kon inbeelden wat het was om moeder te zijn, dat ik niet wist wat het betekent om iemand graag te zien. En dat het leven voor het moederschap nu slechts een bijkomstigheid blijkt in jouw ogen.’
‘Ik voelde me aangesproken en aangevallen. Op dat moment wist ik dat ik niets moest of kon zeggen over mijn bedenkingen. De rest van de dag heb ik je laten verder vertellen, om onze uitstap uiteindelijk vroeger dan voorzien te beëindigen. Je wilde je dochter nog zelf in bed leggen. Ik zie dat kindje graag, maar heel eerlijk gezegd zie ik jou liever. Mag ik dat zeggen? Als ik eerst nog dacht dat er gewoon iemand bij zou komen, heb ik nu het gevoel dat er iemand is weggevallen. Die iemand ben jij. En ik mis je.’
Lees ook:
