Sylvia ging zelf op zoek naar haar verkrachter en schreef er een boek over

15 oktober 2016. Het had een ontspannend avondje stappen moeten worden na een lange dag hard werken. Maar de avond draaide uit op een nachtmerrie die het leven van Sylvia voorgoed veranderde. ‘Het was zaterdagavond, ik was klaar met werken en zocht nog wat ontspanning in de kroeg’, vertelt Sylvia. ‘Ik dronk wijn, danste, praatte aan de bar met een goede bekende en flirtte een beetje. Gewoon, de dingen die je doet wanneer je op stap bent. Maar de dag was lang geweest. Na een paar uur was ik echt moe en had ik het een beetje gehad in de kroeg. Ik verliet de zaak en liep in mijn eentje naar mijn fiets toe, die ik vlak bij de kerk vastgemaakt had. Daar aangekomen kon ik mijn fietssleutel nergens vinden, dus belde ik Menno, een taxichauffeur die ik al jaren ken. En toen stond plots die kerel voor mijn neus. Hij bood aan om me te helpen zoeken naar mijn fietssleutel, viste die als bij wonder meteen uit mijn tas en stelde voor om me snel even thuis te brengen. Het was koud en ik was heel moe. Ik dacht niet verder na en sprong nietsvermoedend achter op zijn fiets. Een impulsieve beslissing die al snel de domste uit mijn leven bleek te zijn...’

Hij bracht je helemaal niet naar huis.

‘Nee, na een paar minuten merkte ik dat hij de verkeerde kant uit ging. Ik maakte hem erop attent dat mijn huis aan de andere kant lag, maar hij antwoordde dat we naar zijn huis reden. Het voelde meteen fout aan, dus belde ik Menno opnieuw, vertelde hem waar ik was en vroeg hem om me alsnog op te pikken. De kerel bleef ondertussen doorratelen en vertelde in zeer slecht Nederlands dat hij uit Somalië kwam en dat hij een vrouw had die in Jemen woonde, maar dat hij mij ook leuk vond. Ik raakte in paniek, dus zodra hij afremde, sprong ik van de fiets af. Net op dat moment belde Menno me terug met de boodschap dat hij me niet kon vinden. Ik gaf de straatnaam door die ik zag op een lantaarnpaal en begon tegen Menno te schreeuwen dat ik werd aangevallen. En toen voelde ik plots een gigantische dreun en ging het licht uit.’

Weet je nog wat er daarna is gebeurd?

‘Ik werd wakker in de bosjes. Met zijn hand rond mijn keel hield hij me vast en duwde hij me tegen de grond. Ik zag nog sterretjes van de klap, maar wist meteen dat hij me zou verkrachten. Niet tegenstribbelen, niet tegenstribbelen, zei hij de hele tijd. Zijn adem stonk zo dat ik er bijna van moest kotsen. Omdat hij me toen in een wurggreep hield, kreeg ik bijna geen lucht. Ik stond doodsangsten uit en had me erbij neergelegd dat ik het niet zou overleven. Maar toch slaagde ik er op een of andere manier in om te ontsnappen. Hoe, dat weet ik niet meer. Een deel van de horror heb ik verdrongen. Ik herinner me alleen nog dat ik op een bepaald moment aan het rennen was en plots de taxi van Menno zag staan. Hij was me al die tijd blijven zoeken en bracht me naar huis.’

Ben je meteen naar de politie gestapt?

‘Ja, diezelfde nacht nog kwamen er twee politieagenten langs. Ik deed mijn verhaal aan hen en ging zelfs met hen mee op pad, in de hoop de plaats terug te vinden waar ik was aangerand. Maar daar slaagde ik niet in. Ze vroegen me  om mee te gaan naar het politiekantoor met een tas schone kleren. Daar namen ze stalen van de vieze troep in mijn haar, vermoedelijk zijn sperma. Ik wilde meteen aangifte doen en een klacht neerleggen tegen hem, maar daar moest ik volgens de politie nog twee weken mee wachten. Dat is een regel die normaal gezien alleen geldt bij verkrachting binnen een relatie. Het is een van de lange lijst onbegrijpelijke fouten die de politie maakte.’

Hoe heb je die twee weken beleefd?

‘Ik kon nauwelijks praten door de pijn aan mijn keel, ik zat onder de blauwe plekken en mentaal was ik geknakt. Het wachten maakte me gek en ik miste mijn iPhone verschrikkelijk. Die had hij van mij gestolen. En toen ontdekte ik op mijn computer plots dat hij was ingelogd op mijn Facebookpagina. Via een vriendin kwam ik ook te weten dat hij mijn Whatsapp had geopend. Op de datingapp Badoo, die op mijn telefoon stond, probeerde hij met mijn profiel zelfs vrouwen te versieren. Hij maakte meteen gretig gebruik van mijn telefoon. Plots herinnerde ik me dat in de datingapp op mijn telefoon de locatiemelding aanstond en dat ik de functie Find my iPhone geactiveerd had. Toen is de jacht begonnen.’

Leek het je niet verstandiger om die info gewoon door te geven aan de politie en hen het speurwerk te laten doen?

‘Ik gaf alle info ook meteen door aan de politie! De lokale politie nam die ter harte, maar zodra de zaak werd doorgegeven aan de zedenrecherche, werd er niets meer met die info gedaan. Dagenlang zat ik obsessief te kijken naar  de stip op de kaart van mijn computerscherm, die aangaf waar mijn iPhone zich bevond. Ik probeerde de politie er ook van te overtuigen dat er echt snel actie ondernomen moest worden, vóór die man de locatiemelding van mijn gestolen iPhone zou uitschakelen, maar de zedenrecherche reageerde nog altijd niet. Er zat gewoon niets anders op dan zelf in actie te komen.’

Raadde je omgeving het je niet af om zelf op jacht te gaan?

‘Nee, integendeel zelfs. Mijn mama en broer Jim leden ook ontzettend onder wat mij was overkomen. Ze vonden het verschrikkelijk om zo machteloos te moeten toekijken hoe ik er stilaan aan onderdoor ging. Daardoor stonden ze meteen achter mij. Robert, die later mijn verhaal opschreef voor het boek, stapte ook mee aan boord. Allemaal waren we ons heel erg bewust van de urgentie van de zaak, dus schoot ik meteen in actie.’

Hoe heb je dat concreet aangepakt?

‘Via de locatiemelding wist ik in welke buurt hij moest wonen, maar een adres had ik niet. Daarom besloot Robert om regelmatig te gaan rondfietsen in de buurt. Eén keer kwam hij hem zelfs tegen. Ik probeerde hem via Badoo, de datingapp waarop hij met mijn profiel actief was, te benaderen. Met een vals profiel probeerde ik hem te verleiden tot een date. Het voelde heel raar aan om mijn eigen profiel daarvoor te moeten liken, maar de vis beet. Niet veel later stuurde hij me zijn adres, vergezeld van een selfie waarop míjn telefoon duidelijk in de spiegel was te zien. Ik wist niet waar ik het had! Maar daarna voelde ik me meteen euforisch. Ik kende zijn ware identiteit dan nog niet, maar nu ik zijn adres had, kon hij niet meer ontsnappen. Vol ongeduld en enthousiasme gaf ik de info door aan de politie. Opnieuw kreeg ik te horen dat ze het zouden onderzoeken en volgde er daarna niets meer.’

Voortdurend weggestuurd worden door de politie zonder antwoorden te krijgen, dat moet toch verschrikkelijk frustrerend geweest zijn?

‘Dat was afschuwelijk. Drie maanden lang leek mijn leven on hold te staan. Ik probeerde mijn werk op de luchthaven zo goed en zo kwaad als ik kon verder te zetten, maar ik leefde constant in angst en onzekerheid. De gebeurtenissen hadden me ook getraumatiseerd. Ik durfde niet meer alleen buiten te komen. Op een bepaald ogenblik ben ik in de supermarkt, na een confrontatie met een zwarte man, zelfs helemaal geblokkeerd. Mijn mama heeft toen de boodschappen in de winkel moeten laten staan om mij naar huis te brengen. En op de autostrade op weg naar huis kwam ik één keer bijna in de verleiding om me gewoon te pletter te rijden. Daarna heb ik professionele hulp gezocht en een sessie EMDR (een vorm van traumatherapie, red.) gevolgd.’

Heeft die therapie je geholpen om een plaats te geven aan wat je overkwam?

‘Natuurlijk zal ik al wat er gebeurd is, voor de rest van mijn leven met me meedragen, maar ik kan er nu wel beter mee omgaan. Dankzij de therapie vond ik ook de kracht om te blijven doorzetten in mijn zoektocht. Die jacht kwam plots in een stroomversnelling terecht toen ik op Facebook een vriendschapsverzoek kreeg van een zekere Mahir. Ik herkende hem meteen. Onmiddellijk werd ook mijn grootste angst bevestigd: hij zat achter mij aan. En hij was een gestoorde gek, dat werd meteen heel duidelijk Zodra ik zijn Facebookprofiel verder doornam. Filmpjes van executies, kinderen met afgehakte hoofden en radicaliserende boodschappen stonden open en bloot op zijn tijdlijn. Naast die goorheid zag ik zelfs enkele foto’s van de bewuste avond, toen hij zelf op café zat. Ik gaf opnieuw alle info door aan de politie, in de hoop dat ze hem nu écht zouden oppakken. Maar helaas... Weken gingen voorbij. Samen met Robert, mijn mama en mijn broer dokterde ik een volledig plan uit om hem desnoods zelf te vatten door een burgerarrestatie. Toen kwam op 27 februari plots het verlossende telefoontje: een arrestatieteam had hem opgepakt.’

Dat was vast een enorme opluchting.

‘Mijn mama en ik zijn allebei in tranen uitgebarsten. Eíndelijk was die smeerlap van de straat en kreeg ik dus mijn leven terug. Maandenlang heb ik het gevoel gehad dat de politie mij gewoon niet geloofde en ben ik doodsbang geweest dat hij ermee weg zou komen, maar de opluchting was slechts van korte duur. De dagen die volgden, waren bijzonder spannend. Zou die man in hechtenis blijven? Of zouden ze hem vrijlaten bij gebrek aan bewijs? Al snel werd duidelijk dat hij niet meewerkte tijdens de verhoren. Uiteindelijk werd er een match gevonden met het DNA dat in het sperma in mijn haar gevonden werd, met zíjn DNA. Daardoor kwam het tot een proces, maar ook toen was ik er nog niet gerust op. Mijn advocaat waarschuwde me al snel dat het toch een moeilijke bewijslast zou worden. Als zijn advocaat het zou laten uitschijnen als een uit de hand gelopen vrijpartij, was het zijn woord tegen het mijne.’

Hoe is het proces uiteindelijk verlopen?

‘Ik mocht alles volgen vanuit de slachtofferruimte boven, zodat ik hem niet onder ogen hoefde te komen. Maar voor mijn persoonlijke getuigenverklaring moest ik wel naar beneden. Het voorlezen van mijn verklaring leek wel uren te duren en was een serieuze beproeving. Maar ik hield me vast aan de gedachte dat hij hier echt niet mee weg mocht komen en ben er daardoor wel in geslaagd. Zijn straf zou nooit groot genoeg kunnen zijn om te kunnen compenseren wat hij mij had aangedaan. Ik heb levenslang gekregen, maar hij kan binnen een aantal jaar gewoon door met zijn leven. Toch móést hij minimaal één jaar cel krijgen, want dat was de ondergrens die nodig was om ervoor te zorgen dat zijn permanente verblijfsvergunning zou worden ingetrokken en hij dus het land zou worden uitgezet. De rechter doorzag gelukkig zijn praatjes. Hij veroordeelde hem tot 18 maanden cel, waarvan zes maanden voorwaardelijk. Zijn straf is ondertussen uitgezeten. En hij is onlangs teruggestuurd naar Somalië. De dag dat hij op het vliegtuig werd gezet, was een grote opluchting voor mij.’

Jouw zoektocht kreeg heel wat media-aandacht. Je was de heldin die het monster achter de tralies kreeg.

‘Ja, dat was toch heel overweldigend. Vóór de rechtszaak heb ik bewust contact gezocht met de media. Ik zag het als een laatste redmiddel om te kunnen verhinderen dat mijn zaak ongezien zou voorbijgaan. Maar zoveel aandacht had ik niet verwacht. Twee dagen voor de start van het proces haalde mijn verhaal de voorpagina van De Telegraaf. Meteen daarna volgden heel wat andere media en toen ontplofte de bom in Den Haag.’

De bevoegde minister gelastte meteen een doorlichting naar het verloop van het onderzoek binnen jouw zaak.

‘Ja, wij werden meteen ontboden op het kabinet. Als doodeenvoudig meisje uit Hoorn besefte ik even niet wat ik allemaal had teweeggebracht, maar het voelde wel goed dat er eindelijk gerechtigheid zou geschieden. De inspectie Veiligheid en Justitie voerde een grondig onderzoek uit en kwam tot de conclusie dat er fouten waren gemaakt en ik als slachtoffer niet correct was behandeld.’

Dat was een conclusie die niet zonder politieke gevolgen bleef.

‘De PvdA (de Nederlandse sociaaldemocraten, red.) heeft aangestuurd op een nationaal onderzoek naar de behandeling van vrouwelijke slachtoffers in zedenzaken. Er komt een vast aanspreekpunt voor slachtoffers van zedenfeiten en er zal geïnvesteerd worden in de digitalisering van het onderzoek. Dat betekent veel voor mij, alsof ik iets bereikt heb voor andere vrouwen en wat ik heb doorstaan, niet helemáál zinloos is geweest.’

Heb je eigenlijk ooit excuses gekregen vanuit de zedenrecherche?

‘Nadat de resultaten van de doorlichting bekend waren gemaakt, werd de politie in de krant zwaar door het slijk gehaald. Dat deed mij wat. Maar rechtstreekse excuses van de zedenrecherche heb ik tot nog toe niet gekregen, en dat wringt.’

Ondertussen zijn we bijna twee jaar verder. Hoe gaat het nu met jou?

‘De Sylvia van vroeger komt nooit meer terug, want mijn spontaniteit en naïviteit ben ik kwijt. Maar ik ben wel volwassener en sterker geworden. Kort na de feiten vond ik het heel eng om me weer open te stellen voor mannelijke aandacht. Ik vond het moeilijk om opnieuw vertrouwen te geven aan een man. De angst om weer in hetzelfde horrorverhaal terecht te komen, stak iedere keer weer de kop op. Maar tegen al mijn verwachtingen in kwam de liefde toch weer op mijn pad toen ik via Robert de webdesigner leerde kennen met wie hij vaak samenwerkt. Het is nog pril, maar hij is heel begripvol en lief voor me. En hij wist me over te halen om weer intimiteit toe te laten in mijn leven.’

Alles leek weer helemaal in de plooi te vallen. Tot je vorige week vrijdag een doodsbedreiging kreeg vanuit Somalië. Ben je bang dat hij wil wraak nemen?

‘Doodsbang. Via een Somalische man uit Mogadishu kreeg ik op mijn Facebookaccount het bericht: Jij gaat dood, kankerhoer. Vieze vrouw. Maar ik weet gewoon dat dit van hem komt. Hij zit ver weg van hier, en hij heeft een Europees inreisverbod voor de komende tien jaar. Maar hij heeft nog altijd vrienden bij mij in de buurt. Het is trouwens niet de eerste keer dat hij me met de dood bedreigt. De politie heeft me laten weten dat hij dat in de gevangenis al eerder deed. Gelukkig worden de bedreigingen serieus genomen en onderzocht. Ik hoop dat de rechtstaat mij kan beschermen tegen deze misdadiger. Anders zal ik geen dag gerust meer kunnen zijn.’

Sylvia Veld en Robert Vinkenborg, De jacht op mijn verkrachter – € 17,99 – Just Publishers BV.

N.v.d.r. Er is intussen ook een documentaire van Sylvia’s verhaal gemaakt, die op 23 april om 22:01 op npo 3 te zien zal zijn.

Meer straffe verhalen: 

• Marie Bamutese (36) overleefde de genocide in Rwanda en bouwde hier haar leven weer op
• Loredana is slechtziend en heeft een dochtertje: ‘Mijn handicap kon me niet tegenhouden om mama te worden’
• Transgenders Ariane (21) en Selina (22) werden in het verkeerde lichaam geboren