Tamara (31) maakte van dans haar beroep: ‘Je moet leren houden van de obstakels op de weg naar je droom’

Misschien ken je Tamara Arruti nog van haar prachtige performances ten tijde van ‘So You Think You Can Dance’ in 2013. Of misschien ontdekte je haar vorig jaar in ‘Belgium’s Got Talent’, toen zij en haar dansgroep Arta Company iedereen kippenvel bezorgden met hun mooie choreografieën. Voor ze haar droom najoeg op tv, was Tamara aan het werk als kinesist. Dans was haar hobby. Een hobby die ze met veel passie deed, maar waar ze haar brood niet mee kon verdienen. Vandaag is ze professioneel danseres, choreografe en dansleerkracht.

‘Voor mijn avontuur bij “So You Think You Can Dance” werkte ik als kinesiste en gaf ik soms dansles. Een van mijn studenten heeft me ingeschreven voor het programma. Omdat ik altijd al van dans hield, zag ik gewoon het als een leuk avontuur. Ik zou proberen om door de eerste auditie te geraken en dan zien wat er gebeurde. Ik verwachtte er niet veel van, tot ik alsmaar verder in de competitie geraakte en in de liveshows terechtkwam. Daar stond ik dan tussen professionele dansers en choreografen. Plots besefte ik dat ik dit óók wou doen. “So You Think You Can Dance” was echt een wake-upcall voor mij.’

‘Na dat avontuur had ik het gevoel dat ik enorm veel moest leren. De andere deelnemers waren zo’n goede dansers op hun 18 jaar, en ik was er al 23. Daarom besloot ik dansstijlen te leren die ik nog nooit gedaan had, zoals ballet en jazz. Mijn job als kinesist voerde ik nog maar halftijds uit, zodat ik de rest van mijn tijd aan dans kon besteden. Na een tijdje kreeg ik het aanbod om in een musical te dansen, een echte nine-to-five-job.’

‘Toen moest ik kiezen: ging ik voor een immens avontuur in een danswereld waar ik me zo goed voelde of niet? Ik kon altijd teruggaan naar mijn job, dus besloot ik om de sprong te wagen. Ik heb mijn hart gevolgd, veel getraind en gewerkt. Ik ben sindsdien nooit nog teruggegaan naar mijn job als kinesist. In het begin deed ik veel audities, maar door mijn kleine gestalte werd ik bijna nooit aangenomen, ook al danste ik goed. Na een jaar begon ik te twijfelen of ik wel met dansen verder kon. Toch bleef ik niet bij de pakken zitten en besloot ik om mezelf nog meer te ontwikkelen.’

Een boodschap in dans

‘Ik ontdekte mijn liefde voor choreograferen en vond er mijn manier van expressie in. In elke choreografie zit een boodschap voor de mensen die kijken. Zo kan je hen als choreograaf inspireren en helpen met hun zelfontwikkeling. De inspiratie voor mijn choreografieën haal ik zowat overal. Het is al voldoende om een wandeling te maken en zo geïnspireerd te raken door de zee of andere wandelaars. Inspiratie is altijd aanwezig rondom jou, je moet gewoon stoppen en kijken.’

‘Mijn dansstijl verandert constant omdat ik zelf steeds verander en ontwikkel. Vaak zeg ik dat het een mix is van verschillende stijlen, maar dat klopt niet. Alles hangt af van het liedje, mijn gevoel en de omstandigheden. Ik wil niet in een hokje geduwd worden, maar daardoor is het wel moeilijk als ik lesgeef. Welke stijl geef ik eigenlijk? Meestal wacht ik bij een workshop even af en observeer ik de mensen. Zo kan ik aanvoelen wat ze nodig hebben en wat hen kan helpen voor hun eigen ontwikkeling. Ik wil niet dat leerlingen een kopie van mezelf zijn, ik geef hen gewoon informatie door. Wat zij ermee doen, is voor hen.’

De jury voorbij

‘In 2018 besefte ik wat mijn echt doel in de danswereld is. Ik nam deel aan Project Home, een dansproject van twee Amerikaanse vrienden. Het draaide om liefde, begrip, acceptatie en menselijkheid. Deze waarden stroken helemaal met waar ik voor sta en wat ik in mijn dans wil overbrengen. Dansers uit verschillende landen dansten eerst in eigen land. Voor de grote finale kwamen we samen in Singapore, waar we een hele performance deden. Op het einde van onze act besefte ik dat ik de boodschap van Project Home zelf met anderen wou delen. Het hele project heeft me sterker gemaakt en me geleerd om voor mijn eigen geluk te zorgen. Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om die visie door te geven.’

Ik was blij dat ik in ‘Belgium’s Got Talent’ kon tonen aan Dan Karaty dat ik mezelf verbeterd heb sinds ‘So You Think You Can Dance’.

‘Een jaar of twee geleden ben ik er echt voor gegaan en startte ik mijn eigen dansgroep, Arta Company. Het officiële begin van de groep was echter in 2019, wanneer we deelnamen aan “Belgium’s Got Talent”. We waren al een groep, maar hadden nog niet echt een naam. Om ons in te schrijven voor het programma hadden we er een nodig, en zo is Arta Company geboren. Voor mij was “BGT” extra spannend, want ik stond na zeven jaar weer voor juryleden zoals Dan Karaty en An Lemmens, die mij nog kenden van mijn “So You Think”-avontuur. Hoewel ik zenuwachtig was, was ik ook blij om te laten zien dat ik veel getraind had en mezelf verbeterd had. Ik stond er niet meer alleen als danser, maar ook als choreograaf.’

‘De bedoeling van onze deelname was niet om de jury te verbazen of onszelf in de kijker te zetten. We wilden met onze performance de mensen in het publiek en thuis raken. Als we met onze optredens mensen kunnen motiveren en hen beter doen voelen, ben ik heel blij.’

Nooit een inzinking, altijd een doorbraak

‘Natuurlijk kan het niet altijd goed gaan in het leven. Als ik het wat moeilijker heb, denk ik aan deze quotes: Is it a breakdown or a breakthrough? en If it’s not going to matter in five years, then don’t worry about it for more than five minutes. Ik heb gemerkt dat het altijd een breakthrough is waar ik sterker uitkom. Iedereen voelt zich weleens slecht, maar het belangrijkste is hoe je ermee omgaat.’

‘Het ideale voorbeeld is een blessure. Ik heb al vaak blessures gehad, maar die doen mij nooit stoppen met dansen. Ik zie ze telkens als een uitdaging. Toen ik een blessure aan mijn benen had, creëerde ik een choreografie vanop een stoel. Zonder die blessure had ik dat nooit gedaan. Ik moest eerst geblesseerd zijn om zittend een choreografie te maken én om aan mezelf te bewijzen dat ik het zo ook kan. Misschien zijn blessures wel positief in die zin.’

 

‘Met de steun van je familie kom je zulke moeilijke periodes zeker door. Ik heb het geluk dat de mijne me steunt in alles wat ik doe. Er zal altijd wel iemand zijn met commentaar, maar dat komt omdat die persoon zelf onzeker is. Die persoon projecteert zijn onzekerheid op jou en denkt : wat jij doet, is gek want ik zou dat niet kunnen, dus kan jij dat ook niet. Als er iemand zo over mij denkt, respecteer ik die persoon maar ga ik toch voor mijn droom. Stel dat het fout loopt, leer ik eruit en ga ik verder. Ik zet mijn droom niet stop omdat iemand anders denkt dat ik het niet kan. Als je er zelf in gelooft, moet je er gewoon voor gaan.’

‘Weet wel dat je heel veel geduld moet hebben. Dat is vaak het moeilijkste want we zijn het niet gewoon om door een proces te gaan. Als het niet snel gaat, geven we direct op. Maar als je een droom hebt, moet je die stap per stap bereiken.’

Als het niet snel genoeg gaat, geven we direct op. Maar een droom moet je stap per stap bereiken.

‘Op je weg ernaartoe zullen er obstakels zijn. Dat is heel normaal. Het gaat er niet om om zo snel mogelijk voorbij die obstakels te gaan, want je moet ervan leren houden, net zoals van de uitdaging. Dan pas kan je je droom bereiken. Als danser weet je bijvoorbeeld dat je audities zal moeten doen. Je weet dat je vaak neen zal horen. Je moet dat accepteren, ervan houden en kijken wat je eruit leert voor de volgende auditie. Het is aan jou om in jezelf te geloven, geduld te hebben en ervoor te gaan. Trust the process. Hold a vision. Go for it.’

Lees ook:

• Celine (31) is professionele zeemeermin: ‘Ik werd letterlijk depressief van mijn “gewoon” werk’
• Nele (32) zat vier jaar geleden meer dan tien maanden thuis met een burn-out
• Marylise (32) ging vlak voor de lockdown in ziekteverlof wegens surmenage: ‘Dankzij mijn coaching en het begrip van mijn man komen we hier nu beter uit’