Dit weekend wordt er een groot benefiet gehouden voor Tara. 'Dat er zoiets schoons voortkomt uit wat ik heb meegemaakt, dat raakt me.'
VIDEO: Tara (33) verloor haar armen en benen aan de vleesetende bacterie
De vleesetende bacterie. Sinds de BV-kapper Glenn Gemeiner tien jaar geleden bezweek aan de gevolgen hiervan, kent iedereen het schrikwekkende beest. Maar toch had Tara (33) eind vorig jaar nooit durven denken dat het dát monster was dat haar zo ziek maakte. Tot ze in coma ging, terug wakker werd en plots afscheid moest nemen van haar vier ledematen. Dit is haar verhaal.
‘Ik voelde me al een hele tijd niet goed. Maar ‘t was het eindejaar, iedereen was druk bezig en ik probeerde door te bijten. Dat lukte: ik ging nog schaatsen en we hadden een logeetje van mijn zoon op bezoek. Tot ik op zaterdag 29 december zo ziek was dat ik het niet meer kon houden. 40° koorts, verschrikkelijk veel pijn en ik kon niet meer stappen. Omdat ik op dat ogenblik alleen thuis was, belde ik in paniek de ambulance. Ik werd op intensieve geïnstalleerd en ze zeiden dat ze me in slaap moesten doen omdat ik zo ziek was. ‘Zie dat ik nog wakker word’, heb ik nog gezegd. En dat is het laatste dat ik me herinner. Pas drie weken later werd ik terug wakker.’
De vleesetende bacterie
‘Overal zaten draadjes en iedereen keek erg bezorgd. Toen ik vroeg welk jaar we waren, schrok ik. En toen ze me de datum vertelden nog meer. Was ik echt meer dan drie weken out geweest? Toen kreeg ik het verdict. De vleesetende bacterie. Blijkbaar een klein wondje tussen mijn tenen dat geïnfecteerd was. Eerlijk, ik had er nog nooit van gehoord. Toen ik in het ziekenhuis kwam, dacht ik aan een maagperforatie of een hevige griep. Maar niet zo’n griezelig beest. Op dat ogenblik had ik mijn benen en mijn armen nog, maar de dokters wisten me snel te vertellen dat die weg moesten. Als ik ze zag, wist ik ook direct waarom. Ik had er geen gevoel meer in en ze zagen volledig zwart. Pijn had ik toen niet, maar ik wist wel dat ze weg moesten. Natuurlijk heb ik in de put gezeten. Vooral toen de operaties achter de rug waren. Daar lag ik dan. Nog maar half de mens die ik geweest was, letterlijk.’
‘Kantje boordje’
‘Maar al snel heb ik de klik in mijn hoofd kunnen maken. Moeten maken. Ik leef nog. De dokters hadden me gezegd dat het uitzonderlijk is dat ik er nog ben. ‘Kantje boordje’, zeiden ze. Ik heb moeilijke momenten gehad, maar ik heb nooit gedacht dat ik er liever niet meer was geweest. Sommige mensen vinden dat onbegrijpelijk. Maar als je zo dicht bij de dood hebt gestaan als ik, dan denk je anders. Ik ben net dankbaar dat ik er nog ben, dat ik mijn dochter en zoon nog kan zien spelen. Mijn dochtertje is vijf jaar en zij heeft het heel moeilijk. Knuffelen wil ze niet meer doen, ook al vraag ik er soms naar. Ik begrijp dat wel, ze moet er nog aan wennen. En ze heeft nu al meer dan vier maanden geen mama meer thuis. Ik begin een zekere afstand te voelen, en dat wil ik kost wat kost vermijden. Dus blijf ik positief.’
‘Ik móét revalideren. Ik móét naar huis kunnen. Mijn doel is 1 september: dan wil ik haar naar het eerste leerjaar kunnen brengen. Ook mijn familie is geweldig. Ze doen nu alles voor mij, en ze hebben ook direct een benefiet op poten gezet. De prijs van vier prothesen, dat is onnoemelijk veel. Als ik zie hoeveel steun ik krijg van vrienden, van familie, van kennissen: dat doet me echt deugd. Zelfs mensen die ik niet ken, kopen zakjes snoep om me te helpen. Dat er zoiets schoons voortkomt uit wat ik heb meegemaakt, dat raakt me.’
Confronterend
‘Het ergste vind ik geen handen meer hebben. Als je geen benen hebt, dan kun je je toch nog verplaatsen in een rolstoel. Maar zonder handen ben je niets. Ik kan geen tijdschrift lezen want ik kan de pagina’s niet omdraaien. Ik kan geen berichten sturen op mijn gsm of de computer niet gebruiken. Maar ik zal het wel leren. Het wordt behelpen, maar ik kom er wel. Ik ben nog altijd dezelfde Tara. Ik maak nog altijd donkere, zwarte mopjes. Toen ik onlangs mijn moeder belde en mijn vader oppakte en haar wilde doorgeven – ‘wacht Tara, wacht, ik zal ze geven’ – dan zei ik dat ik toch nergens naartoe ging, want dat ik geen benen meer heb. Confronterend, ik weet het. Maar zo ben ik.’
‘Het enige dat veranderd is, is dat ik meer wil genieten. Méér wil leven. Niet meer alleen met het huishouden bezig zijn, niet meer thuisblijven omdat ik geen goesting heb. Reizen als het kan. Eten wat ik wil. Herinneringen maken. Ik heb vroeger veel gezeurd, over kleine dingen. Het werk dat eens niet meezat, of de kinderen die eens lastig deden. Nu zou ik er alles voor over hebben om terug te kunnen gaan werken in de keuken waar ik werkte. Ik heb een tweede kans gekregen. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen? Dus ben ik gelukkig. Met een Prince-koek die ik in de koffie dop, met mijn nichtje die mij als getuige heeft gevraagd, met het zonnetje dat begint te schijnen. Leven, dat ga ik doen.’
Tara heeft niet een, maar direct vier prothesen nodig. Een dure zaak, en dus hebben haar familie en vrienden de handen in elkaar geslagen. Ze organiseren een benefietweekend dat doorgaat op 26, 27 en 28 april in Liedekerke. Een quiz op vrijdag, een zaterdagavond vol optredens en een zondagnamiddag vol kinderplezier: wie een steentje wil bijdragen, vindt alle informatie op de site van Hart voor Tara.
Meer straffe verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier