'Mijn tattoos zijn mijn redding geweest.’
Tattoomodel Femke (35): ‘Mensen reageren vaak slecht op m’n tattoos’
Een tatoeage is voor altijd. Dat weet je op voorhand, en toch krijgen veel vrouwen er spijt van. Tattoomodel Femke Verstraeten (35) heeft spijt van de tattoos die ze gratis liet zetten als vriendendienst.
‘Als kind zag ik in Brugge eens een punker op straat rondlopen met tattoos en een hanenkam. Ik was gefascineerd. Die man drukte zich uit met zijn lichaam en haar en was ongegeneerd zichzelf. Dát was wat ik wilde. Mijn moeder dacht, hoopte, dat het een fase was, maar kijk, het is nog altijd niet over. (lacht) Ik was achttien toen ik mijn eerste tattoo liet zetten, stiekem. Omdat niemand in mijn familie echt fan was. Een tribal op mijn rug. In de loop der jaren heb ik beseft dat er veel andere, mooiere opties waren. Ik heb zoveel echte kunst gezien en zo mijn eigen stijl ontdekt.’
Maar één leven
‘Ik beloofde toen nog om er niet te veel te laten zetten, maar ik heb eigenlijk altijd geweten dat ik all the way wilde gaan. Mijn ouders waren ontzet in het begin. ‘Je gaat nooit aan werk geraken, je gaat marginaal worden.’ Ik snap het wel: elke ouder wil een dochter met klasse die goed werkt vindt. Maar ik bleef gewoon koppig mijn ding doen. Ik heb maar één leven, ik wil dat leven leiden zoals ik het zelf wil. Mijn moeder is er nu wel in mee – ze heeft op haar zestigste ook haar eerste tattoo laten zetten! Zij vindt mijn tattoos nu mooi en ziet dat ik in dit wereldje mijn richting vind.’
Mijn ouders waren ontzet in het begin. ‘Je gaat nooit aan werk geraken, je gaat marginaal worden.’
Tomboy
‘Ik wist nooit wat ik wilde. Ik moest verder studeren van m’n ouders, omdat ze een diploma belangrijk vonden, maar ik vond het vreselijk. Ik heb pr geprobeerd, secretariaat, maar in plaats van naar school te gaan, trok ik naar Amsterdam voor concerten. Zo ben ik ook beginnen te touren met bands als Merge. Ik leefde van dag tot dag, wilde avontuur. Ik denk dat mijn ouders vaak gewanhoopt hebben. Ik ben toen per toeval ontdekt via sociale media, MySpace was dat toen nog. Een vriendin van me die fotografe is, had me opgemaakt en foto’s van me genomen. Ik was tot dan een echte tomboy, ik had nog nooit make-up gebruikt, droeg een dikke bril. Maar het bleken prachtige foto’s te zijn.’
Nu pas ambitie
‘Zo is de bal aan het rollen gegaan. Ik werd uitgenodigd voor andere shoots, begon naar tattoo-conventies te gaan, werd gevraagd om ze te presenteren, en kijk, vandaag reis ik de hele wereld rond om dat te doen. Zonder mijn tattoos zou ik misschien gewoon nog in de kledingketen werken. Ik had geen ambities. Nu wel. Ik wil nog leren vuurspuwen, dj’en, mijn talen verbeteren zodat ik ook in Duitsland kan gaan presenteren en ga zo maar door. Mijn tattoos hebben me een doel gegeven in m’n leven. Ze zijn mijn redding geweest.’
Ik zie mijn lijf als een soort dagboek. Ik doe dit echt voor mezelf, ik wilde vermijden dat mensen te veel zouden staren.
Mijn dagboek
‘Ik heb lange tijd alleen de plekken laten tatoeëren die ik verborgen kon houden: mijn rug, buik, benen. Voor mij heeft elke tattoo een betekenis, elk ontwerp staat voor een deel van m’n leven. Ik zie mijn lijf als een soort dagboek. Ik doe dit echt voor mezelf, ik wilde vermijden dat mensen te veel zouden staren. In het begin had ik het daardoor erg moeilijk als mensen slecht reageerden. Als ik naar Walibi ging, was ik soms de attractie. Nu ben ik daar immuun voor geworden. Maar ik ben dus niet impulsief. Ik denk lang na voor ik iets laat zetten. Over de juiste ervaring, het juiste ontwerp, de juiste artiest. Soms vlieg ik daarvoor zelfs naar het buitenland. Mijn tattoos hebben me dan ook al een dikke auto gekost (lacht).’
Te diep parapluutje
‘Toch heb ik ook ik spijt van sommige van mijn tattoos. Na een tijd heb ik een aantal tattoos laten zetten omdat het gratis was, of een vriendendienst, of omdat de artiest mooie tekeningen leek te hebben. En die heb ik me allemaal beklaagd. Dan bleek dat het op huid helemaal niet zo mooi was als op tekening, zoals die op mijn been, een landkaart met een kruisje waar de schat ligt. En er was de artiest die een heel klein parapluutje heeft getekend, maar het veel te diep heeft gezet. Het is lelijk, en je voelt het, als braille. Het is een tattoo van amper 4 op 4 centimeter, en toch is dat het enige wat ik zie als ik naar mijn enkel kijk. En dan heb je nog mijn ‘baard’... Ik liet een oog zetten op de onderkant van mijn kin toen de artiest vroeg: Wil je ook wat shading, schaduw? Ah ja, waarom niet? Pas op, het is mooi gedaan hoor, maar vanaf de zijkant leek het alsof ik een baard had. Ik weet nu dus dat ik bij mijn plan moet blijven. Een tattoo met betekenis en dan mijn eigen artiest zoeken.’
Ik zit nu vrijwel aan mijn limiet: mijn handen en nek zijn gedaan, maar mijn gezicht niet. Ik wil dat ook zo laten.
Advocaat met bodysuit
‘Ik zit nu vrijwel aan mijn limiet: mijn handen en nek zijn gedaan, maar mijn gezicht niet. Ik wil dat ook zo laten. Het is een stappenplan geweest. Ik heb hierover nagedacht, mijn nek en gezicht zijn vrij gebleven tot ik echt wist dat mijn passie in deze wereld lag en ik hierin een carrière kon maken. Vandaag heb je al heel jonge meisjes en jongens die meteen hun handen of gezicht laten doen. Want het is in. En jammer genoeg zijn er ook artiesten die alleen geld willen verdienen en daarin meegaan. Maar wat als je later ineens je roeping vindt, en je wil politieagent of advocaat worden? Dan kan dat niet meer, omdat je tattoos te zichtbaar zijn. Ik ken advocaten die een hele bodysuit hebben, maar tot net onder de kraag van hun hemd en tot twee derden van hun armen, zodat ze het altijd verborgen kunnen houden. Wacht dus tot je weet wat je wil in je leven voor je te ver gaat. Hypothekeer je toekomst niet.’
Nieuw canvas voor tattoos
‘Ik heb al veel lasering gezien waar je littekens van krijgt, waar de huid echt aangetast is. Ik heb gekozen voor een duurdere laser, bij iemand die weet wat hij doet. Het doet pijn en kost best wat, maar het geneest altijd heel mooi. Ik heb nog altijd een babyhuidje. Ik word nu ouder en leer steeds meer echte kunstenaars kennen. Er zijn nog zoveel stijlen die ik eigenlijk zou willen uitproberen. Maar mijn canvas, mijn huid, geraakt stilaan op. Ik denk er dus over om een groot stuk van mijn benen te laten laseren, zodat ik weer een mooi stuk huid heb om iets nieuws mee te doen. Maar goed, ik denk er nog over na, want dat laseren doet echt pijn. Alsof ze dertig rekkers tegelijk opspannen en tegen je huid laten kletsen, maar dan zoveel keer per seconde.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
