Een posttraumatische stressstoornis wordt vaak gelinkt aan oorlogen en/of aanslagen, maar het is een stoornis die veel meer gezichten heeft. Tom (27) vertelt hoe hij PTSS kreeg en beleeft.
‘Als kleuter was ik al gevoeliger dan het gemiddelde kind. Zo lang ik mij herinner, heb ik altijd het gevoel gehad dat ik anders was. Ik had meer faalangst, weinig zelfvertrouwen en was bang voor het oordeel van anderen. Toen mijn oma – de moeder van mijn papa – stierf toen ik acht jaar was, nam mijn angst alleen maar toe. Door haar dood was mijn papa de draad kwijt en zakte hij weg in een zware depressie. Papa begon alsmaar meer en frequenter te drinken, met als gevolg dat hij zichzelf niet meer in de hand had. Tijdens mijn jeugd heb ik constant het gevoel gehad dat ik op mijn hoede moest zijn. Mijn hoofd kende geen rust meer. De ene keer was papa vriendelijk, de andere keer smeet hij met voorwerpen naar mijn hoofd, schold hij me uit of sloeg hij me.’
Ontploffen bij de kleinste trigger
‘Op mijn achttiende vroeg mijn mama de scheiding aan, en toen ging de beerput open. Al die jaren heb ik in een roes geleefd, een soort van survivalmodus waar ik me totaal niet bewust van was. Niet veel later kreeg ik last van psychosomatische klachten. Uit het niets kreeg ik allergieaanvallen en deed mijn lichaam overal pijn. Ik had elke dag migraine en mijn buik deed constant pijn. Bovendien werd ik geplaagd door nachtmerries. Ik droomde steeds vaker dat mijn papa me achtervolgde, om me in elkaar te slaan of zelfs dood te schieten.’
Mijn stressniveau was zodanig hoog dat ik ontplofte bij de kleinste trigger en zelf agressief werd.
‘Ook in het dagelijks leven waren er diverse zaken die me triggerden. Als iemand kritiek uitte op hoe ik deed of wie ik was, was dat al voldoende om compleet in paniek te raken, want dan dacht ik meteen aan alle nare ervaringen uit het verleden. Ik was totaal niet in staat om die zaken van elkaar te onderscheiden. Mijn stressniveau was zodanig hoog dat ik op den duur ontplofte bij de kleinste trigger en zelf agressief werd.’
Zoektocht van vier jaar
‘Ik zag de wereld als een gevaarlijke plaats. Ik was totaal niet klaar om op eigen benen te staan en besefte dat ik een lange weg voor de boeg had om op dat punt te komen. Ik heb toen aan de alarmbel getrokken, maar in de medische wereld stuitte ik op veel onbegrip en vraagtekens. Diagnoses zoals fibromyalgie en het prikkelbaredarmsyndroom zijn me niet onbekend, maar daar kon ik me niet zomaar bij neerleggen. Ik heb veel psychiaters en psychologen gezien, maar ze zaten er compleet naast.’
‘Dat ik zo’n koppige ezel ben en verder bleef zoeken, is uiteindelijk mijn redding geweest, al was het een zoektocht die vier jaar in beslag nam. Toen ik in contact kwam met een homeopaat die vroeger met oorlogskinderen in Afrika werkte, ging de bal eindelijk aan het rollen. Ze zei dat ik alle symptomen van PTSS vertoonde, en toen ging ik op zoek naar een specifieke traumabehandeling, die ik vond in het Traumacentrum.’
Licht aan het einde van de tunnel
‘Weten en begrijpen wat je hebt, is al een grote stap naar weer beter worden. Zodra ik wist dat al mijn klachten te wijten waren aan PTSS en ik begreep hoe mijn trauma min of meer was ontstaan, zag ik licht aan het einde van de tunnel. Na enkele maanden intensieve therapie begon ik veranderingen op te merken en kreeg ik stilaan het gevoel dat mijn leven kon beginnen. Ik heb al heel veel vooruitgang geboekt, maar ik ben er nog altijd niet. Na een bezoek aan HSP-coach, weet ik intussen ook dat ik hoogsensitief ben, wat ook weer een deeltje verklaart. Ik blijf gevoelig voor bepaalde zaken en moet waakzaam zijn, maar ik kan nu functioneren.’
Meer verhalen:
